Σχεδόν είκοσι άνθρωποι πνίγηκαν, άλλοι αγνοούνται, εκατοντάδες σπίτια, μαγαζιά και περιουσίες έχουν καταστραφεί, χιλιάδες άνθρωποι στερούνται ρεύματος και νερού. Νομίζω ότι κανείς μας δεν μπορεί να αντιληφθεί το μεγέθος της καταστροφής στη Μάνδρα.
Μια απλή βροχή αλλά οι διέξοδοι του νερού ήταν κλειστές. Αν δεν είχαν μπαζωθεί τα ρέματα, αν αν αν αν αν, δε θα συζητούσαμε τώρα.
Πάντως δε συγκινούνται αρκετοί. Είναι επιλεκτική η ευαισθησία μας. Έχουμε πχ Ζεσουίδες για τις επιθέσεις στο Παρίσι αλλά όχι για τη Συρία. Τι κι αν η Γαλλία έχει διαδραματίσει ένα βρωμερότατο ρόλο στην υποδαύλιση του συριακού πολέμου; Τι κι αν εξόπλιζε ή άφηνε τους φιλόδοξους αποκεφαλιστές να αρχίζουν το ταξίδι τους;
Είμαστε Ζεσουίδες για το προκλητικό Σαρλί Εμπντό, αλλά όχι για τα περίπου 30.000 θύματα της εμπορίας οργάνων σε Συρία και Ιράκ, που δεν ενόχλησαν κανέναν.
Άλλωστε ότι συνέβη στη Μάνδρα έχει μια δόση τρομοκρατίας, της τρομοκρατίας που κυριαρχεί σε κάθε λογικό άνθρωπο όταν συνειδητοποιεί πως ζει σε ένα κράτος όπως η Ελλάδα όπου η ανευθυνότητα, η τσαπατσουλιά και το μπάζωμα των ευθύνων και του καθήκοντων έχουν αναλάβει τις τύχες μας. Είναι λοιπόν να μη σε πιάνει τρόμος από το τι μπορεί να συμβεί την επόμενη στιγμή;
Γενικώς είμαστε χοντρόπετσοι και ζεσουίδες των likes. Γινόμαστε κοινωνία του συρμού, κλαίμε όταν μας πουν, συγκινούμαστε σα μας το υποδείξουν κ.ο.κ.
Κάποια στιγμή θα το βρούμε μπροστά μας αυτό ως κοινωνία.