Η ιδέα του κ. Δημοκίδη στο lifo να κάνει ένα αφιέρωμα στις ταβέρνες που έχει επισκεφθεί ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής φαινομενικά έχει πολύ χιούμορ. Ωστόσο είναι άκρως λυπηρή.
Μέσα από την καυστική έμπνευση του συντάκτη διαπιστώνουμε πράγματι ότι ο πάλαι ποτέ καταλληλότερος πρωθυπουργός, οκτώ χρόνια μετά την οικειοθελή απομάκρυνσή του από το Μέγαρο Μαξίμου, δεν έχει απασχολήσει τον τύπο με ένα άρθρο, μια παρέμβαση, το κοινοβουλευτικό του έργο κ.ο.κ.
Οι μόνες φορές που βλέπουμε τον κ. Καραμανλή είναι σε φημισμένες ταβέρνες ανά την Ελλάδα που εμείς οι κοινοί θνητοί μόνο δια της οσμής μπορούμε να επισκεφθούμε.
Ναι ξέρω, ο κ. Καραμανλής μίλησε στο...διάγγελμά του το καλοκαίρι του 2015. Αντί να μας δώσει εξηγήσεις για τις συντάξεις σε 40ρηδες που συνέχισε να μοιράζει, τα 28 δις ευρώ δώρο στις τράπεζες το 2008 που μας φόρτωσε, τις εκατοντάδες χιλιάδες μονιμοποιήσεις δημοσίων υπαλλήλων, το λαμπάδιασμα της Ελλάδας το 2007, μας ζήτησε ως υπεύθυνος πολιτικός να ψηφίσουμε υπεύθυνα υπέρ του ΝΑΙ. Ώστε να μπορεί αυτός να συνεχίσει να κάθεται στα έδρανα της βουλής, να μιλά μέσω κύκλων και να απολαμβάνει τα προνόμια με τον παχυλό μισθό σε ευρώ.
Ο διάδοχός του, Αντώνης Σαμαράς, τουλάχιστον ως πρώην πρωθυπουργός, μιλά. Θα γράψει ένα άρθρο, θα δώσει μια συνέντευξη, θα κάνει μια δήλωση, και εν τέλει θα έχει μια σοβαρή παρουσία μακριά από καραφάκια, μεζεδάκια, παϊδάκια και τσίκνες.
Το αστείο είναι ότι κυριολεκτικά ο κ. Καραμανλής με τα χρήματα που του πληρώνουμε ως μισθό μπορεί να γεύεται κάμποσες μπριζόλες που άλλοι, μολονότι μοχθούν, τις στερούν από τα παιδιά τους. Ο κ. Καραμανλής ενσαρκώνει στο τέλος το όραμα πολλών νεοελλήνων, μια καλή δουλειά (βουλευτής), με εξέλιξη (πρωθυπουργός), να μην κουράζεται και να βγει από νωρίς στη σύνταξη για να απολαύσει τη ζωή με τον ιδρώτα των άλλων.
Το πιο αστείο είναι ότι οι Νεοδημοκράτες πίνουν νερό στο όνομά του και τον θεωρούν μεσσία. Ποιον; Αυτόν που ήρθε πάνω σε άλογο κι απέτυχε. Ή μάλλον δεν απέτυχε. Πώς να αποτύχεις όταν δεν προσπαθείς καν;