Όταν το πρωτοδιάβασα στις αρχικές αλλά αξιόπιστες πηγές, δεν το πίστεψα. Δεν μπορεί, σκέφτηκα, να σκοτώθηκε αυτός ο άνθρωπος και μάλιστα τώρα. Μάλλον θα έγινε κάποιο λάθος. Πόλεμος γίνεται, όλα είναι στην τσίτα, συμβαίνουν και λάθη.
Μάταια όμως. Ο Δρούζος στρατηγός, Ισσάμ Ζαχρεντίν στα 56 του χρόνια έχασε τη ζωή του σε ειδική επιχείρηση, όταν το αυτοκίνητό του χτύπησε νάρκη στη νήσο του Σακρ στο Ντέιρ Εζόρ. Αν και οι φίλοι από το dimpenews μετέδωσαν πληροφορίες για χτύπημα από ελεύθερο σκοπευτή.
Όσοι παρακολουθούν από κοντά το συριακό πόλεμο, είχαν ξεχωριστή σελίδα να σημειώνουν τα κατορθώματα και τη δράση του Ζαχρεντίν που μαζί με το γιο του πολεμούν για τη Συρία. Ήταν το 2014 όταν εστάλη να κρατήσει όρθιο το Ντέιρ Εζόρ. Και το κράτησε όταν όλα κατέρρεαν. Συνήθιζε να λέει ο στρατηγός: δεν μπορούν να μας νικήσουν αυτοί, είναι δειλοί.
Και είχε δίκιο. Οι νίκες του ISIS ήταν πάντα με πονηριά και ανατινασσόμενους αναλώσιμους. Ποτέ στα ίσα. Έτσι σκότωσαν τελικά και τον ίδιο που δεν είναι Αμερικάνος στρατηγός να διατάζει από το αρχηγείο του.
Ο Ζαχρεντίν ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή, έτρεχε στους τραυματίες στο νοσοκομείο, επισκεπτόταν τους κατοίκους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κάτοικοι του Ντέιρ Εζόρ αγαπούν τόσο πολύ το συριακό στρατό και ήθελαν ακόμη κι οι γυναίκες να πάρουν τα όπλα.
Ο στρατηγός ήταν ένας κινηματογραφικός υπερήρωας της πραγματικότητας με αληθινές βόμβες, μάχες και αποστολές.
Ο Θεός τον αξίωσε να δει το σπάσιμο της πολιορκίας της πόλης και να γίνει αυτός ο πολιορκητής. Του επέτρεψε επίσης να γυρίσει για λίγο στη Σουέιντα να ξαποστάσει. Μετά τον αποστράτευσε. Το γιατί, αυτός το ξέρει. Ο Ζαχρεντίν δεν ήταν χριστιανός, οι Δρούζοι έχουν δική τους θρησκεία. Όμως πολέμησε για την ελευθερία και των χριστιανών στο ιστορικό Ντέιρ Εζόρ.
Αν η Συρία δε διαμελίστηκε, δεν το οφείλει στον Πούτιν, το Ρουχάνι και το Ναζράλα. Το οφείλει σε δύο άνδρες, τον Ισσάμ Ζαχρεντίν και τον Σουχεΐλ αλ Χασάν.
Ο Χασάν ως στρατηγός κι επικεφαλής των Τίγρεων έτρεχε τόσα χρόνια δεξιά κι αριστερά να μαζεύει τα ασυμμάζευτα και να κρατά τα μέτωπα όταν προέκυπτε πρόβλημα. Ο Ζαχρεντίν κράτησε το Ντέιρ Εζόρ και τη Συρία στην ανατολή σε θέση βολής από τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ακόμη και όταν πλησίαζε το φάσμα της κατάρρευσης το καλοκαίρι του 2015, ακόμη και όταν ύπουλα οι Αμερικάνοι σκότωσαν κατά λάθος 100 παιδιά του στο όρος Θαρντέχ αβαντάροντας τους αποκεφαλιστές.
Δεν ξέρω ποιος από τους δύο πρέπει να μπει στην κορυφή. Η συγκίνηση ευνοεί το Ζαχρεντίν, αλλά η πράξη λέει και οι δύο. Όσοι πάντως πιστεύουμε ακόμη σε αξίες θα έχουμε να λέμε στα παιδιά μας για τα ακατόρθωτα κατορθώματα του στρατηγού Ισσάμ Ζαχρεντίν.
Το φινάλε του ήταν άδικο, άδοξο και ένδοξο συνάμα. Αλλά οι θρύλοι πάντα κάπως έτσι φεύγουν. Ξαφνικά, απότομα. Πίσω τους μένει η ιστορία τους να καθοδηγεί τους επόμενους. Ήδη φαίνεται πως συμβαίνει αυτό. Στρατηγέ η Συρία νίκησε, μαζί της πανηγυρίζουμε και όσοι την αγαπήσαμε για το παράδειγμά της.