Γιατί πονάμε τόσο πολύ στην απώλεια

EsaRiutta - pixabay

Μαρία Σκαμπαρδώνη

Πόνος, δάκρυα, αίσθημα παντοτινής απομάκρυνσης. Κάθε φορά που ένας άνθρωπος που αγαπάμε φεύγει από τη ζωή, το μόνο λογικό είναι να νοιώθουμε αφόρητο πόνο. Δε θα ξαναδούμε το αγαπημένο μας πρόσωπο, δε θα γελάσουμε ξανά μαζί του και δε θα έχουμε πια την ευκαιρία να ζήσουμε μαζί όμορφες στιγμές. Η αίσθηση του αποχωρισμού μας πληγώνει και μας κλονίζει υπαρξιακά, διότι θυμίζει και σε εμάς τους ίδιους τη φθαρτή μας υπόσταση η οποία στο τέλος θα καταλήξει στο θάνατο.

Ο θάνατος είναι η φυσική κατάληξη κάθε ύπαρξης στον κόσμο αυτό. Όλοι γεννιόμαστε, πορευόμαστε μέσα σε αυτή τη ζωή και στο τέλος έρχεται η ώρα που φεύγουμε. Η απώλεια ενός δικού μας ανθρώπου μας το υπενθυμίζει αυτό ακόμα πιο σθεναρά, διότι δεν έφυγε το αγαπημένο πρόσωπο κάποιου γνωστού μας αλλά το δικό μας. 

Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί πενθούμε τόσο πολύ στο χαμό ενός ανθρώπου, γιατί η απώλεια μας τραυματίζει τόσο δυνατά. Και κατέληξα στο συμπέρασμα πως κλαίμε και θρηνούμε περισσότερο για εμάς τους ίδιους παρά για τον άλλο. Προκλητική σκέψη; δεν πειράζει, πρέπει να γράφονται οι αλήθειες. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση της απώλειας: μία οικογένεια που χάνει το στήριγμά της κλαίει περισσότερο για εκείνον που φεύγει ή για εκείνη που μένει μόνη και χωρίς προστάτη; Ο άνθρωπος που έσβησε έφυγε για πάντα από τη σύντομη αυτή ζωή και μπορεί να πηγαίνει σε κάποιο καλύτερο ή και χειρότερο μέρος (τουλάχιστον για εκείνον που πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή). Εμείς είμαστε αυτοί που μένουμε πίσω, εμείς καλούμαστε να συνεχίσουμε να ζούμε και να συνηθίσουμε την καινούργια αυτή πραγματικότητα, εμείς μπορεί να χάνουμε και τις ωφέλειες που μπορεί να μας πρόσφερε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο. Οπότε ναι, κλαίμε περισσότερο για εμάς και λιγότερο για εκείνον που φεύγει. Εμάς επηρεάζει περισσότερο ο θάνατος και όχι αυτόν που έφυγε.

Η απώλεια θέλει και αυτή το χρόνο της για να ξεπεραστεί και να μπορέσει ο άνθρωπος που έχει πληγεί από εκείνη να συνεχίσει να χαμογελά, κρατώντας μέσα στην καρδιά του όλες τις όμορφες στιγμές με εκείνο το πρόσωπο που χάθηκε. Να θυμόμαστε πάντα πως ‘’οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχάσουμε’’.