Προκαλούμε οι ίδιοι ρωγμές στα κράσπεδα της ζωής μας με το βάρος της μέριμνας και της αφροσύνης. Περιπλανιόμαστε φροντίζοντας το μέλλον μας. Κι ας είναι το μέλλον "κατασκεύασμα ελπίδας", όπως εύστοχα διατύπωσε ο Αμερικανός φιλόσοφος Μπράντλει.
Στην ίδια λογική γραμμή" κινούμαστε και μέσα στη διάρκεια του χρόνου, αγνοώντας ότι δεν είναι ποσοτικό μέγεθος και λογιστικό μήκος, αλλά ποιοτική μορφή και βίωμα συνείδησης, δεδομένου ότι ο χρόνος που συνέχει και περιέχει τα πάντα είναι ασύλληπτος, με αποτέλεσμα να προσκρούουμε στο παραπέτασμα των προβλημάτων και της αβεβαιότητας, αρνούμενοι να αναζητήσουμε τη δική μας ευθύνη για όσα βιώνουμε.
Αν αυτό δεν αποτελεί πρόσκρουση στην παράνοια, τότε πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η στάση μας που επιτρέπει την πολιτική βλακεία και ανικανότητα να "πυργώνουν" την καθημερινή μας αγωνία;
Το χειρότερο της όλης αντίδρασης μας, ωστόσο, συμπυκνώνεται στο αναμασημένο ή μάλλον καλά "εμφυτευμένο" στον εγκέφαλο μας ερώτημα: 'Εχεις να προτείνεις κάτι άλλο;" . και το ερώτημα θεωρείται καταλυτικό από τους συγκροτούντες απόψεις με δανεικά επιχειρήματα και ιδέες, με ατάκες από το διαδίκτυο και τους επιρρεπείς στα "λεβέντικα" και παραπλανητικά συνθήματα.
Και σε ποια διαπίστωση καταλήγουμε; Σε αυτή που συνομολογούν οι όποιοι σκεπτόμενοι πολίτες, επιστρατευμένοι από τον πνευματικό τους "αναρχισμό", οι οποίοι διατηρούν στον ιστορικό χρόνο τις αποστάσεις τους από τις πολυώνυμες αμφιβολίες για τις "αυθεντίες" της πολιτικής και τις εποπτείες γενικότερα. Οτι δηλαδή "λύσεις" υπάρχουν.
Αλίμονο σε μια κοινωνία, σ' ένα κράτος, σ' ένα έθνος να επικρατεί η αντίληψη και η λογική του μονόδρομου. Αλίμονο αν έχει αντικατασταθεί η κοινωνική συνείδηση από την αδράνεια της σκέψης και την καχεξία της κοινωνίας να αντισταθεί στις παλινωδίες και την αναγωγή του εφικτού σε μυθοπλασία.
Οι "λύσεις" στα αδιέξοδα και μάλιστα εθνικής εμβέλειας, απαιτούν την ενεργοποίηση της σκέψης μας, χωρίς την οποία κινδυνεύει να χαθεί η προοπτική θεώρησης των πραγμάτων. Απαιτούν την αυτοκριτική μας, τον καθορισμό μιας στάσης ζωής, που δεν επιβάλλεται από τους Ηρακλείς του κατεστημένου. Από τους Πιλάτους που μιλάνε για την "ισότητα" του τελικού αποτελέσματος, ώστε να περιμένουμε με παθητική υπομονή στη σκιά των κυβερνητικών υποσχέσεων και προβλέψεων.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι η αυταπάτη. Επιμένω σε τούτη τη θέση, όσο κι αν προσκρούει στην απόρριψή της από την εθιστική λογική αναγνωστών των κειμένων μου, των εγκλωβισμένων στην αγωνιώδη λογική της μη περαιτέρω απώλειας των κεκτημένων. Μια "λογική" που διαμόρφωσαν όλοι αυτοί οι επιβήτορες της εξουσίας, οι οποίοι θεωρούν ότι η προσωπική τους μοίρα δεν είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της ολότητας.
Επιδιώκω τον αυθαίρετο διάλογο μαζί τους. Αυθαίρετο κατά τούτο: Οτι τους προσκαλώ να ενταχθούν σε χώρους σκέψεων, όπου ο μονόλογος φαίνεται ότι δεν έχει αντίλογο. Αν και δεν διατηρώ καμία αμφιβολία ότι ο όποιος αντίλογος των πολλών υπαγορεύεται από συνήθειες και "βολέματα", από τα "σήματα" της πονηρής εξουσίας.
Απαγορεύεται η στάθμευση στα νοητικά αγαθά και στην ορθολογική κρίση. Επιτρέπεται μόνο η διέλευση!..