Γιατί άραγε; Γιατί σπάνια στεκόμαστε στο μυαλό μας. Εχουμε μια άγρια τάση στα θαύματα. Γι' αυτό στον τόπο μας έχουν πέραση οι θαυματοποιοί, μιας και μας λείπουν οι θαυματουργοί. Οι πρώτοι είναι δανεισμένοι από τα τσίρκα. Οι τσιρκολάγνοι ήταν πάντα γόητες, γιατί δημιουργούσαν στο κοινό τους το φαντασμαγορικό κόσμο, που θεράπευε "πάσαν νόσον", όσο κρατούσε η παράσταση.
Το θαύμα είναι πράξη. Ο θαυματουργός είναι πρακτικός. Η πολιτική της φαντασμαγορίας είναι η πολιτική της παράστασης. Γι' αυτό τέτοιοι πολιτικοί δεν φροντίζουν την πράξη, αλλά την παράσταση. Αν μπορούν να "παριστάνουν" μια ζωή, μια ζωή θα κυβερνούν λαούς σαν τους Ελληνες. Αυτό εννοούν οι Ελληνες όταν λένε "χαρισματικός". Καλός δηλαδή παίχτης, παραστατικός, παραστασιακός, όχι απαραίτητα αποτελεσματικός και δημιουργικός. Η πιάτσα τον αποκαλεί "εφετζή".
Η ελληνική κοινωνία είναι σήμερα γεμάτη από την πτωμαίνη της ελευθερίας. Κι όταν η ελευθερία δεν έχει φωνή για να φωνάξει με τα μύρια στόματα του πλήθους, όταν οι απεργίες δεν έχουν καμία ουσιαστική απήχηση κι απλώς ενισχύουν την ταλαιπωρία των πολιτών, ο κοινωνικός μαρασμός έρχεται με ακάθεκτη αφοβία.
Και τούτη η κοινωνία βουβή καθώς είναι και τραυματισμένη βάναυσα καθώς είναι και τυφλή όπως πάει να γίνει, μάζα ευκολόπλαστη από σάρκες χωρίς νεύρα και ψυχές χωρίς οράματα καθώς ζητούν να το μεταβάλουν, το ίδιο τούτο αντισήκωμα της ζωής γίνεται κίνδυνος ακόμα πιο μεγάλος για τον Ελληνα και τον ανθρωπισμό του.
Ανθρωπος-ανθρωπισμός...Σάμπως οι λέξεις να είναι περισσότερο απ' όσο χρειάζεται πλατιές για να χωρέσουν τους προσωπιδοφόρους και τους αλχημιστές ανθρωπίσκους της σημερινής ελλαδικής πραγματικότητας. Τέτοιους όπως τους κατάντησαν οι διαδοχικές εκδορές των καιρών και των πολιτικών σκοπιμοτήτων και πειραμάτων.
Και τούτοι οι προσωπιδοφόροι της πολιτικής, οι μεταπράτες των ελπίδων μας, πάντα με την παροιμιώδη ανοχή μας, έφτασαν να πανηγυρίζουν ως κατόρθωμα τους τον αποδεκατισμό της κοινωνίας και τον εξευτελισμό του Ελληνα διεθνώς.
Με τις αθλιότητες και τις μικρότητες και τις λιποψυχίες οδηγηθήκαμε στην ολισθηρή κατωφέρεια, που δεν αργεί να μας παρασύρει πολύ πιο κάτω από την αρχική της αφετηρία, στην ισοπεδωτική ομαδοποίηση της κοινωνικής δουλείας.
Οι προσωπικοί ηρωισμοί που εμπνέουν το όραμα των μαζών, χαρίζουν εμπιστοσύνη στην αξία του ανθρώπου και οι ψυχές υψώνονται λαμπαδιασμένες σε κατακόρυφα ύψη απ' όπου ανοίγονται καινούργιες προοπτικές, δεν υπάρχουν. Η ασυμφωνία πολιτικού λόγου και πράξεων συμβάλλει στην κοινωνική παρακμή και ενδυναμώνει την πενιχρότητα της κοινωνικής σκέψης.
Σε τούτο τον τόπο δεν έμεινε τίποτα που να θυμίζει την αδιαίρετη έννοια όχι απλώς της Ελευθερίας, αλλά και της εθνικής αξιοπρέπειας. Μόνο κοινωνικά λείψανα έχουν απομείνει, τα λείψανα τούτα χρησιμεύουν μόνο για να θυμίζουν την απειλή της εξουθένωσης.
Ετσι, η νοητή γραμμή που σαν σεισμογράφος ευπαθής γνωρίζει τις διακυμάνσεις των ανόδων και των καθόδων ενός έθνους, ολοένα κατηφορίζει. Ξεφεύγει από τους κραδασμούς των ελπίδων και τους τιναγμούς της αισιοδοξίας, ολοένα βουλιάζει προς την απύθμενη καταβόθρα, όπου ζει για να σαλεύει μόνο το άβουλο πλήθος των ευνουχισμένων δούλων της κοινωνίας.