ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ
Μεγαλεία σήμερα για το κοινοβούλιο. Οι αρχηγοί των κομμάτων αναμετρώνται, ως γάιδαροι σε ξένο αχυρώνα. Ή πιο σωστά ως γάιδαροι σε αχυρώνα που ξεπούλησαν – με το αζημίωτο για τους ίδιους – σε ξένες δυνάμεις.
Έτσι έχουμε ένα κοινοβούλιο το οποίο από την εποχή του πρώτου μνημονίου έχει απεκδυθεί όλων των εξουσιών του υπέρ της τρόικας πρώτα και ύστερα υπέρ των θεσμών των ξένων δανειστών. Έχει λιγότερες αποφασιστικές αρμοδιότητες απ’ ότι τα κοινοβούλια των αποικιών πριν ένα αιώνα. Δεν είναι καν κοινοβούλιο αποικίας.
Οι μόνες αρμοδιότητες που διαθέτει είναι δύο. Αφενός να συζητά άσκοπα και χωρίς λόγο μιας και οι αποφάσεις παίρνονται εκτός χώρας και αφετέρου να προσποιείται ότι αυτό παίρνει τις αποφάσεις όταν το μόνο που κάνει είναι απλά να επικυρώνει τις αποφάσεις των θεσμών εκτός Ελλάδας.
Έχουμε ένα κοινοβούλιο που προσφέρεται μόνο για το θεαθήναι, μόνο για τις κάμερες, μόνο για λαϊκή κατανάλωση, μόνο για κακής ποιότητας πολιτική πρόζα ανάμεσα σ’ αυτούς που έχουν πάντα δίκιο, που πάντα κάνουν ότι μπορούν για το καλό όλων μας και είναι σίγουρο ότι πάντα ότι έκαναν, το έκαναν καλά. Να γιατί πάμε τόσο καλά σαν χώρα. Να γιατί προοδεύει και ευημερεί ο πολίτης.
Έχουμε το πρώτο κοινοβούλιο στην ιστορία της Ευρώπης – κι όχι μόνο – που εκπροσωπεί όχι το εκλογικό σώμα που το εκλέγει, έστω στα λόγια, αλλά ένα ολοκληρωτικό σύστημα κατοχής της χώρας από αδίστακτους τοκογλύφους και μαφιόζους πρωτίστως εξ Ευρώπης. Με μοναδικό σκοπό την επιβολή ενός πρωτοφανούς για τα ιστορικά χρονικά καθεστώτος δουλοπαροικίας του χρέους για έναν ολόκληρο λαό.
Κι έτσι πάνω στα ερείπια της Μάνδρας, της Νέας Περάμου, της Πάτρας, της Πιερίας και άλλων 17 περιοχών της πατρίδας μας που σαρώθηκαν από τη θεομηνία, πάνω στα πτώματα των 20 και πλέον νεκρών, αλλά και στα ρημάδια της ζωής εκατοντάδων κατεστραμμένων νοικοκυριών και επιχειρήσεων, συζητούν σήμερα για το ύψος των δήθεν αποζημιώσεων και το «κοινωνικό μέρισμα». Δεν διαθέτουν τσίπα αιδούς. Ούτε καν πωρωμένοι δολοφόνοι δεν θα τολμούσαν να επιδείξουν μια τόσο ολοφάνερα προσποιητή ευαισθησία για τα θύματά τους.
Γιατί οι νεκροί και οι κατεστραμμένοι είναι δικά τους θύματα. Όχι της θεομηνίας και της νεροποντής. Είναι δικά τους θύματα γιατί η καταστροφή αυτή ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα όλων των κυβερνήσεων εδώ και δεκαετίες. Και ξέρετε γιατί; Διότι καμιά κυβέρνηση δεν ενδιαφέρθηκε να υλοποιήσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο υποδομών επαρκούς και σύγχρονης αντιπλημμυρικής προστασίας του συνόλου της χώρας.
Και τώρα οι αληθινοί υπαίτιοι της τραγωδίας διαγκωνίζονται για το ποιος θα ρίξει την ευθύνη στον άλλο. Τσακώνονται για τα αντιπλημμυρικά και τη διευθέτηση ενός χειμάρρου, αφού αυτός έπνιξε 20 ανθρώπους και κατέστρεψε εκατοντάδες οικογένειες. Τσακώνονται χωρίς να λένε την αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι μία και μοναδική. Η Ελλάδα από τότε που κατέφθασαν τα κονδύλια των κοινοτικών πλαισίων στήριξης, αδυνατεί να υλοποιήσει μακρόπνοα προγράμματα σε υποδομές - όπως τα αντιπλημμυρικά - που είναι εθνικής προτεραιότητας. Ο λόγος είναι απλός. Τα αντιπλημμυρικά, οι διευθετήσεις και τα άλλα έργα κοινής ωφέλειας δεν είναι και δεν ήταν ποτέ έργα κοινοτικής επιλογής. Κι επομένως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έδινε, ούτε δίνει κονδύλια για την υλοποίηση τέτοιων έργων.
Δίνει κονδύλια μόνο για έργα δικής της επιλογής. Για έργα που αφορούν στην εξυπηρέτηση ιδιωτικών μονοπωλιακών συμφερόντων και προς το συμφέρον τους. Δίνει για οδικά και άλλα δίκτυα προκειμένου να δοθούν σε ιδιώτες παρόχους και ιδιωτικά ολιγοπώλια. Δίνει για επενδύσεις διευκόλυνσης κάθε λογής ιδιωτικοποίησης, όπως τα περίφημα έργα ΣΔΙΤ (Σύμπραξης Δημόσιου & Ιδιωτικού Τομέα), τα οποία αποτέλεσαν ολόκληρη την προηγούμενη εικοσαετία μια τεράστια βιομηχανία ληστρικής εκμετάλλευσης του δημόσιου ταμείου. Κι ένας από τους βασικούς λόγους χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους.
Κι όλο αυτό το κύκλωμα από τους ευρωκράτες των Βρυξελλών έως τους εγχώριους ληστοσυμμορίτες των εκάστοτε κυβερνητικών κομμάτων, των ημετέρων και των ολιγαρχιών, που βρίσκονταν πάντα πίσω από τις κυβερνήσεις και τις κυβερνητικές πολιτικές, δεν νοιάζεται στο ελάχιστο για έργα κοινής ωφέλειας. Όπως π.χ. είναι τα αντιπλημμυρικά. Πολύ περισσότερο για την υλοποίηση εθνικών σχεδίων ολοκληρωμένης θωράκισης της χώρας έναντι φυσικών και περιβαλλοντικών καταστροφών.
Άφησαν τη χώρα στην τύχη της. Εξώθησαν με κάθε μέσο και τρόπο κάθε έντιμο πολίτη στην ατιμία της αυθαιρεσίας και των αυθαιρέτων. Μόνο και μόνο για να αισθάνονται όλοι συνένοχοι. Αυτός με το μικρό αυθαίρετο πάνω σ’ έναν μπαζωμένο χείμαρρο, όμηρος του απατεώνα εργολάβου με κυβερνητικές πλάτες, του αγύρτη δημάρχου, αλλά και του κυβερνητικού βουλευτή που τάζει νομιμοποίηση έναντι ψήφου. Μ’ αυτόν – πολιτικό ή επιχειρηματία – που έχει φτιάξει ολόκληρη περιουσία από την ληστεία του δημόσιου ταμείου και τις καταπατήσεις δημόσιας γης.
Το μόνο που τους ενδιέφερε και εξακολουθεί να τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα αντλήσουν κοινοτικά κονδύλια. Σ΄ αυτό πρωτίστως συναγωνίζονται οι κυβερνήσεις. Γιατί άραγε; Διότι είναι ο καλύτερος τρόπος που εφευρέθηκε ποτέ για την διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.
Βλέπετε προκειμένου να αντληθούν κοινοτικά κονδύλια για έργα κοινοτικής κι όχι εθνικής επιλογής, χρειάζεται απαραίτητα και η συμμετοχή του κράτους στην χρηματοδότηση. Κι έτσι οι κυβερνήσεις από την εποχή των Πακέτων Ντελόρ φρόντισαν ολόκληρο το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων να διατίθεται ως εθνική συμμετοχή για την άντληση των κοινοτικών κονδυλίων. Μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια.
Κι επειδή το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων του κρατικού προϋπολογισμού δεν έφτανε για την εθνική συμμετοχή, οι κυβερνήσεις φρόντιζαν να συμπληρώνουν με δάνεια. Πολλά δάνεια. Δάνεια επί δανείων για τις τσέπες πολιτικών, μεγαλοεργολάβων και επιτηδείων κάθε λογής και αναστήματος. Μ’ ένα σμπάρο, τρία τρυγόνια.
Μόνο που έτσι δεν περίσσευε ποτέ κανενός είδους ουσιαστική χρηματοδότηση για δημόσιες επενδύσεις κοινής ωφέλειας. Σαν τα αντιπλημμυρικά και τις διευθετήσεις χειμάρρων επί παραδείγματι που είναι απολύτως αναγκαία για να αποφευχθούν στο μέλλον καταστροφές σαν αυτή της Μάνδρας και της Νέας Περάμου σε ολόκληρη την Αττική, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα.
Αφήστε που τα έργα αυτά κοινής ωφέλειας δεν προσφέρονται για μεγάλες αρπακτές. Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του. Είναι έργα που για τα μεγάλα αρπακτικά των δημοσίων έργων δεν έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν διαθέτουν μεγάλα περιθώρια υπερτιμολογήσεων και υπερκοστολογήσεων έτσι ώστε όλοι οι εμπλεκόμενοι να μείνουν ευχαριστημένοι.
Ιδιαίτερα από την εποχή που όλοι αυτοί εθίστηκαν στα πρωτοφανή, ακόμη και για τα δεδομένα της Ελλάδας των σισύφειων «μεγάλων έργων», περιθώρια εύκολου κέρδους που εξασφαλίζουν τα έργα κοινοτικής επιλογής. Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Από τους ευρωκράτες των Βρυξελλών που εγκρίνουν το κονδύλι και επιβλέπουν την υλοποίηση του έργου. Μέχρι τους μεγαλοεργολάβους, τα κόμματα και τους πολιτικούς που εξασφαλίζουν τους αναδόχους του έργου.
Πρόκειται για ένα διογκωμένο υπερεθνικό κύκλωμα μίζας, αρπακτής, αγυρτείας και απάτης που δεν μπορεί να συντηρηθεί και να αναπαραχθεί χωρίς ευρωπαϊκά κονδύλια. Ούτε πολύ περισσότερο με έργα κοινής ωφέλειας, που το πολύ-πολύ να προσφέρονται για ψιλικατζήδες ημέτερους.
Αφήστε δε που οι φυσικές καταστροφές λόγω της περιβαλλοντικής και οικιστικής υποβάθμισης, μπορεί να οδηγούν σε εκατόμβες θυμάτων, αλλά προσφέρονται για καινούργιες αρπακτές. Για αρπακτές ανοικοδόμησης και αποκατάστασης. Έχει υπολογιστεί ότι η κατασκευή και η αποτελεσματική συντήρηση ενός σοβαρού και μακρόπνοου έργου κοινής ωφέλειας κοστίζει δεκάδες φορές και συχνά εκατοντάδες φορές λιγότερο από τις δαπάνες αποζημιώσεων, ανοικοδομήσεων και αποκαταστάσεων πληγέντων περιοχών.
Τι τους περνάτε όλους αυτούς που μας κυβερνάνε; Για κορόιδα. Προτιμούν τις καταστροφές. Είναι πολύ πιο προσοδοφόρες για τους ημέτερους και τα τρωκτικά των κρατικών κονδυλίων, από τα έργα αποτροπής αυτών των καταστροφών.
Θα μου πείτε οι καταστροφές κοστίζουν σε ανθρώπινες ζωές. Είναι αλήθεια. Γνωρίζετε όμως έστω και μια κυβέρνηση έως σήμερα που να νοιάστηκε στο ελάχιστο για τις ανθρώπινες ζωές που κοστίζουν οι επιλογές της; Δεν έδωσαν και δίνουν δεκάρα τσακιστή για τη ζωή των πολιτών.
Και γιατί να δώσουν; Σε ποιόν πρόκειται να λογοδοτήσουν; Όσο η δικαιοσύνη παραμένει απολύτως ελεγχόμενη – σήμερα όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της Ελλάδας – και ο πολίτης αδιαφορεί για την τύχη της πατρίδας του, οι υπεύθυνοι όλων των καταστροφών και όλων των τραγωδιών που έπληξαν και πλήττουν αυτή τη χώρα, αισθάνονται σίγουροι. Κι όσο πιο σίγουροι αισθάνονται, τόσο πιο αδίστακτοι και ανελέητοι γίνονται, τόσο πιο αναίσθητοι για τον πόνο και την αγωνία του απλού πολίτη, του απλού νοικοκύρη.
Δείτε τους σήμερα. Δείτε τους με τι ευκολία συμφώνησαν για πρωτογενή πλεονάσματα άνω των 3 δις ευρώ για φέτος και άνω των 6 δις ευρώ κάθε χρόνο για τα επόμενα χρόνια, ως φόρο υποτέλειας και αίματος του ελληνικού λαού στους δανειστές. Δείτε τους την ίδια ώρα πόσο δυσκολεύονται να βρουν έστω μερικά εκατομμύρια για αποζημιώσεις.
Δείτε τους πώς κλωθογυρίζουν χωρίς να δεσμεύονται στο ελάχιστο για το σήμερα και το αύριο των πληγέντων περιοχών και κυρίως για την πλήρη κοινωνική, οικονομική και οικιστική αποκατάσταση των θυμάτων της τραγωδίας. Κάτι που θα ήταν απολύτως αυτονόητο για ένα σύγχρονο πολιτισμένο κράτος, που νοιάζεται για τους πολίτες του.
Για τους δανειστές έχει και παραέχει πλεόνασμα. Έστω κι αν βγαίνει από το υστέρημα του συνταξιούχου, το μεροδούλι μεροφάι του εργαζόμενου, του επαγγελματία, του επιχειρηματία. Έστω κι αν βγαίνει από την δυστυχία και την ανέχεια του σχεδόν 40% των νοικοκυριών της χώρας. Για τα χθεσινά, τα σημερινά και τα αυριανά θύματα των καταστροφών και των θηριωδιών σ’ αυτή την χώρα δεν έχει πλεόνασμα.
Δεν περισσεύει. Άντε το πολύ-πολύ ένα εικονικό «κοινωνικό μέρισμα», που ο ίδιος ο Τσίπρας το 2014 όταν το εγκαινίασε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου το χαρακτήριζε ως εξής: «... [Το] θεωρούμε πράξη ντροπής, πράξη καταισχύνης, πράξη ταπείνωσης του κάθε πολίτη αυτής της χώρας: Από τη μια να αρπάζουν το ψωμί από το τραπέζι εκατομμυρίων ανθρώπων. Και από την άλλη να τους πετούν κάποια ψίχουλα, για να εξαγοράσουν όπως φαντάζονται τη στήριξή τους στην ίδια πολιτική που τους έκλεψε το ψωμί κι έχει σκοπό να τους κλέψει και το τραπέζι και τις καρέκλες και το σπίτι. Αν αυτό δεν είναι ο απόλυτος πολιτικός ξεπεσμός τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Πρόκειται για μια πράξη βαθιά ανήθικη, που δείχνει το φόβο τους μπροστά στις κάλπες… [Το κοινωνικό μέρισμα είναι] μια πράξη που δείχνει όχι μόνο πόσο περιφρονούν τον ελληνικό λαό, αλλά και πόσο υποτιμούν την αξιοπρέπεια και την οργή του.»
Αυτά έλεγε τότε αυτός που σήμερα ως πρωθυπουργός κατεχόμενης χώρας εγκαλεί τη ΝΔ, η οποία με τη σειρά της υποκριτικά σήμερα κάνει τη δική της κριτική στο «κοινωνικό μέρισμα», ότι αποδοκιμάζει την πολιτική Σαμαρά! Ο τιμητής του Σαμαρά το 2014, έγινε ο καλύτερος μιμητής του σήμερα.
Έτσι γίνεται πάντα όταν στο βωμό του ευρώ θυσιάζονται λαός και χώρα. Έτσι γίνεται όταν προέχει η περίφημη έξοδος στις αγορές για νέα δάνεια με σκοπό τον πλουτισμό του γνωστού υπερεθνικού κυκλώματος μίζας, αρπαχτής, αγυρτείας και απάτης. Το ίδιο κύκλωμα που οδήγησε τη χώρα όχι μόνο στη χειρότερη χρεοκοπία της ιστορίας της, αλλά την έθεσε και υπό καθεστώς κατοχής για να εξασφαλίσει τη λεηλασία της χώρας μέσα από τη μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού.
Έτσι έχουμε ένα κοινοβούλιο το οποίο από την εποχή του πρώτου μνημονίου έχει απεκδυθεί όλων των εξουσιών του υπέρ της τρόικας πρώτα και ύστερα υπέρ των θεσμών των ξένων δανειστών. Έχει λιγότερες αποφασιστικές αρμοδιότητες απ’ ότι τα κοινοβούλια των αποικιών πριν ένα αιώνα. Δεν είναι καν κοινοβούλιο αποικίας.
Οι μόνες αρμοδιότητες που διαθέτει είναι δύο. Αφενός να συζητά άσκοπα και χωρίς λόγο μιας και οι αποφάσεις παίρνονται εκτός χώρας και αφετέρου να προσποιείται ότι αυτό παίρνει τις αποφάσεις όταν το μόνο που κάνει είναι απλά να επικυρώνει τις αποφάσεις των θεσμών εκτός Ελλάδας.
Έχουμε ένα κοινοβούλιο που προσφέρεται μόνο για το θεαθήναι, μόνο για τις κάμερες, μόνο για λαϊκή κατανάλωση, μόνο για κακής ποιότητας πολιτική πρόζα ανάμεσα σ’ αυτούς που έχουν πάντα δίκιο, που πάντα κάνουν ότι μπορούν για το καλό όλων μας και είναι σίγουρο ότι πάντα ότι έκαναν, το έκαναν καλά. Να γιατί πάμε τόσο καλά σαν χώρα. Να γιατί προοδεύει και ευημερεί ο πολίτης.
Έχουμε το πρώτο κοινοβούλιο στην ιστορία της Ευρώπης – κι όχι μόνο – που εκπροσωπεί όχι το εκλογικό σώμα που το εκλέγει, έστω στα λόγια, αλλά ένα ολοκληρωτικό σύστημα κατοχής της χώρας από αδίστακτους τοκογλύφους και μαφιόζους πρωτίστως εξ Ευρώπης. Με μοναδικό σκοπό την επιβολή ενός πρωτοφανούς για τα ιστορικά χρονικά καθεστώτος δουλοπαροικίας του χρέους για έναν ολόκληρο λαό.
Κι έτσι πάνω στα ερείπια της Μάνδρας, της Νέας Περάμου, της Πάτρας, της Πιερίας και άλλων 17 περιοχών της πατρίδας μας που σαρώθηκαν από τη θεομηνία, πάνω στα πτώματα των 20 και πλέον νεκρών, αλλά και στα ρημάδια της ζωής εκατοντάδων κατεστραμμένων νοικοκυριών και επιχειρήσεων, συζητούν σήμερα για το ύψος των δήθεν αποζημιώσεων και το «κοινωνικό μέρισμα». Δεν διαθέτουν τσίπα αιδούς. Ούτε καν πωρωμένοι δολοφόνοι δεν θα τολμούσαν να επιδείξουν μια τόσο ολοφάνερα προσποιητή ευαισθησία για τα θύματά τους.
Γιατί οι νεκροί και οι κατεστραμμένοι είναι δικά τους θύματα. Όχι της θεομηνίας και της νεροποντής. Είναι δικά τους θύματα γιατί η καταστροφή αυτή ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα όλων των κυβερνήσεων εδώ και δεκαετίες. Και ξέρετε γιατί; Διότι καμιά κυβέρνηση δεν ενδιαφέρθηκε να υλοποιήσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο υποδομών επαρκούς και σύγχρονης αντιπλημμυρικής προστασίας του συνόλου της χώρας.
Και τώρα οι αληθινοί υπαίτιοι της τραγωδίας διαγκωνίζονται για το ποιος θα ρίξει την ευθύνη στον άλλο. Τσακώνονται για τα αντιπλημμυρικά και τη διευθέτηση ενός χειμάρρου, αφού αυτός έπνιξε 20 ανθρώπους και κατέστρεψε εκατοντάδες οικογένειες. Τσακώνονται χωρίς να λένε την αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι μία και μοναδική. Η Ελλάδα από τότε που κατέφθασαν τα κονδύλια των κοινοτικών πλαισίων στήριξης, αδυνατεί να υλοποιήσει μακρόπνοα προγράμματα σε υποδομές - όπως τα αντιπλημμυρικά - που είναι εθνικής προτεραιότητας. Ο λόγος είναι απλός. Τα αντιπλημμυρικά, οι διευθετήσεις και τα άλλα έργα κοινής ωφέλειας δεν είναι και δεν ήταν ποτέ έργα κοινοτικής επιλογής. Κι επομένως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έδινε, ούτε δίνει κονδύλια για την υλοποίηση τέτοιων έργων.
Δίνει κονδύλια μόνο για έργα δικής της επιλογής. Για έργα που αφορούν στην εξυπηρέτηση ιδιωτικών μονοπωλιακών συμφερόντων και προς το συμφέρον τους. Δίνει για οδικά και άλλα δίκτυα προκειμένου να δοθούν σε ιδιώτες παρόχους και ιδιωτικά ολιγοπώλια. Δίνει για επενδύσεις διευκόλυνσης κάθε λογής ιδιωτικοποίησης, όπως τα περίφημα έργα ΣΔΙΤ (Σύμπραξης Δημόσιου & Ιδιωτικού Τομέα), τα οποία αποτέλεσαν ολόκληρη την προηγούμενη εικοσαετία μια τεράστια βιομηχανία ληστρικής εκμετάλλευσης του δημόσιου ταμείου. Κι ένας από τους βασικούς λόγους χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους.
Κι όλο αυτό το κύκλωμα από τους ευρωκράτες των Βρυξελλών έως τους εγχώριους ληστοσυμμορίτες των εκάστοτε κυβερνητικών κομμάτων, των ημετέρων και των ολιγαρχιών, που βρίσκονταν πάντα πίσω από τις κυβερνήσεις και τις κυβερνητικές πολιτικές, δεν νοιάζεται στο ελάχιστο για έργα κοινής ωφέλειας. Όπως π.χ. είναι τα αντιπλημμυρικά. Πολύ περισσότερο για την υλοποίηση εθνικών σχεδίων ολοκληρωμένης θωράκισης της χώρας έναντι φυσικών και περιβαλλοντικών καταστροφών.
Άφησαν τη χώρα στην τύχη της. Εξώθησαν με κάθε μέσο και τρόπο κάθε έντιμο πολίτη στην ατιμία της αυθαιρεσίας και των αυθαιρέτων. Μόνο και μόνο για να αισθάνονται όλοι συνένοχοι. Αυτός με το μικρό αυθαίρετο πάνω σ’ έναν μπαζωμένο χείμαρρο, όμηρος του απατεώνα εργολάβου με κυβερνητικές πλάτες, του αγύρτη δημάρχου, αλλά και του κυβερνητικού βουλευτή που τάζει νομιμοποίηση έναντι ψήφου. Μ’ αυτόν – πολιτικό ή επιχειρηματία – που έχει φτιάξει ολόκληρη περιουσία από την ληστεία του δημόσιου ταμείου και τις καταπατήσεις δημόσιας γης.
Το μόνο που τους ενδιέφερε και εξακολουθεί να τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα αντλήσουν κοινοτικά κονδύλια. Σ΄ αυτό πρωτίστως συναγωνίζονται οι κυβερνήσεις. Γιατί άραγε; Διότι είναι ο καλύτερος τρόπος που εφευρέθηκε ποτέ για την διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.
Βλέπετε προκειμένου να αντληθούν κοινοτικά κονδύλια για έργα κοινοτικής κι όχι εθνικής επιλογής, χρειάζεται απαραίτητα και η συμμετοχή του κράτους στην χρηματοδότηση. Κι έτσι οι κυβερνήσεις από την εποχή των Πακέτων Ντελόρ φρόντισαν ολόκληρο το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων να διατίθεται ως εθνική συμμετοχή για την άντληση των κοινοτικών κονδυλίων. Μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια.
Κι επειδή το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων του κρατικού προϋπολογισμού δεν έφτανε για την εθνική συμμετοχή, οι κυβερνήσεις φρόντιζαν να συμπληρώνουν με δάνεια. Πολλά δάνεια. Δάνεια επί δανείων για τις τσέπες πολιτικών, μεγαλοεργολάβων και επιτηδείων κάθε λογής και αναστήματος. Μ’ ένα σμπάρο, τρία τρυγόνια.
Μόνο που έτσι δεν περίσσευε ποτέ κανενός είδους ουσιαστική χρηματοδότηση για δημόσιες επενδύσεις κοινής ωφέλειας. Σαν τα αντιπλημμυρικά και τις διευθετήσεις χειμάρρων επί παραδείγματι που είναι απολύτως αναγκαία για να αποφευχθούν στο μέλλον καταστροφές σαν αυτή της Μάνδρας και της Νέας Περάμου σε ολόκληρη την Αττική, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα.
Αφήστε που τα έργα αυτά κοινής ωφέλειας δεν προσφέρονται για μεγάλες αρπακτές. Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του. Είναι έργα που για τα μεγάλα αρπακτικά των δημοσίων έργων δεν έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν διαθέτουν μεγάλα περιθώρια υπερτιμολογήσεων και υπερκοστολογήσεων έτσι ώστε όλοι οι εμπλεκόμενοι να μείνουν ευχαριστημένοι.
Ιδιαίτερα από την εποχή που όλοι αυτοί εθίστηκαν στα πρωτοφανή, ακόμη και για τα δεδομένα της Ελλάδας των σισύφειων «μεγάλων έργων», περιθώρια εύκολου κέρδους που εξασφαλίζουν τα έργα κοινοτικής επιλογής. Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Από τους ευρωκράτες των Βρυξελλών που εγκρίνουν το κονδύλι και επιβλέπουν την υλοποίηση του έργου. Μέχρι τους μεγαλοεργολάβους, τα κόμματα και τους πολιτικούς που εξασφαλίζουν τους αναδόχους του έργου.
Πρόκειται για ένα διογκωμένο υπερεθνικό κύκλωμα μίζας, αρπακτής, αγυρτείας και απάτης που δεν μπορεί να συντηρηθεί και να αναπαραχθεί χωρίς ευρωπαϊκά κονδύλια. Ούτε πολύ περισσότερο με έργα κοινής ωφέλειας, που το πολύ-πολύ να προσφέρονται για ψιλικατζήδες ημέτερους.
Αφήστε δε που οι φυσικές καταστροφές λόγω της περιβαλλοντικής και οικιστικής υποβάθμισης, μπορεί να οδηγούν σε εκατόμβες θυμάτων, αλλά προσφέρονται για καινούργιες αρπακτές. Για αρπακτές ανοικοδόμησης και αποκατάστασης. Έχει υπολογιστεί ότι η κατασκευή και η αποτελεσματική συντήρηση ενός σοβαρού και μακρόπνοου έργου κοινής ωφέλειας κοστίζει δεκάδες φορές και συχνά εκατοντάδες φορές λιγότερο από τις δαπάνες αποζημιώσεων, ανοικοδομήσεων και αποκαταστάσεων πληγέντων περιοχών.
Τι τους περνάτε όλους αυτούς που μας κυβερνάνε; Για κορόιδα. Προτιμούν τις καταστροφές. Είναι πολύ πιο προσοδοφόρες για τους ημέτερους και τα τρωκτικά των κρατικών κονδυλίων, από τα έργα αποτροπής αυτών των καταστροφών.
Θα μου πείτε οι καταστροφές κοστίζουν σε ανθρώπινες ζωές. Είναι αλήθεια. Γνωρίζετε όμως έστω και μια κυβέρνηση έως σήμερα που να νοιάστηκε στο ελάχιστο για τις ανθρώπινες ζωές που κοστίζουν οι επιλογές της; Δεν έδωσαν και δίνουν δεκάρα τσακιστή για τη ζωή των πολιτών.
Και γιατί να δώσουν; Σε ποιόν πρόκειται να λογοδοτήσουν; Όσο η δικαιοσύνη παραμένει απολύτως ελεγχόμενη – σήμερα όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της Ελλάδας – και ο πολίτης αδιαφορεί για την τύχη της πατρίδας του, οι υπεύθυνοι όλων των καταστροφών και όλων των τραγωδιών που έπληξαν και πλήττουν αυτή τη χώρα, αισθάνονται σίγουροι. Κι όσο πιο σίγουροι αισθάνονται, τόσο πιο αδίστακτοι και ανελέητοι γίνονται, τόσο πιο αναίσθητοι για τον πόνο και την αγωνία του απλού πολίτη, του απλού νοικοκύρη.
Δείτε τους σήμερα. Δείτε τους με τι ευκολία συμφώνησαν για πρωτογενή πλεονάσματα άνω των 3 δις ευρώ για φέτος και άνω των 6 δις ευρώ κάθε χρόνο για τα επόμενα χρόνια, ως φόρο υποτέλειας και αίματος του ελληνικού λαού στους δανειστές. Δείτε τους την ίδια ώρα πόσο δυσκολεύονται να βρουν έστω μερικά εκατομμύρια για αποζημιώσεις.
Δείτε τους πώς κλωθογυρίζουν χωρίς να δεσμεύονται στο ελάχιστο για το σήμερα και το αύριο των πληγέντων περιοχών και κυρίως για την πλήρη κοινωνική, οικονομική και οικιστική αποκατάσταση των θυμάτων της τραγωδίας. Κάτι που θα ήταν απολύτως αυτονόητο για ένα σύγχρονο πολιτισμένο κράτος, που νοιάζεται για τους πολίτες του.
Για τους δανειστές έχει και παραέχει πλεόνασμα. Έστω κι αν βγαίνει από το υστέρημα του συνταξιούχου, το μεροδούλι μεροφάι του εργαζόμενου, του επαγγελματία, του επιχειρηματία. Έστω κι αν βγαίνει από την δυστυχία και την ανέχεια του σχεδόν 40% των νοικοκυριών της χώρας. Για τα χθεσινά, τα σημερινά και τα αυριανά θύματα των καταστροφών και των θηριωδιών σ’ αυτή την χώρα δεν έχει πλεόνασμα.
Δεν περισσεύει. Άντε το πολύ-πολύ ένα εικονικό «κοινωνικό μέρισμα», που ο ίδιος ο Τσίπρας το 2014 όταν το εγκαινίασε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου το χαρακτήριζε ως εξής: «... [Το] θεωρούμε πράξη ντροπής, πράξη καταισχύνης, πράξη ταπείνωσης του κάθε πολίτη αυτής της χώρας: Από τη μια να αρπάζουν το ψωμί από το τραπέζι εκατομμυρίων ανθρώπων. Και από την άλλη να τους πετούν κάποια ψίχουλα, για να εξαγοράσουν όπως φαντάζονται τη στήριξή τους στην ίδια πολιτική που τους έκλεψε το ψωμί κι έχει σκοπό να τους κλέψει και το τραπέζι και τις καρέκλες και το σπίτι. Αν αυτό δεν είναι ο απόλυτος πολιτικός ξεπεσμός τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Πρόκειται για μια πράξη βαθιά ανήθικη, που δείχνει το φόβο τους μπροστά στις κάλπες… [Το κοινωνικό μέρισμα είναι] μια πράξη που δείχνει όχι μόνο πόσο περιφρονούν τον ελληνικό λαό, αλλά και πόσο υποτιμούν την αξιοπρέπεια και την οργή του.»
Αυτά έλεγε τότε αυτός που σήμερα ως πρωθυπουργός κατεχόμενης χώρας εγκαλεί τη ΝΔ, η οποία με τη σειρά της υποκριτικά σήμερα κάνει τη δική της κριτική στο «κοινωνικό μέρισμα», ότι αποδοκιμάζει την πολιτική Σαμαρά! Ο τιμητής του Σαμαρά το 2014, έγινε ο καλύτερος μιμητής του σήμερα.
Έτσι γίνεται πάντα όταν στο βωμό του ευρώ θυσιάζονται λαός και χώρα. Έτσι γίνεται όταν προέχει η περίφημη έξοδος στις αγορές για νέα δάνεια με σκοπό τον πλουτισμό του γνωστού υπερεθνικού κυκλώματος μίζας, αρπαχτής, αγυρτείας και απάτης. Το ίδιο κύκλωμα που οδήγησε τη χώρα όχι μόνο στη χειρότερη χρεοκοπία της ιστορίας της, αλλά την έθεσε και υπό καθεστώς κατοχής για να εξασφαλίσει τη λεηλασία της χώρας μέσα από τη μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού.