Τι ακριβώς συμβαίνει; Από τη μια πλευρά ξένα σοβαρά δημοσιεύματα «σκοτώνουν» κάθε μέρα τα αφηγήματα του Τσίπρα περί «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια.
Ενώ από την άλλη επώνυμες δηλώσεις ξένων αξιωματούχων δημιουργούν ξανά «αισιοδοξία» στο κυβερνητικό στρατόπεδο: Ότι θα τα καταφέρει να βγει από το μνημόνια – αν και χωρίς πρόσθετα χρήματα, αν και με «εποπτεία» μέχρι… να παγώσει η Κόλαση, αν και χωρίς «βιωσιμότητα» του χρέους πιστοποιημένη από το ΔΝΤ - πάντως θα «βγει»! Πώς θα βγει;
Και μετά, ξανά-μανά, (πάλι από τις στήλες του ξένου τύπου), πως όλα αυτά είναι μάταια και ανέφικτα. Αλλά…
Αλλά τι;
Τον στηρίζουν; Ή δεν τον στηρίζουν;
Τα «καταφέρνει» να βγει; Ή όχι;
Θα του δώσουν βοήθεια χρέους για να «βγει» στις αγορές κανονικά – γιατί αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση, κατά ΔΝΤ; Η απλώς θα… διώξουν το ΔΝΤ;
Κι αν δεν θεωρεί το ΔΝΤ «βιώσιμο» το Ελληνικό χρέος, πώς θα βγει η Ελλάδα και θα δανείζεται στις αγορές σε εποχή που τα διεθνή επιτόκια θα αυξάνονται, έτσι κι αλλιώς;
Μύλος!
Να τα ξεδιαλύνουμε λοιπόν.
Είναι φανερό, πως κάποιοι στηρίζουν τον Τσίπρα απ’ έξω. Και ταυτόχρονα, κάποιοι άλλοι του σκάβουν το λάκκο, κανονικά.
Αυτοί που τον στηρίζουν το κάνουν συνήθως για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Κι αυτοί που τον πολεμούν, δεν το κάνουν πάντα για το σωστό λόγο.
Όμως, ενώ από τα δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου η εικόνα είναι το λιγότερο συγκεχυμένη, κι από τις δηλώσεις ξένων αξιωματούχων ακόμα πιο «θολή», η τάση εξελίσσεται σε βάρος του.
Κι αυτό έχει σημασία πάνω απ’ όλα: Η «τάση».
Όχι που βρίσκεται το καράβι. Αλλά προς τα που πηγαίνει.
Η τάση, λοιπόν, είναι πολύ δυσμενής, πράγματι:
--Διεθνώς υπάρχει μια στροφή των κοινωνιών στα δεξιά. Κι αυτό είναι κακό για τον Τσίπρα.
--Διεθνώς υπάρχει μια έξαρση των τρομοκρατικών χτυπημάτων από τζιχαντιστές (τώρα πέρασαν κι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού). Πράγμα που είναι «αχίλλειος πτέρνα» για την κυβέρνηση Τσίπρα, που άνοιξε τα σύνορα της Ελλάδας και γέμισε την Ευρώπη λαθρομετανάστες.
--Διεθνώς υπάρχει προοπτική μείωσης της ποσοτικής χαλάρωσης παντού, πράγμα που θα αυξήσει τα επιτόκια - γεγονός που καθιστά πιο δύσκολη την έξοδο στις αγορές για μια οικονομία με προβληματικό χρέος όπως η Ελλάδα.
--Και τέλος επιχωρίως οι αναπτυξιακές επιδόσεις της Ελληνικής οικονομίας αναθεωρούνται συνεχώς προς τα κάτω. Ήδη για το 2017 στα μισά απ’ όπου την υπολόγιζαν μέχρι πριν λίγους μήνες. Κι αυτό συμπαρασύρει και τους υπολογισμούς για την ανάπτυξη της επόμενες χρονιάς. Αλλά και τα πλεονάσματα των επομένων ετών. (Κι ας μη το λένε αυτό ακόμα…)
--Και τα έσοδα δεν πάνε καλά. Δεν πήγαιναν, έτσι κι αλλιώς, Αλλά η απόκλιση φαίνεται πως θα είναι μεγαλύτερη. Πράγμα που θα οδηγήσει σε αναθεώρηση όλων των δεικτών στο δυσμενέστερο.
Επομένως, από κάθε άποψη η τάση, οι μάλλον οι τάσεις – εις πληθυντικό αριθμό: και οι εγχώριες και οι διεθνείς και οι πολιτικές και οι οικονομικές – είναι δυσμενείς για την κυβέρνηση Τσίπρα και για τη χώρα.
Και καθιστούν απαραίτητη μια τομή! Ή μια σειρά από διαδοχικές ανατροπές - τομές.
Από την άλλη πλευρά τον ΣΥΡΙΖΑ τον ευνοεί, προσωρινά τουλάχιστον, το γεγονός ότι, πρώτον δεν σχηματίζεται κυβέρνηση στη Γερμανία και ότι, δεύτερον, το «Ελληνικό πρόβλημα» απασχολεί τις εσωτερικές «διαβουλεύσεις» τους.
Οπότε ο Γερμανικός τύπος προσπαθεί να εμφανίσει τα πράγματα στην Ελλάδα «υπό έλεγχο», για να φύγει το ελληνικό θέμα «από το τραπέζι» (των εσωτερικών τους διαπραγματεύσεων)!
Αυτό θα κρατήσει μέχρι να σχηματιστεί κυβέρνηση. Μετά, είτε αναλάβουν οι Φιλελεύθεροι το υπουργείο Οικονομικών είτε όχι, είτε γίνουν νέες εκλογές, το Ελληνικό θέμα θα επανέλθει με διαθέσεις πολύ διαφορετικές απ’ όλους. Και χωρίς καμία διάθεση πια για «ωραιοποιήσεις». Τι να «ωραιοποιήσουν» άλλωστε;
Υπάρχει ο διάχυτος μύθος – το λένε διάφοροι της Κομισιόν που έτσι κι αλλιώς δεν της έχουν και καμία εμπιστοσύνη στην Ευρώπη - ότι ο Τσίπρας τα κάνει όλα, γιατί να τον αλλάξουν;
Αυτό είναι μέρει σωστό: όντως τα κάνει όλα! Κάνει και πράγματα που η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά αρνιόταν να κάνει! Και σωστά αρνιόταν να τα κάνει.
Αλλά και που τους τα κάνει όλα ο Τσίπρας, ποιο το όφελος;
Η Ελλάδα επί Σαμαρά (που τους έλεγε και μερικά ΟΧΙ) βελτίωσε τη θέση της στη διεθνή κατάταξη ανταγωνιστικότητας κατά 41 θέσεις σε δυόμιση χρόνια!
Στο ίδιο διάστημα ο Τσίπρας που «τους τα κάνει όλα» και τους στοίχισε πανάκριβα, χειροτέρεψε τη θέση της Ελλάδας στη διεθνή κατάταξη κατά 7 θέσεις!
Τι να τον κάνουν ένα Πρωθυπουργό-«υποχείριο» που τους λέει σε όλα ΝΑΙ, αλλά η χώρα πηγαίνει πίσω (κι άντε να δούμε πως θα ξεπληρώσει τα δανεικά της);
Η αλήθεια είναι πως υπάρχει ένα διεθνές λόμπι της «πολιτικής ορθότητας» Διεθνείς Οργανισμοί, ΜΚΟ, Πανεπιστημιακά δίχτυα, Τύπος και διεθνή ΜΜΕ, που νιώθουν «αλληλέγγυοι» προς τον Τσίπρα γιατί είναι και καλά «προοδευτικός» - δηλαδή «δικός» τους!
Άνοιξε τα σύνορα, περνάει νομοσχέδια ακραίου «δικαιωματισμού», ευθυγραμμίζεται μαζί τους σε όλα, άρα νιώθουν τη διάθεση να τον στηρίξουν.
Στην Κομισιόν αυτό το λόμπι έχει μεγάλη επιρροή, όπως και η Κεντροαριστερά γενικότερα.
Το πρόβλημα, όμως είναι πως η Κεντροαριστερά διεθνώς έχει τα χάλια της, στην Ευρώπη βουλιάζει, και η ίδια η Κομισιόν, βρίσκεται στο ναδίρ της επιρροής της στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Συνεπώς, ένα διεθνές λόμπι με budget και επιρροή στον διεθνή τύπο, ακόμα στηρίζει τον Τσίπρα (και τους όμοιούς του αλλού), αλλά αυτό το λόμπι φθίνει συνεχώς και χάνει έδαφος παντού.
Κι από την άλλη, βέβαια, είναι εύκολο να στηρίζεις κάποιον πρόθυμο yes-man σε μια χώρα, φτάνει να μη χρειάζεται να τον πληρώνεις κάθε τόσο.
Ο Τσίπρας, όμως, τους στοίχισε ήδη κάμποσες δεκάδες δισεκατομμύρια ως τώρα - που δεν χρειάζονταν να τα δώσουν γιατί η Ελλάδα έβγαινε από την κρίση, όπως οι ίδιοι ομολογούν πια.
Κι αν συνεχίσουν να τον στηρίζουν θα τους στοιχίσει κι άλλα!
Και το πρόγραμμα δεν βγαίνει έτσι κι αλλιώς. Και δεν έχουν καμία διάθεση να πληρώσουν κι άλλα, σε ένα «πηγάδι που δεν γεμίζει!»
--Ιδιαίτερα όταν κρίσιμες μεταρρυθμίσεις (όπως η δραστική μείωση του δημοσίου) πάνε πίσω.
--Κι όταν η ανταγωνιστικότητα της χώρας επιδεινώνεται συνεχώς.
--Κι όταν η ανομία στο εσωτερικό της θεριεύει συνεχώς. Όπως έδειξαν και τα χθεσινά γεγονότα μπροστά στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ – με σφαίρες αυτή τη φορά.
--Κι όταν τα σύνορά της παραμένουν αφρούρητα και η κατάσταση με τους λαθρομετανάστες στα νησιά χειροτερεύει διαρκώς.
Αυτά όλα όσοι «ανέχονται» η «καλύπτουν» το ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί να τα αντιμετωπίσουν κάποια στιγμή. Κι αυτή η «στιγμή» πλησιάζει.
Και τον ΓΑΠ τον υμνούσαν συνεχώς το 2010 και το 2011, μέχρι που τον πέταξαν σε ένα βράδυ, σαν την τρίχα από το γάλα.
Γιατί ξαφνικά κατάλαβαν ότι δεν τραβούσε και δεν μπορούσε. Ως τότε τον πρόβαλαν, τον κολάκευαν, τον βράβευαν. Μετά σιωπή.
Και το Βαρουφάκη ένα μέρος του ξένου τύπου, τον πρόβαλε και τον κολάκευε. Μέχρι που τον έθαψε κι αυτόν. Και τον ξέχασε.
Το γνωστό «λόμπι», προσφέρει τη βοήθειά του σε διάφορους «διάττοντες αστέρες» της «πολιτικής ορθότητας», αλλά δεν τους χρεώνεται κι όλα. Ούτε τους παίρνει στην πλάτη του για πάντα. Τους παινεύει όταν του κάνουν τη δουλειά – κι ύστερα τους πετάει στα «αζήτητα» για να μη φορτωθεί την ανικανότητά τους.
Με το Σαμαρά δεν έγινε κάτι τέτοιο. Μάλλον έγινε το ακριβώς αντίθετο:
Στην αρχή τον πολέμησαν (όταν τους έλεγε ότι το πρώτο Μνημόνιο ήταν λάθος – όπως τελικά παραδέχθηκαν και οι ίδιοι: πως ήταν λάθος! Και γι’ αυτό το άλλαξαν…)
Τον πολέμησαν, λοιπόν, στην αρχή. Μετά τον εμπιστεύθηκαν και τον παραδέχθηκαν. Στο τέλος, όμως δεν τον στήριξαν.
Γιατί ενώ έβγαζε τη χώρα από την κρίση, δεν τους έκανε όλα τα χατίρια. Αλλά τις μεταρρυθμίσεις τις έκανε! Τις αποκρατικοποιήσεις τις έκανε! Τους στόχους του προγράμματος τους έπιανε χωρίς φοροκαταιγίδα. Και χωρίς να διογκώνει τα ληξιπρόθεσμα – τα οποία μείωνε συνεχώς.
Όλα αυτά δεν υπάρχουν πια επί Τσίπρα. Γίνονται τα ακριβώς ανάποδα. Με αποτέλεσμα να παραδέχονται σήμερα, όλοι πλέον, ότι στο τέλος της πρωθυπουργίας Σαμαρά η χώρα όντως έβγαινε κι από την κρίση και από τα μνημόνια. Ενώ τώρα...
Τον ΓΑΠ στο παρελθόν τον στήριζαν μέχρι που τον εγκατέλειψαν ξαφνικά.
«Ξαφνικός θάνατος» λέγεται αυτό.
Και τον Τσίπρα κάποιοι τον στηρίζουν, μέχρι να αναγκαστούν να τον πληρώσουν ξανά, πράγμα που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν πια.
Οπότε πάλι «ξαφνικός θάνατος» μυρίζει…
--Αν το Πρόγραμμα έβγαινε, τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά.
--Αν η Ανάπτυξη επέστρεφε και η ανταγωνιστικότητα βελτιωνόταν, τα πράγματα θα ήταν πράγματι εντελώς διαφορετικά.
--Αν η κατάσταση μέσα στη χώρα ομαλοποιούνταν και τα σύνορα φυλάσσονταν, τα πράγματα θα ήταν πολύ – πολύ διαφορετικά.
--Αν η Σοσιαλδημοκρατία και η Κεντροαριστερά πήγαινε καλά στην Ευρώπη και στον κόσμο, τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν διαφορετική τροπή.
Όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει…
Το κόστος του Τσίπρα ανεβαίνει συνεχώς και για τους δανειστές! Η ανοχή απέναντί του τελειώνει, η υπομονή τους εξαντλείται, η ώρα της αλήθειας πλησιάζει.
Ο πολύ πιο σοβαρός Μόντι – εκλεκτός τους κι αυτός - πήγε άπατος στην Ιταλία. Ο πολύ πιο ικανός Ρέντσι το ίδιο. Για να μη συζητάμε για τον Ολάντ στη Γαλλία. Η για την κ. Χίλαρυ στις ΗΠΑ.
Με τη μόνη διαφορά πως όλους αυτούς τους στήριξε το διεθνές λόμπι της «πολιτικής ορθότητας», αλλά δεν χρειάστηκε να τους πληρώνει κι όλας.
Ενώ ο Τσίπρας ήδη τους στοιχίζει πανάκριβα. Και γι’ αυτό πλησιάζει η «ώρα της αλήθειας».
Και ο «ξαφνικός θάνατος»…
Ενώ από την άλλη επώνυμες δηλώσεις ξένων αξιωματούχων δημιουργούν ξανά «αισιοδοξία» στο κυβερνητικό στρατόπεδο: Ότι θα τα καταφέρει να βγει από το μνημόνια – αν και χωρίς πρόσθετα χρήματα, αν και με «εποπτεία» μέχρι… να παγώσει η Κόλαση, αν και χωρίς «βιωσιμότητα» του χρέους πιστοποιημένη από το ΔΝΤ - πάντως θα «βγει»! Πώς θα βγει;
Και μετά, ξανά-μανά, (πάλι από τις στήλες του ξένου τύπου), πως όλα αυτά είναι μάταια και ανέφικτα. Αλλά…
Αλλά τι;
Τον στηρίζουν; Ή δεν τον στηρίζουν;
Τα «καταφέρνει» να βγει; Ή όχι;
Θα του δώσουν βοήθεια χρέους για να «βγει» στις αγορές κανονικά – γιατί αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση, κατά ΔΝΤ; Η απλώς θα… διώξουν το ΔΝΤ;
Κι αν δεν θεωρεί το ΔΝΤ «βιώσιμο» το Ελληνικό χρέος, πώς θα βγει η Ελλάδα και θα δανείζεται στις αγορές σε εποχή που τα διεθνή επιτόκια θα αυξάνονται, έτσι κι αλλιώς;
Μύλος!
Να τα ξεδιαλύνουμε λοιπόν.
Είναι φανερό, πως κάποιοι στηρίζουν τον Τσίπρα απ’ έξω. Και ταυτόχρονα, κάποιοι άλλοι του σκάβουν το λάκκο, κανονικά.
Αυτοί που τον στηρίζουν το κάνουν συνήθως για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Κι αυτοί που τον πολεμούν, δεν το κάνουν πάντα για το σωστό λόγο.
Όμως, ενώ από τα δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου η εικόνα είναι το λιγότερο συγκεχυμένη, κι από τις δηλώσεις ξένων αξιωματούχων ακόμα πιο «θολή», η τάση εξελίσσεται σε βάρος του.
Κι αυτό έχει σημασία πάνω απ’ όλα: Η «τάση».
Όχι που βρίσκεται το καράβι. Αλλά προς τα που πηγαίνει.
Η τάση, λοιπόν, είναι πολύ δυσμενής, πράγματι:
--Διεθνώς υπάρχει μια στροφή των κοινωνιών στα δεξιά. Κι αυτό είναι κακό για τον Τσίπρα.
--Διεθνώς υπάρχει μια έξαρση των τρομοκρατικών χτυπημάτων από τζιχαντιστές (τώρα πέρασαν κι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού). Πράγμα που είναι «αχίλλειος πτέρνα» για την κυβέρνηση Τσίπρα, που άνοιξε τα σύνορα της Ελλάδας και γέμισε την Ευρώπη λαθρομετανάστες.
--Διεθνώς υπάρχει προοπτική μείωσης της ποσοτικής χαλάρωσης παντού, πράγμα που θα αυξήσει τα επιτόκια - γεγονός που καθιστά πιο δύσκολη την έξοδο στις αγορές για μια οικονομία με προβληματικό χρέος όπως η Ελλάδα.
--Και τέλος επιχωρίως οι αναπτυξιακές επιδόσεις της Ελληνικής οικονομίας αναθεωρούνται συνεχώς προς τα κάτω. Ήδη για το 2017 στα μισά απ’ όπου την υπολόγιζαν μέχρι πριν λίγους μήνες. Κι αυτό συμπαρασύρει και τους υπολογισμούς για την ανάπτυξη της επόμενες χρονιάς. Αλλά και τα πλεονάσματα των επομένων ετών. (Κι ας μη το λένε αυτό ακόμα…)
--Και τα έσοδα δεν πάνε καλά. Δεν πήγαιναν, έτσι κι αλλιώς, Αλλά η απόκλιση φαίνεται πως θα είναι μεγαλύτερη. Πράγμα που θα οδηγήσει σε αναθεώρηση όλων των δεικτών στο δυσμενέστερο.
Επομένως, από κάθε άποψη η τάση, οι μάλλον οι τάσεις – εις πληθυντικό αριθμό: και οι εγχώριες και οι διεθνείς και οι πολιτικές και οι οικονομικές – είναι δυσμενείς για την κυβέρνηση Τσίπρα και για τη χώρα.
Και καθιστούν απαραίτητη μια τομή! Ή μια σειρά από διαδοχικές ανατροπές - τομές.
Από την άλλη πλευρά τον ΣΥΡΙΖΑ τον ευνοεί, προσωρινά τουλάχιστον, το γεγονός ότι, πρώτον δεν σχηματίζεται κυβέρνηση στη Γερμανία και ότι, δεύτερον, το «Ελληνικό πρόβλημα» απασχολεί τις εσωτερικές «διαβουλεύσεις» τους.
Οπότε ο Γερμανικός τύπος προσπαθεί να εμφανίσει τα πράγματα στην Ελλάδα «υπό έλεγχο», για να φύγει το ελληνικό θέμα «από το τραπέζι» (των εσωτερικών τους διαπραγματεύσεων)!
Αυτό θα κρατήσει μέχρι να σχηματιστεί κυβέρνηση. Μετά, είτε αναλάβουν οι Φιλελεύθεροι το υπουργείο Οικονομικών είτε όχι, είτε γίνουν νέες εκλογές, το Ελληνικό θέμα θα επανέλθει με διαθέσεις πολύ διαφορετικές απ’ όλους. Και χωρίς καμία διάθεση πια για «ωραιοποιήσεις». Τι να «ωραιοποιήσουν» άλλωστε;
Υπάρχει ο διάχυτος μύθος – το λένε διάφοροι της Κομισιόν που έτσι κι αλλιώς δεν της έχουν και καμία εμπιστοσύνη στην Ευρώπη - ότι ο Τσίπρας τα κάνει όλα, γιατί να τον αλλάξουν;
Αυτό είναι μέρει σωστό: όντως τα κάνει όλα! Κάνει και πράγματα που η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά αρνιόταν να κάνει! Και σωστά αρνιόταν να τα κάνει.
Αλλά και που τους τα κάνει όλα ο Τσίπρας, ποιο το όφελος;
Η Ελλάδα επί Σαμαρά (που τους έλεγε και μερικά ΟΧΙ) βελτίωσε τη θέση της στη διεθνή κατάταξη ανταγωνιστικότητας κατά 41 θέσεις σε δυόμιση χρόνια!
Στο ίδιο διάστημα ο Τσίπρας που «τους τα κάνει όλα» και τους στοίχισε πανάκριβα, χειροτέρεψε τη θέση της Ελλάδας στη διεθνή κατάταξη κατά 7 θέσεις!
Τι να τον κάνουν ένα Πρωθυπουργό-«υποχείριο» που τους λέει σε όλα ΝΑΙ, αλλά η χώρα πηγαίνει πίσω (κι άντε να δούμε πως θα ξεπληρώσει τα δανεικά της);
Η αλήθεια είναι πως υπάρχει ένα διεθνές λόμπι της «πολιτικής ορθότητας» Διεθνείς Οργανισμοί, ΜΚΟ, Πανεπιστημιακά δίχτυα, Τύπος και διεθνή ΜΜΕ, που νιώθουν «αλληλέγγυοι» προς τον Τσίπρα γιατί είναι και καλά «προοδευτικός» - δηλαδή «δικός» τους!
Άνοιξε τα σύνορα, περνάει νομοσχέδια ακραίου «δικαιωματισμού», ευθυγραμμίζεται μαζί τους σε όλα, άρα νιώθουν τη διάθεση να τον στηρίξουν.
Στην Κομισιόν αυτό το λόμπι έχει μεγάλη επιρροή, όπως και η Κεντροαριστερά γενικότερα.
Το πρόβλημα, όμως είναι πως η Κεντροαριστερά διεθνώς έχει τα χάλια της, στην Ευρώπη βουλιάζει, και η ίδια η Κομισιόν, βρίσκεται στο ναδίρ της επιρροής της στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Συνεπώς, ένα διεθνές λόμπι με budget και επιρροή στον διεθνή τύπο, ακόμα στηρίζει τον Τσίπρα (και τους όμοιούς του αλλού), αλλά αυτό το λόμπι φθίνει συνεχώς και χάνει έδαφος παντού.
Κι από την άλλη, βέβαια, είναι εύκολο να στηρίζεις κάποιον πρόθυμο yes-man σε μια χώρα, φτάνει να μη χρειάζεται να τον πληρώνεις κάθε τόσο.
Ο Τσίπρας, όμως, τους στοίχισε ήδη κάμποσες δεκάδες δισεκατομμύρια ως τώρα - που δεν χρειάζονταν να τα δώσουν γιατί η Ελλάδα έβγαινε από την κρίση, όπως οι ίδιοι ομολογούν πια.
Κι αν συνεχίσουν να τον στηρίζουν θα τους στοιχίσει κι άλλα!
Και το πρόγραμμα δεν βγαίνει έτσι κι αλλιώς. Και δεν έχουν καμία διάθεση να πληρώσουν κι άλλα, σε ένα «πηγάδι που δεν γεμίζει!»
--Ιδιαίτερα όταν κρίσιμες μεταρρυθμίσεις (όπως η δραστική μείωση του δημοσίου) πάνε πίσω.
--Κι όταν η ανταγωνιστικότητα της χώρας επιδεινώνεται συνεχώς.
--Κι όταν η ανομία στο εσωτερικό της θεριεύει συνεχώς. Όπως έδειξαν και τα χθεσινά γεγονότα μπροστά στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ – με σφαίρες αυτή τη φορά.
--Κι όταν τα σύνορά της παραμένουν αφρούρητα και η κατάσταση με τους λαθρομετανάστες στα νησιά χειροτερεύει διαρκώς.
Αυτά όλα όσοι «ανέχονται» η «καλύπτουν» το ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί να τα αντιμετωπίσουν κάποια στιγμή. Κι αυτή η «στιγμή» πλησιάζει.
Και τον ΓΑΠ τον υμνούσαν συνεχώς το 2010 και το 2011, μέχρι που τον πέταξαν σε ένα βράδυ, σαν την τρίχα από το γάλα.
Γιατί ξαφνικά κατάλαβαν ότι δεν τραβούσε και δεν μπορούσε. Ως τότε τον πρόβαλαν, τον κολάκευαν, τον βράβευαν. Μετά σιωπή.
Και το Βαρουφάκη ένα μέρος του ξένου τύπου, τον πρόβαλε και τον κολάκευε. Μέχρι που τον έθαψε κι αυτόν. Και τον ξέχασε.
Το γνωστό «λόμπι», προσφέρει τη βοήθειά του σε διάφορους «διάττοντες αστέρες» της «πολιτικής ορθότητας», αλλά δεν τους χρεώνεται κι όλα. Ούτε τους παίρνει στην πλάτη του για πάντα. Τους παινεύει όταν του κάνουν τη δουλειά – κι ύστερα τους πετάει στα «αζήτητα» για να μη φορτωθεί την ανικανότητά τους.
Με το Σαμαρά δεν έγινε κάτι τέτοιο. Μάλλον έγινε το ακριβώς αντίθετο:
Στην αρχή τον πολέμησαν (όταν τους έλεγε ότι το πρώτο Μνημόνιο ήταν λάθος – όπως τελικά παραδέχθηκαν και οι ίδιοι: πως ήταν λάθος! Και γι’ αυτό το άλλαξαν…)
Τον πολέμησαν, λοιπόν, στην αρχή. Μετά τον εμπιστεύθηκαν και τον παραδέχθηκαν. Στο τέλος, όμως δεν τον στήριξαν.
Γιατί ενώ έβγαζε τη χώρα από την κρίση, δεν τους έκανε όλα τα χατίρια. Αλλά τις μεταρρυθμίσεις τις έκανε! Τις αποκρατικοποιήσεις τις έκανε! Τους στόχους του προγράμματος τους έπιανε χωρίς φοροκαταιγίδα. Και χωρίς να διογκώνει τα ληξιπρόθεσμα – τα οποία μείωνε συνεχώς.
Όλα αυτά δεν υπάρχουν πια επί Τσίπρα. Γίνονται τα ακριβώς ανάποδα. Με αποτέλεσμα να παραδέχονται σήμερα, όλοι πλέον, ότι στο τέλος της πρωθυπουργίας Σαμαρά η χώρα όντως έβγαινε κι από την κρίση και από τα μνημόνια. Ενώ τώρα...
Τον ΓΑΠ στο παρελθόν τον στήριζαν μέχρι που τον εγκατέλειψαν ξαφνικά.
«Ξαφνικός θάνατος» λέγεται αυτό.
Και τον Τσίπρα κάποιοι τον στηρίζουν, μέχρι να αναγκαστούν να τον πληρώσουν ξανά, πράγμα που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν πια.
Οπότε πάλι «ξαφνικός θάνατος» μυρίζει…
--Αν το Πρόγραμμα έβγαινε, τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά.
--Αν η Ανάπτυξη επέστρεφε και η ανταγωνιστικότητα βελτιωνόταν, τα πράγματα θα ήταν πράγματι εντελώς διαφορετικά.
--Αν η κατάσταση μέσα στη χώρα ομαλοποιούνταν και τα σύνορα φυλάσσονταν, τα πράγματα θα ήταν πολύ – πολύ διαφορετικά.
--Αν η Σοσιαλδημοκρατία και η Κεντροαριστερά πήγαινε καλά στην Ευρώπη και στον κόσμο, τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν διαφορετική τροπή.
Όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει…
Το κόστος του Τσίπρα ανεβαίνει συνεχώς και για τους δανειστές! Η ανοχή απέναντί του τελειώνει, η υπομονή τους εξαντλείται, η ώρα της αλήθειας πλησιάζει.
Ο πολύ πιο σοβαρός Μόντι – εκλεκτός τους κι αυτός - πήγε άπατος στην Ιταλία. Ο πολύ πιο ικανός Ρέντσι το ίδιο. Για να μη συζητάμε για τον Ολάντ στη Γαλλία. Η για την κ. Χίλαρυ στις ΗΠΑ.
Με τη μόνη διαφορά πως όλους αυτούς τους στήριξε το διεθνές λόμπι της «πολιτικής ορθότητας», αλλά δεν χρειάστηκε να τους πληρώνει κι όλας.
Ενώ ο Τσίπρας ήδη τους στοιχίζει πανάκριβα. Και γι’ αυτό πλησιάζει η «ώρα της αλήθειας».
Και ο «ξαφνικός θάνατος»…