Ακόμη και οι οπαδοί των στρατιωτικών επεμβάσεων μετανιώνουν για ορισμένους των πολέμων στους οποίους βύθισαν τις ΗΠΑ αυτόν τον αιώνα.
Ανάμεσα σ’ αυτούς τους πολέμους είναι του Αφγανιστάν και του Ιράκ, οι μεγαλύτερης διάρκειας στην ιστορία μας, της Λιβύης, που έμεινε χωρίς μια σταθερή κυβέρνηση, ο εμφύλιος πόλεμος της Συρίας –μια εξάχρονη καταστροφή ανθρωπίνων δικαιωμάτων που βοηθήσαμε να εκραγεί εξοπλίζοντας αντάρτες για να ανατρέψουν τον Μπασάρ Άσαντ και της Υεμένης, όπου μια; Σαουδική εκστρατεία βομβαρδισμών με την βοήθεια των ΗΠΑ και αποκλεισμού λιμοκτονίας προκαλεί έναν ανθρωπιστικό όλεθρο.
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Ωστόσο, αυτόν τον αιώνα, το κόμμα του πολέμου αποκρούστηκε και ηττήθηκε όταν επιδίωκε μια σύγκρουση με την Ρωσία του Πούτιν. Και οι «νέο-απομονωτικοί» που κέρδισαν με τα επιχειρήματά τους, υπηρέτησαν άριστα τη χώρα.
Αυτό που προκάλεσε την παραπάνω σκέψη ήταν ένα κείμενο στην 1η σελίδα των Τάϊμς της Ν. Υόρκης της Τετάρτης, που έγραφε:
«Ο Μιχαήλ Σαακασβίλι, τέως πρόεδρος της Γεωργίας, ηγήθηκε διαδηλωτών στους δρόμους του Κιέβου, αφού απείλησε να πηδήξει από ένα πενταόροφο κτίριο για να διαφύγει τη σύλληψη:Σελ.Α4».
Ποιος είναι ο Σαακασβίλι; Το «παιδί θαύμα» που εκλέχθηκε το 2004 στο Τμπίλισι, μετά από μια «Ροζ Επανάσταση» που υποστηρίξαμε κατά την σταυροφορία του Τζωρτζ Μπους για την παγκόσμια δημοκρατία.
Κατά τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, τον Αύγουστο 1008, ο Σαακασβίλι έστειλε τον στρατό του να ορμήσει σπάζοντας στον μικρό θύλακο της Νότιας Οσσετίας, που είχε αποσπαστεί από την Γεωργία, όταν η Γεωργία αποσπάστηκε από την Ρωσία.
Κατακτώντας ωστόσο τον θύλακο, ο στρατός του Σαακασβίλι σκότωσε Ρώσους της ειρηνευτικής δύναμης. Μεγάλο λάθος. Μέσα σε 24 ώρες τα τανκς και τα στρατεύματα του Πούτιν ξεχύνονταν από την σήραγγα Ρόκι, κυνηγώντας τον στρατό του Σαακασβίλι έξω από την Νότιο Οσετία και καταλαμβάνοντας τμήματα της ίδιας της Γεωργίας.
Καθώς η ήττα άγγιζε τον ήρωα των νέο-συντηρητικών, οι αμερικανικές «ελίτ» ξέσπαγαν σε καταγγελίες της «ρωσικής επιδρομής» και κραυγές για να σταλούν αερομεταφερόμενες δυνάμεις, να βάλουμε την Γεωργία στο ΝΑΤΟ και να εγκατασταθούν αμερικανικά στρατεύματα στον Καύκασο.
«Είμαστε όλοι Γεωργιανοί», ούρλιαζε ο Τζων Μακέϊν.
Όχι ακριβώς. Όταν υψώθηκε κατακραυγή κατά μας σύγκρουσης με τη Ρωσία, ο Μπους, σωστά διαγνώσκοντας το δημόσιο αίσθημα, αποφάσισε τον περιορισμό σε μη βίαιες διαμαρτυρίες. Σοφή επιλογή.
Και ο Σαακασβίλι; ΄Εμεινε στην εξουσία μέχρι το 2013, έπειτα το κόμμα του νικήθηκε, ο ίδιος παραπέμφθηκε για διαφθορά και διέφυγε στην Ουκρανία. Εκεί ο πρόεδρος Μπορίς Ποροσένκτο, ο καρπωτής του πραξικοπήματος του Κιέβου που στήριξαν οι ΗΠΑ το 2014, το έβαλε υπεύθυνο της Οδησσού, μιας από τις πιο διεφθαρμένες επαρχίες σε μια χώρα διάσπαρτης διαφθοράς.
Το 2016 ο Σαακασβίλι αναγκάζεται να παραιτηθεί, καταγγέλλει τον πάτρωνά του Ποροσένκο για διαφθορά και το σκάει από την Ουκρανία. Τον Σεπτέμβριο, επικεφαλής μιας συμμορίας υποστηρικτών του, παραβιάζει τα σύνορα και ξαναμπαίνει στην Ουκρανία με τη βία.
Να τι γράφει ο ΄Αντριου Χίγκινς στους Τάϊμς για τα τελευταία του κατορθώματα:
« Την Τρίτη . . . ο Σαακασβίλι, το κάποτε ίνδαλμα της Δύσης, εκτίναξε την περιπετειώδη καριέρα του σε νέα ύψη σουρεαλισμού, όταν σκαρφάλωσε στην στέγη της πενταόροφης πολυκατοικίας όπου διαμένει, στο κέντρο του Κιέβου.
«Καθώς… εκατοντάδες υποστηρικτές του μαζεύονταν στον δρόμο, εκραύγαζε βρισιές κατά των ηγετών της Ουκρανίας… και απειλούσε να πηδήσει, εάν οι άντρες της Ασφάλειας επιχειρούσαν να τον συλλάβουν.
« Αφού κατήγγειλε τον πρόεδρο Ποροσένκο ως προδότη και κλέφτη, τελικά κατάφεραν να το αρπάξουν και να τον κατεβάσουν και τον επιβίβαζαν σε ένα κλειστό αυτοκίνητο Βαν της Ασφάλειας όταν οι οπαδοί του όρμησαν και τον απελευθέρωσαν.
«Με μια ουκρανική σημαία κρεμασμένη στους ώμους του και με τις χειροπέδες ακόμη να κρέμονται από το ένα του χέρι, ο πρώην πρόεδρος της Γεωργίας μπήκε επικεφαλής διαδήλωσης υποστηρικτών του, στους δρόμους του Κιέβου, προς το Κοινοβούλιο. Ρητορεύοντας με την βοήθεια ενός κέρατος βοδιού, καλούσε σε «ειρηνικές διαδηλώσεις» για την εκδίωξη του Ποροσένκο από την προεδρία, με τον ίδιο τρόπο που πραγματοποιήθηκε η ανατροπή του προκατόχου του Βίκτορα Γιανούκοβιτς το 2014».
Μοιάζει με σενάριο κωμωδίας Πήτερ Σέλερς, της δεκαετίας 1960.
Και όμως αυτός ο παλιάτσος ήταν πρόεδρος της Γεωργίας, για χάρη του οποίου στην Νότιο Οσσετία μερικοί από τους εγκεφάλους της εξωτερικής πολιτικής μας πίστευαν πως πρέπει να φτάσουμε στα όρια πολέμου με τη Ρωσία.
Και υπήρχε τότε μεγάλη υποστήριξη για να βάλουμε την Γεωργία στο ΝΑΤΟ. Αυτό θα έδινε στον Σαακασβίλι την δυνατότητα να πυροδοτήσει μια σύγκρουση με τη Ρωσία, που θα μπορούσε να εξωθήσει σε αμερικανική επέμβαση.
Σκεφτείτε και την περίπτωση της Ουκρανίας. Προ τριετίας, ο Μακέϊν, υποστηρίζοντας την ανατροπή της εκλεγμένης φίλο-ρωσικής κυβέρνησης του Κιέβου, διακήρυσσε: « Τώρα είμαστε όλοι Ουκρανοί.»
Μετά από εκείνο το πραξικόπημα, οι αμερικανικές «ελίτ» μας παρακινούσαν να συγκρουστούμε με τον Πούτιν στην Κριμαία, να βάλουμε την Ουκρανία αλλά και τη Γεωργία στο ΝΑΤΟ και να στείλουμε στο Κίεβο τα ισχυρά όπλα που χρειάζεται για να νικήσει τους αντάρτες των ανατολικών επαρχιών που υποστηρίζουν οι Ρώσοι.
Αυτό θα οδηγούσε κατ’ ευθείαν σ’ έναν ουκρανό-ρωσικό πόλεμο, πυροδοτημένο από την αποστολή αμερικανικών όπλων.
Θέλουμε πράγματι να παραχωρήσουμε σε άτομα με την ιδιοσυγκρασία του Σαακασβίλι την δυνατότητα να προκαλέσει ένα πόλεμο με μια πυρηνική δύναμη, τη Ρωσία, τον οποίο κάθε πρόεδρος της εποχής του Ψυχρού Πολέμου ήταν αποφασισμένος να αποφύγει, ακόμη και αν σήμαινε την αποδοχή την ηγεμονία της Μόσχας σε όλη την Ανατολική Ευρώπη, μέχρι τον Έλβα; Παρακολουθώντας τον Σαακασβίλι να παλαβώνει στους δρόμους του Κιέβου σαν ντοπαρισμένος σπουδαστής, θα έπρεπε να μας κινήσει να ξανασκεφτούμε για την πνευματική ισορροπία όλων αυτών των συμμάχων στους οποίους έχουμε εμπιστευτεί την ικανότητα να μας παρασύρουν σ’ έναν πόλεμο.
Στο κάτω-κάτω οι συμμαχίες είναι ζώνες μετακομιδής στον πόλεμο.