Τούτες τις ώρες που απομένουν για να δρασκελίσουμε το κατώφλι του 2018, όσο κι αν η ζέουσα πραγματικότητα συνθλίβει τις ψυχές των περισσοτέρων Ελλήνων ανάμεσα από τις φοβερές μυλόπετρες του χθες, του σήμερα και του αύριο, η παχυδερμία των ολίγων του πολιτικού κι όχι μόνο κατεστημένου, αλλά και η αδράνεια της κοινωνίας εξελίσσονται στον ευτελέστερο από τους θανάτους...
Σήμερα ωστόσο, δεν θα ασχοληθώ με τη "συγκομιδή" σκέψεων για την κατάντια των πολλών Ελλήνων, ούτε με τη συμπεριφορά πολιτικών και δημοσιογράφων που οδηγεί προς τη συσσώρευση απωλειών και χαρακτηρίζεται παραλογισμός, τον οποίο βιώνουμε στην πλέον εύγλωττη έκφρασή του σε κοινωνικό επίπεδο.
Οι λέξεις του αρθρογραφικού λόγου, άλλωστε, είναι απλώς ακριβές ή φτηνές εταίρες, που ικανοποιούν τις πρόσκαιρες ανάγκες των αναγνωστών. Και ο χρόνος είναι ο νεκροθάφτης κάθε κειμένου που βλέπει το φως της δημοσιότητας.
Σήμερα σκέφτηκα να ασχοληθώ με την...υποψία της Στιγμής. Τι "στιγμή" που όλοι μας, στην όποια παντοδυναμία μας, πιστεύουμε και νομίζουμε πως κατασκευάζουμε τα δρώμενα, την ίδια "στιγμή" μεσολαβεί κάποιο γεγονός που μηδενίζει τον υπερανθρωπισμό μας. Και τότε γινόμαστε ασήμαντα ανθρωπάκια που ζητιανεύουν τον οίκτο.
Και κάποιοι οικονομικά ή πολιτικά ισχυροί ή άλλοι ενδεδυμένοι με το κοστούμι της όποιας εξουσίας, διαπιστώνουν αυτή τη συγκεκριμένη "στιγμή" ότι τα...σάβανα δεν έχουν τσέπες!
Εγκλωβισμένοι στη δίνη της καθημερινότητας τρέχουμε να προλάβουμε το χρόνο. Για να μην περάσει. Ο χρόνος όμως δεν περνάει. Εμείς περνάμε! Ο χρόνος είναι επί της ουσίας ανύπαρκτος. Είναι ένα "επινόημα" της ανθρώπινης νόησης, που απλώς της χρησιμεύει ως εργαλείο, έτσι ώστε να κατατέμνει φαινομενικά ευχερέστερα τη μόνη ακατάτμητη πραγματικότητα, που είναι η διάρκεια.
Ο χρόνος που συνέχει και περιέχει τα πάντα είναι ασύλληπτος. Και εμείς "τρέχουμε" να τον πιάσουμε με φορτίο το άγχος μας. Η ίδια η ύπαρξή μας είναι χρονικότητα. Εκείνο που μπορεί να λεχθεί για το χρόνο είναι ότι αυτός χρονώνεται και βιώνεται. Μόλις αποπειραθεί κανείς να τον καθορίσει, ο χρόνος δραπετεύει. Η κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία να συλλάβουμε και να βιώσουμε την πραγματικότητα, ανάγοντάς την σε "δική" μας πραγματικότητα.
Ταλαιπωρούμαστε όταν εκλαμβάνουμε ως πραγματικότητα μόνο την ευδαιμονίζουσα επιφάνεια. Για να διαπιστώσουμε στο διάβα μας μέσα στο χρόνο ότι έχουμε παραμείνει άφρονες θεατές του ίδιου του βίου μας, που παρήλθε και διήλθε χωρίς νόημα.
Αρρητο το βάθος της ζωής είναι τόσο κοντά μας, όσο δεν μπορούμε να το φανταστούμε. Απαιτείται όντως η υποψία, εκείνη η καταιγιστική υποψία της Στιγμής. Αυτή η κρύφια διάσταση του χρόνου, που μπορεί να ανατρέψει τη ροή της ζωής μας. Οποιοι κι αν είμαστε. Ο,τι κι αν κάνουμε. Οσοι στριμωγμένοι στα βαγόνια του Μετρό και στα λεωφορεία "συμπιέζουν" τα όνειρά τους. Κι όσοι στην πολυτελή άνεση μιας λιμουζίνας "απλώνουν" με άνεση τα άεργα όνειρά τους.
Τελικά όλοι μας που υπερτροφικά μεριμνάμε για πράγματα εν πολλοίς ανούσια, δημιουργούμε τους δύσκολους χειμώνες. Και τούτη η σκέψη σήμερα, υπό το βάρος των όποιων δυσκολιών μας και της αναμονής του άλματος μας στο 2018, που μπορεί να είναι ένα ακόμη άλμα στο κενό, ας γίνει κίνητρο συλλογής. Αν έλεγα συμφωνίας, η αξίωση θα ήταν μεγάλη...