του Μιχάλη Χαιρετάκη
Αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο στάθηκε η ανάρτηση σε ένα τοίχο φίλης για μια ιστορία με ένα υποτιθέμενο τηλεφώνημα που δέχθηκε κάποιος φίλος της απο κάποιον ηλικιωμένο και η ιστορία τελείωνε με όλους στην οικογένεια του φίλου της να δακρύζουν απο συγκίνηση. Δεν έχει σημασία το περιεχόμενο, σημασία έχει οτι μύριζε παπάτζα απο μακριά η ιστορία.
Μετά τα fake news τις fake ή στημένες φωτογραφίες και τα βίντεο, fake απλοϊκές ιστοριούλες με άτομα υπαρκτά μόνο στη φαντασία των αφηγητών κάνουν τον κύκλο του διαδικτύου με προφανή σκοπό, να συγκινήσουν και να κάνουν άγρα συναισθημάτων για τα υποτιθέμενα πρόσωπα και κατ' επέκταση για την κατηγορία που ανήκουν τα πρόσωπα αυτά.
Αν κάποιος δεν ψαρώσει στην αρχή με τις μελό, δακρύβρεχτες ιστορίες και τις διαβάσει δεύτερη ή τρίτη φορά, ανακαλύπτεις τα κενά τους που δεν κλείνουν ακόμα και αν αναστήσεις τον Βαρώνο Μυγχάουζεν.
Αυτές οι ιστορίες αναπαράγονται στο διαδίκτυο απο τοίχο σε τοίχο χωρίς πρωτα να τσεκάρουν την αλήθειά τους, κάποιες μάλιστα, οι πιο τυχερές, βρίσκουν το δρόμο και προς τα ΜΜΕ.
Υπάρχουν και πολύ γνωστές παπάτζες που κάποιες φορές,έφτασαν μέχρι το στόμα πολιτικών, να θυμίσω τον άνθρωπο του μόχθου που για την πατρίδα και τον μισθό του θα θυσίαζε.
Την επόμενη φορά,που θα διαβάσετε ή θα ακούσετε μια τέτοια παπάτζα, αντισταθείτε. Με τη λογική σας, με τα επιχειρήματά σας μέχρι να σας πείσει ο παπατζής ή να τον τρέψετε σε φυγή με σκυμμένο το κεφάλι.
Γιατί οι παπάτζες δεν είναι καθόλου αθώες,προσπαθούν να περάσουν μηνύματα στο συναίσθημά μας, υποσυνείδητα, στα μουλωχτά για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς του αφηγητή.
Ας μην τους κάνουμε τη χάρη.
(*)παπάτζα, παπάτζεμα (πηγή slang.gr)
Η εξαπάτηση, το παραμύθιασμα: όταν σου πουλάνε φίδι κι εσύ το χάφτεις. Εκ του παπατζή, της επιτομής του φτωχομπινεδιάρη λαμόγιου.