Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει κατηγορηθεί έως και γελοιοποιηθεί αρκετά από όταν ανέλαβε πρόεδρος της Βουλής μέχρι σήμερα. Και αυτό γιατί; Επειδή έλαβε στα σοβαρά το θεσμικό της ρόλο ενώ ήθελε επίσης να παραμείνει συνεπής στις προεκλογικές της δεσμεύσεις.
Η Ζωή μπορεί να χαρακτηρίζεται ως τρελή αλλά αν την ακούσει κανείς, μόνο παλαβομάρες δε λέει. Είναι όμως χαρακτηριστικό παράδειγμα όταν κάποιος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιχειρήματα, να θίγεται η αξιοπρέπειά του. Να παρουσιάζεται ως τρελός, γραφικός ή χαριτωμένος. Κι αυτό είναι πολύ λυπηρό.
Εν προκειμένω όμως η Κωνσταντοπούλου είναι αρκετά έξυπνη. Καταρχήν η πρώτη και καλύτερη κίνησή της ήταν να αποχωρήσει από τη Λαϊκη Στ-Ενότητα όπως εύστοχα την έχει χαρακτηρίσει ο Θόδωρος Κατσανέβας η οποία το 2015 αντί να ανοιχθεί στην κοινωνία, παρουσιάστηκε ως ένα πολύ αριστερό περιχαρακωμένο κόμμα.
Η Πλεύση Ελευθερίας με το συνδυασμό χρωμάτων ηχεί πιο ευχάριστα στα αυτιά και δεν κουράζει το μάτι.
Η Ζωή όμως προχώρησε σε μια πολύ έξυπνη κίνηση. Εκμεταλλεύεται τα κοινωνικά δίκτυα και την αβάντα τους στα βίντεο και χτυπά ανελέητα αλλά συγκροτημένα τον Τσίπρα σε σύντομα αλλά περιεκτικά μηνύματα. Καλή νομικός και γνώστρια της ελληνικής γλώσσας, δεν κάνει λάθος ούτε στη λεπτομέρεια.
Η κίνησή της αυτή φαίνεται πως βρίσκει απήχηση ενώ συγκεντρώνει θετικά σχόλια.
Η αλήθεια είναι πως χρειάζεται η κοινωνία ένα άτομο να την εμπνεύσει. Αυτό αποδείχθηκε με τον Τσίπρα όταν την έβγαλε στο δρόμο και φώναξε ένα βροντερό "όχι". Απλά ο ηγέτης μέσα του ήλπιζε ότι θα χάσει και έβγαλε έρπη σαν είδε πως ο κόσμος δε μασάει. Θα μπορούσε λοιπόν να εμπνεύσει η Ζωή; Εξαρτάται. Έμαθε να χαμογελάει και όταν μιλάει, δείχνει πως πατά γερά στα πόδια της.
Φυσικά η αποδόμηση του Τσίπρα, είναι μεν αναγκαία αλλά όχι αρκετή. Η Ζωή μπορεί να μπει στη Βουλή αν συνεχίσει τις εύστοχες κινήσεις αλλά για το κάτι παραπάνω θα πρέπει να απαντήσει και σε άλλα ερωτήματα όπως το αν η θάλασσα οφείλει να έχει σύνορα, αν όσοι μπαίνουν παράνομα στη χώρα πρέπει να φιλοξενούνται εσαεί στα μίνι Αουσβιτς ή να επιστρέψουν στον τόπο τους πριν δούμε τα χειρότερα, αν τα Σκόπια μπορούν να λέγονται Ανω-Κατω-Πέρα-Μέσα-Εξω Μακεδονία, αν η Ευρωζώνη είναι μονόδρομος, αν το κράτος πρέπει να παραμείνει έτσι τεράστιο, πλαδαρό και άχρηστο που είναι σήμερα, αν γίνεται να έχουμε 45ρηδες να σκίζονται από το πρωί ως το βράδυ και συνομηλίκους τους να κάθονται.
Αν ο τσαμπουκάς της Ζωής δεν σταματά μόνο στον Αλέξη και το ΣΥΡΙΖΑ, αν η Πλεύση Ελευθερίας της διαθέτει χάρτη και σαφή πορεία, τότε ίσως πολύ σύντομα αρκετοί να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο την προσεγγίζουν.