 |
| terimakasih0 - pixabay |
Οι πλειστηριασμοί δυστυχώς θα μας απασχολήσουν για πολύ καιρό ακόμη. Είτε μέχρι να μη μείνει σε κανέναν απολύτως τίποτε είτε ως την στιγμή ενός πχ απρόβλεπτου γεγονότος. Βρισκόμαστε σε μια φάση δημιουργίας πλαστών αντισυνταγματικών χρεών μέσω της υπερφορολόγησης ώστε να ρευστοποιηθεί η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων.
Η υπερφορολόγηση και οι περικοπές έφεραν την πτώση της ζήτησης, τα λουκέτα, την ανεργία και όλη αυτήν την εξελικτική αλυσίδα που όλοι γνωρίζουμε.
Ωστόσο έχουμε βάλει και εμείς το χεράκι μας.
Στο ζήτημα των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας ακούμε, και εύλογα, ότι πως να πληρώσει κάποιος το δάνειό του όταν απολύθηκε ή σαν του περικόπηκε ο μισθός; Πολύ σωστά.
Θα σας αναφέρω όμως δύο παραδείγματα γνωστών μου περιπτώσεων, που για την ώρα προστατεύονται από το νόμο Κατσέλη, στον οποίο εντάχθησαν πριν φτάσουν στο αμήν.
> Η πρώτη περίπτωση αφορά νεαρό ζευγάρι που γύρω στο 2004-2005 έλαβε δάνειο € 298.000,00 για να αγοράσει διαμέρισμα νεόδμητης πολυκατοικίας απέναντι από σταθμό του Μετρό. Η γυναίκα έπαιρνε € 700,00-800,00 από μια δουλειά που σήμερα φυτοζωεί και χρωστά πολλά δεδουλευμένα, ο δε σύζυγος γύρω στα € 1.200,00.
Όταν το άκουσα, το πρώτο που ήταν: Μα είναι με τα καλά η Μ; Θα πρέπει να δουλεύει μέχρι να πεθάνει, να πεθάνει μετά από 40 χρόνια και να πεθάνει δουλεύοντας.
Προφανώς και δεν ήταν με τα καλά της η Μ, η οποία αργότερα έλαβε κι άλλο δάνειο γύρω στα € 55.000,00 για να αγοράσει ένα περίπτερο. Στο ενδιάμεσο πήραν κι ένα Σιτροέν Πικάσσο του κουτιού ενώ είχαν αμάξι.
> Στην άλλη περίπτωση η Ν. ήταν μεταξύ δουλειάς και ανεργίας. Ο σύζυγός της σε σταθερή δουλειά και με συνολικό εισόδημα όπως το πρώτο παράδειγμα. Δάνειο € 190.000,00 ενώ είχε αρχίσει η κρίση και να θεριεύει σιγά σιγά η ανεργία.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν είχαν αγοράσει ένα σπίτι 20-30 ετών στα μισά χρήματα και με το μισό δάνειο ή ακόμη χαμηλότερο, θα είχαν πάθει τίποτε;
Είναι φανερό εξαρχής πως αυτοί οι άνθρωποι, και δεν είναι οι μόνοι, άπλωσαν το πόδι τους πολύ μακρύτερα από όσο τους έπαιρνε δίχως να υπολογίσουν μια στραβή όταν η ζωή μας είναι γεμάτη από αυτές.
Θέτω λοιπόν ένα ηθικό ερώτημα. Η τρόικα τους έβαλε τη θηλιά στο λαιμό ή μόνοι τους; Όταν θα φύγει το πέπλο προστασίας του νόμου Κατσέλη που μάλλον δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από όσα έλυσε, τι θα συμβεί; Ποιοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες των καταστροφικών επιλογών τους αν δεν μπορέσουν να ανταπεξέλθουν; Αυτοί που ήταν συνετοί και δε δανείστηκαν υπέρμετρα; Οι ίδιοι; Εκείνοι που τους δάνεισαν; Ένας συνδυασμός; Αυτοί που δε δανείστηκαν (παραπάνω από όσο έπρεπε), δεν κάθονται από τα 40 τους, δε βολεύτηκαν στο Δημόσιο, δεν δεν δεν, δεν έχουν ήδη πληρώσει αρκετά; Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στις αρχαίες τραγωδίες και τον που έκλειναν για το σύνολο της ελληνικής κρίσης.
Η διάκριση και η εξέταση κάθε περίπτωσης ξεχωριστά θα μπορούσε να αποτελεί ένα πρώτο σημαντικό βήμα.
'Ένα δεύτερο θα έπρεπε να ήταν η προστασία της Α' κατοικίας, η απαγόρευση να χρησιμοποιείται στο εξής ως υποθήκη (ας μη χορηγούνται δάνεια, αν ποτέ ξαναχορηγηθούν) και να είναι αφορολόγητη. Το σπίτι του καθενός δεν είναι απλώς ένα ακίνητο.