 |
| Free-Photos / pixabay |
του Μιχάλη Χαιρετάκη
Είμαι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απο τη χώρα μου, εδώ και μερικά χρόνια, όμως δεν την ξεχνώ και αγωνίζομαι καθημερινά, χωρίς να περιμένω κανένα αντάλλαγμα.
Οι περισσότεροι θα έχετε διαβάσει διαδικτυακά μου άρθρα και κείμενα στο facebook,
στο freepen, που μου κάνει την τιμή να τα φιλοξενεί,
αλλά και αλλού. Ξεκίνησα γράφοντας μόνο άρθρα αλλά στη συνέχεια είδα οτι το υλικό που μάζευα, πρώτα απ' όλα για την προσωπική μου ενημέρωση, πολλές φορές είχε στοιχεία αποκάλυψης και ντοκουμέντου.
Δεν είναι ο ρόλος μου αυτός του δημοσιογράφου, αν και δημοσιογράφοι πραγματικοί είναι λίγοι σήμερα , γι αυτό τις περισσότερες φορές τα στοιχεία που βρίσκω τα αναρτώ για τους διαδικτυακούς μου φίλους μόνο αλλά και για όποιον δημοσιογράφο ή πολιτικό θελήσει να τα χρησιμοποιήσει, χωρίς όμως βέβαια να τα διαστρεβλώσει.
Θυμώνω και εξοργίζομαι με όσα καθημερινά ανακαλύπτω, γι αυτό και τα μοιράζομαι με εσας. Γράφω πάντα με στοιχεία, που τα ελέγχω πρίν τα δημοσιεύσω και πάντα παραθέτω και τις πηγές. Δεν χρωστάω σε κάποιον, δεν πληρώνομαι απο κάποιον, έτσι έχω την πολυτέλεια να γράφω αν και όταν το επιθυμώ και για θέματα που με ενδιαφέρουν.
Η κινέζικη λέξη για την κρίση είναι 危機 που αποτελείται απο δυο ιδεογράμματα που το ένα σημαίνει κίνδυνος και το άλλο ευκαιρία και απεικονίζει ακριβώς την κατάσταση που ζούμε εδώ και 7 1/2 χρόνια.
Οι πολίτες ζούν καθημερινά με τον κίνδυνο να χάσουν, την εργασία τους, την περιουσία τους, ότι τους έχει πια απομείνει και την ίδια ώρα κάθε είδους απίθανος καιροσκόπος επενδυτής έχει απλώσει τα πλοκάμια του, με την ανοχή-συνενοχή των μνημονιακών αρχόντων για να απομυζήσει και να λεηλατήσει ακόμα και το πιό μικρό κομμάτι δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας.
Εταιρείες υπεράκτιες συνήθως της μιας λίρας, ή αντίστοιχες άλλων κρατών, διεθνείς απατεώνες ξεπλένουν τα βρώμικα χρήματά τους μιας και δε θα ρωτήσει κανείς το πόθεν για τα χρήματα αυτά. Θα μου πεί κάποιος εδώ δε ρωτάνε για το έσχες, δηλαδή αν είναι πραγματικά ή αν θα προκύψουν στην πορεία απο την εκμετάλλευση της περιουσίας που αγοράζουν κοψοχρονιάς.
Η ευχή μου για το 2018 είναι οι μεμονωμένες φωνές να γίνουν πολλές και η σημερινή απελπισία και τα δακρυα των εξαθλιωμένων, να γίνουν οργή και ποτάμι που θα πνίξει τους επίορκους και δωσίλογους πολιτικούς. Ομως αυτό δε θα γίνει χωρίς καθημερινό αγώνα απο όλους μας.
Αν αφήσουμε να ξεπουλήσουν την δημόσια και την ιδιωτική περιουσία, αν αφήσουμε να υποθηκεύσουν και να μαυρίσουν το μέλλον των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών μας για γενιές ολόκληρες, τότε το 2010 θα σημαίνει στο μέλλον της χώρας μας ότι ακριβώς σημανε και το 1453. Την αρχή της υποδούλωσης και της εξαθλίωσης.
Είναι το χρέος μας απέναντι στους ανήμπορους γονείς μας, απέναντι στα παιδιά μας, να χρησιμοποιήσουμε κάθε νόμιμο τρόπο για να αντισταθούμε στους μνημονιακούς άρχοντες που μας κλέβουν τη ζωή, μέχρι την τελευταία ανάσα μας. Είναι το δικό μου χρέος και σίγουρα του καθένα απο εσάς, είτε σας έχει χτυπήσει την πόρτα η συμφορά, είτε έχετε γλυτώσει προς το παρόν, γιατί σίγουρα θα έχετε αγαπημένα σας πρόσωπα που ήδη υποφέρουν.
Ας έχουμε πάντα στο νού μας τη φράση που είχε γράψει ο Ρήγας Φεραίος στο Θούριο :
Τί σ΄ ὠφελεῖ ἂν ζήσης, καὶ εἶσαι στὴ σκλαβιά, Στοχάσου πὼς σὲ ψένουν καθ΄ ὤραν στὴ φωτιά.
Σας ευχαριστώ όλους που με τιμάτε με τη φιλία σας και διαβάζετε τα κείμενά μου που μοιράζομαι μαζί σας και εύχομαι να καταφέρουμε σύντομα να ζήσουμε ξανά ελεύθεροι.