Και το τέρμα μπορεί να μας ξαναφέρει στην πρώτη αρχή: στην εμμανή αναζήτηση και στη ζηλότυπη περιφρούρηση της αξιοπρέπειάς μας.
Στην αποκατάσταση της ελευθερίας μας ως ηθικής αξίας ανάμεσα στα ανθρώπινα σύνολα και στην αξιοποίηση του πλουσιότερου περιεχομένου της ελευθερίας, που θα συμπορευτεί με την εξελικτική εκείνη αφύπνιση που θα δώσει στους δημοκρατικούς θεσμούς την άρτια τους έννοια και την ευρυθμία του μηχανισμού τους.
Πρέπει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας πρώτιστα για να αφομοιώσουμε το ιδεώδες της ελευθερίας ανόθευτο από τις τοξίνες της πολιτικής σκοπιμότητας, ώστε να οργανωθούν οι καλές θελήσεις και να παιδεύσουν το πλήθος, το πλήθος που αγωνιά και ελπίζει, που συνωστίζεται εσχάτως στο διαδίκτυο για το κοινωνικό μέρισμα-ελεημοσύνη, το πλήθος που φοβάται και είναι πρόθυμο να λυτρωθεί, το πλήθος που απόμαθε τη χαρά και λησμόνησε απλές ανάγκες ατομικής και κοινωνικής αξιοπρέπειας.
Γιατί χρειάζεται αληθινά να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας για να αγαπήσουμε και τους ανθρώπους και να αντιδράσουμε στο όποιο δόγμα που εξυπηρετεί ανομολόγητες επιθυμίες και ομιχλώδεις πολιτικές προθέσεις.
Γιατί χρειαζόμαστε τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, μαζί με επανάκτηση της κοινωνικής και εθνικής μας αξιοπρέπειας, μαζί με τις άλλες ελευθερίες και την ελευθερία του λογικού, για να κρίνουμε τα δεδομένα της ύπαρξής μας. Και να παύσουμε να θεωρούμε τη εποχή μας και ό,τι συγκομίζουμε ως συνέπεια της ανοχής μας στην πολιτική αφροσύνη, σαν μια παροδική στιγμή και περίοδο στο χάος του χρόνου του αιώνιου γίγνεσθαι.
Εχει και η στιγμή τούτη διάρκεια και η διάρκεια αξιώνει την αφύπνιση για να είναι βιώσιμη. Για τη σωτηρία τούτης της πολύτιμης στιγμής, της θυσιασμένης από τις πολιτικές προθεσμίες και τις μηχανορραφίες. Χρειάζεται να δούμε κατάματα την πραγματικότητα μας χωρίς παρωπίδες και με την ψυχρή ματιά του παρατηρητή, έχοντας συνείδηση της ευθύνης μας απέναντι της Ιστορίας.
Για να δούμε τη μελλοντική κοινωνία από τη σκοπιά των πραγματικών συμφερόντων του ανθρώπου σαν ανθρώπου κι όχι σαν μέλους μιας καιροσκοπικής πολιτικής κοινότητας.