Την εφάρμοζε πριν από 125 χρόνια καθηγητής στον Πειραιά και εξεδιώχθη ( Με αφορμή την πρόσφατη απαραδεκτη συμπεριφορά δασκάλας σε συνοικία της Αθήνας, που έβαζε μαθητές να χτυπούν συμμαθητές τους!!!)
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
aKontogiannidis@yahoo.gr
Τον Δεκέμβρη του 1884, στη μικρά κοινωνία της Αθήνας και του Πειραιά, με τους ογδόντα χιλιάδες κατοίκους, προξένησε αλγεινή εντύπωση η είδηση οτι ο καθηγητής του Γυμνασίου Κωνσταντίνος Δ. Οικονόμου, επέβαλε σε τρείς μαθητές του μία πρωτοφανή τιμωρία, άγνωστη την εποχή εκείνη! Αφού τους ράπισε με τη βέργα, όπως συνηθιζόταν, η τιμωρία του, για να τους ταπεινώσει περισσότερο, είχε και συνέχεια.
Ο αυστηρός καθηγητής για να ρεζιλέψει τελείως τους τρείς μαθητές στα μάτια των συμμαθητών τους και υποτίθεται ότι θα τους συνέτιζε, προχώρησε ακόμα περισσότερο. Έβαλε όλους τους μαθητές, να περνούν μπροστά από τους τρείς άτακτους και να τους φτύνουν στο πρόσωπο!
Κρατώντας στα χέρια την βέργα ως θηριοδαμαστής, επιτηρούσε τη διέλευση των μαθητών μπροστά από τους τρείς συμμαθητές και να τους φτύνουν. ΄Ενας όμως αρνήθηκε να το πράξει. Δήλωσε, σαν έφτασε η σειρά του, ότι δεν μπορεί να το κάνει!..
Ο καθηγητής οργίστηκε! Αφού τον ξυλοκόπησε αγρίως, τον έβαλε στη θέση των άλλων τριών και πρόσταξε πάλι τους μαθητές να τον φτύσουν! Ο μαθητής αυτός περιέπεσε μετά σε μελαγχολία και παρουσίασε τάσεις αυτοκτονίας…
Συνέχεια στην υπόθεση δεν θα υπήρχε και είναι αμφίβολο αν θα ενδιαφερόταν κανείς, αν δεν έφτανε – άγνωστο πώς – στ’ αυτιά του βασιλιά Γεωργίου του Α΄. Οργισμένος για τον απαράδεκτο αυτό τρόπο συνετισμού, διαμήνυσε αμέσως στον υπουργό Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως Δημήτριο Βουλπιώτη, ότι « η χρήσις σωματικών ποινών είναι ού μόνον αλυσιτελής, αλλά και ύβρις και ασέβεια κατά των πλασμάτων του δημιουργού» και ότι ο δημοδιδάσκαλος αυτός « ού μόνον ανάξιος είναι του διδασκαλικού επαγγέλματος, αλλά και εν γνώσει του κακουργεί, μεταβάλλων τους αγγέλους εις διαβόλους…»
Το πόρισμα της διοικητικής εξέτασης που έγινε στο Γυμνάσιο ήταν κόλαφος για τον καθηγητή Κ. Οικονομίδη και ο υπουργός, με Βασιλικό Διάταγμα προχώρησε στην απόλυση του.
Ο Τύπος ασχολήθηκε εκτενέστερα με το θέμα της κατάχρησης των σωματικών και ηθικών ποινών. Ο Βλάσης Γαβριηλίδης έγραψε στην « Ακρόπολη» ότι πρώτος ο Κουϊντιλιανός πριν από δύο χιλιάδες χρόνια γνωμάτευσε εναντίον της χρήσεως της σωματικής ποινής επι ανθρωπίνου σώματος, γιατί αυτή: « δεν πραΰνει, ουδέ συνετίζει, αλλ’ αποθηριοί τον αικιζόμενον». Και αναρωτιόταν: « Τις κακούργος εισήγαγεν εν τη σχολή το δίκαιον της ράβδου; Η απάντησις είναι ευχερεστάτη: Η ραθυμία και η ανικανότης του διδασκάλου». Και το άρθρο του Γαβριηλίδη, του μεγάλου εκείνου δημοσιογράφου σημείωνε το εξής καταπληκτικό!
«Υπήρξαν θηριώδεις διδάσκαλοι, οίτινες τοσούτον ηρέσκοντο εις τους αικισμούς και τους ραβδισμούς, ώστε έσχον την υπομονήν ν’ αριθμήσωσιν αυτούς κατά το διδασκαλίας διάστημα. Είς τοιούτος εν διαστήματι 51 ετών κατήνεγκε κατά των μαθητών αυτού ραπίσματα, ραβδισμούς κ.λ.π. 2.392.894!»
Θα νόμιζε κανείς, ότι μετά την παρέμβαση αυτή το ξύλο θα σταματούσε. Τουναντίον, 15 χρόνια μετά θα σημειωθεί ένα επεισόδιο όπου ο δάσκαλος του 5ου Σχολείου Αθηνών Γ. Οικονόμου ξυλοκόπησε μέχρι αφασίας κατά την διάρκεια του μαθήματος της φυσικής τον 12χρονο μαθητή της β΄ τάξεως Γεώργιο Μανέα, γιό αργυραμοιβού. Ιδού πως το περιγράφει εφημερίδα της εποχής:
« Ο μαθητής ως μας κατέθηκαν, ελησμόνη μίαν λέξιν: « Πέστην μωρέ» του λέγει αγρίως ο διδάσκαλος. « Δεν την ενθυμούμαι!». Τούτο ήρκεσε να τον καταστήση εκτός εαυτού. « Να, αφού δεν την ενθυμείσαι!» Και δια της παλάμης του τω καταφέρει ηχηρότατον κατά πρόσωπον ράπτισμα, όπερ ακολουθεί δεύτερον και είτα τρίτος γρόνθος εις τον κρόταφον». Ο μικρός σε αφασία μετεφέρθηκε στο νοσοκομείο…
aKontogiannidis@yahoo.gr
Τον Δεκέμβρη του 1884, στη μικρά κοινωνία της Αθήνας και του Πειραιά, με τους ογδόντα χιλιάδες κατοίκους, προξένησε αλγεινή εντύπωση η είδηση οτι ο καθηγητής του Γυμνασίου Κωνσταντίνος Δ. Οικονόμου, επέβαλε σε τρείς μαθητές του μία πρωτοφανή τιμωρία, άγνωστη την εποχή εκείνη! Αφού τους ράπισε με τη βέργα, όπως συνηθιζόταν, η τιμωρία του, για να τους ταπεινώσει περισσότερο, είχε και συνέχεια.
Ο αυστηρός καθηγητής για να ρεζιλέψει τελείως τους τρείς μαθητές στα μάτια των συμμαθητών τους και υποτίθεται ότι θα τους συνέτιζε, προχώρησε ακόμα περισσότερο. Έβαλε όλους τους μαθητές, να περνούν μπροστά από τους τρείς άτακτους και να τους φτύνουν στο πρόσωπο!
Κρατώντας στα χέρια την βέργα ως θηριοδαμαστής, επιτηρούσε τη διέλευση των μαθητών μπροστά από τους τρείς συμμαθητές και να τους φτύνουν. ΄Ενας όμως αρνήθηκε να το πράξει. Δήλωσε, σαν έφτασε η σειρά του, ότι δεν μπορεί να το κάνει!..
Ο καθηγητής οργίστηκε! Αφού τον ξυλοκόπησε αγρίως, τον έβαλε στη θέση των άλλων τριών και πρόσταξε πάλι τους μαθητές να τον φτύσουν! Ο μαθητής αυτός περιέπεσε μετά σε μελαγχολία και παρουσίασε τάσεις αυτοκτονίας…
Συνέχεια στην υπόθεση δεν θα υπήρχε και είναι αμφίβολο αν θα ενδιαφερόταν κανείς, αν δεν έφτανε – άγνωστο πώς – στ’ αυτιά του βασιλιά Γεωργίου του Α΄. Οργισμένος για τον απαράδεκτο αυτό τρόπο συνετισμού, διαμήνυσε αμέσως στον υπουργό Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως Δημήτριο Βουλπιώτη, ότι « η χρήσις σωματικών ποινών είναι ού μόνον αλυσιτελής, αλλά και ύβρις και ασέβεια κατά των πλασμάτων του δημιουργού» και ότι ο δημοδιδάσκαλος αυτός « ού μόνον ανάξιος είναι του διδασκαλικού επαγγέλματος, αλλά και εν γνώσει του κακουργεί, μεταβάλλων τους αγγέλους εις διαβόλους…»
Το πόρισμα της διοικητικής εξέτασης που έγινε στο Γυμνάσιο ήταν κόλαφος για τον καθηγητή Κ. Οικονομίδη και ο υπουργός, με Βασιλικό Διάταγμα προχώρησε στην απόλυση του.
Ο Τύπος ασχολήθηκε εκτενέστερα με το θέμα της κατάχρησης των σωματικών και ηθικών ποινών. Ο Βλάσης Γαβριηλίδης έγραψε στην « Ακρόπολη» ότι πρώτος ο Κουϊντιλιανός πριν από δύο χιλιάδες χρόνια γνωμάτευσε εναντίον της χρήσεως της σωματικής ποινής επι ανθρωπίνου σώματος, γιατί αυτή: « δεν πραΰνει, ουδέ συνετίζει, αλλ’ αποθηριοί τον αικιζόμενον». Και αναρωτιόταν: « Τις κακούργος εισήγαγεν εν τη σχολή το δίκαιον της ράβδου; Η απάντησις είναι ευχερεστάτη: Η ραθυμία και η ανικανότης του διδασκάλου». Και το άρθρο του Γαβριηλίδη, του μεγάλου εκείνου δημοσιογράφου σημείωνε το εξής καταπληκτικό!
«Υπήρξαν θηριώδεις διδάσκαλοι, οίτινες τοσούτον ηρέσκοντο εις τους αικισμούς και τους ραβδισμούς, ώστε έσχον την υπομονήν ν’ αριθμήσωσιν αυτούς κατά το διδασκαλίας διάστημα. Είς τοιούτος εν διαστήματι 51 ετών κατήνεγκε κατά των μαθητών αυτού ραπίσματα, ραβδισμούς κ.λ.π. 2.392.894!»
Θα νόμιζε κανείς, ότι μετά την παρέμβαση αυτή το ξύλο θα σταματούσε. Τουναντίον, 15 χρόνια μετά θα σημειωθεί ένα επεισόδιο όπου ο δάσκαλος του 5ου Σχολείου Αθηνών Γ. Οικονόμου ξυλοκόπησε μέχρι αφασίας κατά την διάρκεια του μαθήματος της φυσικής τον 12χρονο μαθητή της β΄ τάξεως Γεώργιο Μανέα, γιό αργυραμοιβού. Ιδού πως το περιγράφει εφημερίδα της εποχής:
« Ο μαθητής ως μας κατέθηκαν, ελησμόνη μίαν λέξιν: « Πέστην μωρέ» του λέγει αγρίως ο διδάσκαλος. « Δεν την ενθυμούμαι!». Τούτο ήρκεσε να τον καταστήση εκτός εαυτού. « Να, αφού δεν την ενθυμείσαι!» Και δια της παλάμης του τω καταφέρει ηχηρότατον κατά πρόσωπον ράπτισμα, όπερ ακολουθεί δεύτερον και είτα τρίτος γρόνθος εις τον κρόταφον». Ο μικρός σε αφασία μετεφέρθηκε στο νοσοκομείο…