Και κει που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να… θριαμβολογήσει για τα το «κλείσιμο-εξπρές» της τρίτης αξιολόγησης, της ήλθαν αλλεπάλληλα χαστούκια.
* Πρώτον, το τι ακριβώς συμφώνησαν θα το δούμε όταν φέρουν τα νομοσχέδια στη Βουλή. Δεν φαίνεται εύκολη υπόθεση (όπως και μόνοι τους ομολογούν). Και πάντως δεν δικαιολογεί την παραμικρή θριαμβολογία στο «εσωτερικό ακροατήριο» από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Το ακριβώς αντίθετο.
* Δεύτερον, δεν φαίνεται να θριαμβολογεί για λογαριασμό τους ούτε το «εξωτερικό ακροατήριο».
Όλοι έξω σημειώνουν το «παράδοξο» ότι αυτή η αξιολόγηση έκλεισε πραγματικά σε «χρόνο- ρεκόρ» (τουλάχιστον σε τεχνικό επίπεδο). Αλλά μια σειρά από – καθημερινά πλέον - δημοσιεύματα στον ξένο Τύπο υπογραμμίζουν πως:
- ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει ότι μπορεί να εφαρμόσει αυτά που υπογράφει – ιδιαίτερα μεταρρυθμίσεις και αποκρατικοποιήσεις που βαλτώνουν,
- η επιχειρηματική κοινότητα στην Ελλάδα δεν πιστεύει ότι «έρχεται η ανάπτυξη» (λόγω υπερφορολόγησης κλπ.),
- ούτε η διεθνής επιχειρηματική κοινότητα το πιστεύει,
- ούτε οι αριθμοί το πιστοποιούν. Το αντίθετο.
* Τρίτον, η τελευταία ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ δείχνει ανάπτυξη πολύ μικρότερη του αναμενομένου (και) για το τρίτο τρίμηνο της χρονιάς! Και ο (ήδη δύο φορές μειωμένος) στόχος 1,8% για φέτος, δεν πρόκειται να πιαστεί! Ίσως δεν πιαστεί ούτε ο (ακόμα πιο μειωμένος) στόχος για 1,6% ανάπτυξη...
* Τέταρτον, οι ξένοι αναλυτές αρχίζουν και μιλάνε όχι μόνο για απροθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που ήδη υπέγραψε. Τώρα λένε, επιπροσθέτως, ότι ετοιμάζεται, εν όψει εκλογών, να προχωρήσει σε «αντί-μεταρρυθμίσεις»! Δηλαδή να ξηλώσει και μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει.
Για να τα πάρουμε όμως λίγο πιο αναλυτικά:
--Τα περισσότερα «δύσκολα μέτρα» αυτής της αξιολόγησης είχαν ήδη συμφωνηθεί από την προηγούμενη! Κι απ’ όσα περίσσευαν, τα πιο δύσκολη μέτρα μετατέθηκαν στην επόμενη – την τέταρτη και τελευταία.
Έτσι αυτή - η τρίτη - αξιολόγηση δεν είχε τίποτε άλλο, από την επιβεβαίωση και τη νομοθέτηση ήδη ψηφισμένων μέτρων. Ο Τσίπρας προσπαθεί να αποφύγει κάποια απ’ αυτά (για τα οποία έχει ήδη υπογράψει), όπως η περαιτέρω μείωση των (κυρίων) συντάξεων από τις αρχές του 2019. Όπως προσπαθεί να αποφύγει και την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου από τις αρχές του 2018.
Και για τα δύο έχει εισπράξει αρνήσεις...
--Δεσμεύτηκε όμως ήδη για ολοκλήρωση του «νέου υπολογισμού» των (παλαιών) συντάξεων. Δηλαδή, για αύξηση της «προσωπικής διαφοράς» που τελικώς θα κοπεί. Πράγμα που σημαίνει νέες μειώσεις! Αλλά ακόμα αυτό δεν έχει φανεί.
--Οι πλειστηριασμοί απελευθερώθηκαν πλήρως από τις αρχές του επόμενου χρόνου. Ακόμα δεν το έχουν καταλάβει πολλοί. Σύντομα, όμως, θα το καταλάβουν…
--Τα νέα «stress tests» των τραπεζών θα γίνουν στο πρώτο τρίμηνο της νέας χρονιάς. Εδώ το ΔΝΤ επιμένει ότι θα χρειαστεί οπωσδήποτε και νέα ανεκαφαλαίωση!
Πού το στηρίζει αυτό; Στην αύξηση των κόκκινων δανείων, στην αδυναμία να αντληθούν επαρκή κεφάλαια μέσω πλειστηριασμών (ακόμα κι αν γίνονται με ρυθμό πολυβόλου) και στο γεγονός ότι η Ελλάδα έχει δεσμευτεί να αλλάξει δραστικά τις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων. Ειδικά σε αυτό το τελευταίο.
Αν όμως αλλάξουν οι αντικειμενικές αξίες, αυτό θα «χτυπήσει» και στα εξυπηρετούμενα δάνεια! Γιατί οι εμπράγματες υποθήκες τους αμέσως θα υποτιμηθούν μέχρι και 40-50%!
Ποιος θα πληρώσει για τις νέες «προβλέψεις» που θα αναγκαστούν να πάρουν οι τράπεζες μόνο απ’ αυτό; Μ’ άλλα λόγια που θα βρεθούν τα 10 δισεκατομμύρια και πλέον που, όπως επιμένει ακόμα το ΔΝΤ, θα χρειαστούν για νέα ανακεφαλαίωση των τραπεζών;
--Οι Ευρωπαίοι, το ξεκαθαρίζουν πως δεν πρόκειται να συζητήσουν για νέα σημαντική απομείωση του Ελληνικού χρέους (πέρα από τα παραμετρικά μέτρα που έχουν ήδη συμφωνηθεί). Και το ΔΝΤ που πίεζε για αυτό, ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε αυτό το Πρόγραμμα που λήγει. Ούτε βέβαια στο επόμενο.
Πράγμα που σημαίνει πως χάνουμε και το μόνο «σύμμαχο» στο στόχο περαιτέρω «βοήθειας χρέους».
Και πάντως, δεν πρόκειται να «ξεκινήσει άμεσα» καμία συζήτηση γι’ αυτό, πριν το φθινόπωρο (δηλαδή πριν τη λήξη του τωρινού Μνημονίου). Η θεωρία της «καθαρής εξόδου», από τα μνημόνια δεν υπάρχει καν. Πάνε ουσιαστικά για Τέταρτο μνημόνιο με δεσμεύσεις για μέτρα ως το 2022, δεσμεύσεις που η κυβέρνηση Τσίπρα έχει ήδη αναλάβει, εξ άλλου.
Αυτά τα τρία τελευταία ωστόσο – τις νέες περαιτέρω μειώσεις των συντάξεων, τη νέα ανακεφαλαίωση των τραπεζών και τη νέα, «μνημονιακού χαρακτήρα» Συμφωνία μετά τον προσεχή Ιούλιο - κάποιος πρέπει να τα «σερβίρει» στον Ελληνικό λαό. Και η κυβέρνηση Τσίπρα, προφανώς, δεν μπορεί. Αλλά αυτό πια, είναι το λιγότερο.
Στο μεταξύ όμως, ούτε η περικοπή των κοινωνικών επιδομάτων (που η κυβέρνηση προσπαθεί να την εμφανίσει ως… «αύξηση»), ούτε η γενίκευση των πλειστηριασμών κατοικιών από την πρώτη του Ιανουαρίου, επιτρέπουν κινήσεις εκτόνωσης της λαϊκής οργής.
Ούτε βέβαια οι αλλεπάλληλες θεομηνίες (και η κατακραυγή με την οποία υποδέχονται τα κυβερνητική κλιμάκια οι «τοπικές κοινωνίες»- στη Μάνδρα Αττικής ή στο Αγρίνιο, για παράδειγμα), ούτε το «κοινωνικό μέρισμα» επιτρέπουν κάποια «ανάπαυλα», έστω «ανακούφισης».
--Αντί να ηρεμούν τα πνεύματα, αγριεύουν μέσα στη χώρα.
--Αντί να πανηγυρίζουν οι απ’ έξω, δυσφορούν όλο και περισσότερο. Με την αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης να εφαρμόσει τα «συμφωνηθέντα».
--Κι αντί να «ευημερούν» (τουλάχιστον) οι αριθμοί, είναι πια όλο και πιο ανησυχητικοί: Γιατί αν φέτος το ΑΕΠ δεν επιτύχει ρυθμό ανάπτυξης πάνω από το μισό απ’ όσο υπολογιζόταν στην αρχή της χρονιάς (όπως είναι πολύ πιθανό πια), τότε ανατρέπονται τα νούμερα και του επόμενου υπολογισμού! Κι αρχίζουν να απειλούνται τα χειρότερα.
Αλλά υπάρχει και ακόμα χειρότερο (για την κυβέρνηση…)
Οι διεθνείς συσχετισμοί ανατρέπονται συνεχώς σε βάρος των ευσεβών πόθων του Τσίπρα - επαληθεύοντας σιγά-σιγά τους χειρότερους φόβους του:
--Στη Γερμανία υπάρχει ήδη ακυβερνησία και δεν φαίνεται πότε και πως θα ξεπεραστεί. Αν γίνει τελικά ξανά «μεγάλος συνασπισμός» (Χριστιανοδημοκρατών- Σοσιαλιστών), οι θέσεις των δύο κομμάτων θα είναι σαφώς μετατοπισμένες δεξιότερα!
--Αν δεν γίνει τέτοιος συνασπισμός, και κυβερνήσουν οι Χριστιανοδημοκράτες μόνοι τους (με κυβέρνηση μειοψηφίας), θα αναγκαστούν να μετακινηθούν ακόμα δεξιότερα (για να παίρνουν τουλάχιστον τις υποστηρικτές ψήφους των Φιλελεύθερων στα οικονομικά θέματα και του ακροδεξιού AfD στο μεταναστευτικό). Αυτό είναι ακόμα χειρότερο για τον Τσίπρα.
--Κι αν τελικώς γίνει νέος γύρος γενικών εκλογών στη Γερμανία την άνοιξη, αυτό θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη μετατόπιση κομμάτων και εκλογικού σώματος στα δεξιά – και πιθανότατα, θα σηματοδοτήσει το τέλος και της Μέρκελ και του Σούλτς. Πράγμα ακόμα… «χειροτερότερο» για τον Τσίπρα!
-- Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Ντόναλντ Τράμπ πέτυχε ήδη την πρώτη μεγάλη νίκη της Προεδρίας του, με την ψήφιση της φορολογικής μεταρρύθμισης που μειώνει τα φορολογικά βάρη και στις επιχειρήσεις και στη μεσαία τάξη – κι ασκεί πιέσεις στην Ευρώπη να κάνει το ίδιο!
(Η Βρετανία μετά το Brexit ήδη ακολουθεί…)
Αυτό όμως είναι πολύ «κακά νέα» για την κυβέρνηση Τσίπρα, που υιοθέτησε την πολιτική της υπέρ-φορολόγησης – ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος, κινείται πια ακριβώς αντίθετα!
--Ενώ η αποχώρηση του Τράμπ από τη διεθνή συμφωνία για τους μετανάστες, ασκεί και στην Ευρώπη πίεση να κάνει το ίδιο – πράγμα που το επιθυμούν ήδη οι ευρωπαϊκοί λαοί όπως εκφράζονται σε εκλογές και σφυγμομετρήσεις – απομονώνοντας, κι από μία ακόμα πλευρά, την πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα.
--Χώρια που ο Ερντογάν γίνεται όλο και πιο ανεξέλεγκτος – από ΗΠΑ και Ρωσία – πράγμα που δημιουργεί ανάγκη νέων συσχετισμών στην περιοχή μας! Πράγμα αδύνατο όμως, όσο παραμένει η κυβέρνηση των «ανοικτών συνόρων» προς ανατολάς, που έχει εκχωρήσει τη φύλαξη των συνόρων στις… ΜΚΟ των «διακινητών»!
Συμπέρασμα πρώτο: ο Τσίπρας υπογράφει τα πάντα, γιατί έχει ήδη δεσμευτεί να το κάνει, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, και γιατί έμεινε χωρίς κανένα διεθνές έρεισμα πλέον.
Συμπέρασμα δεύτερο: ο Τσίπρας υπέγραψε τα πάντα, αλλά το «αφήγημα» του για την επόμενη χρονιά έχει ήδη καταρρεύσει! Ενώ όλοι πλέον εκφράζουν δυσπιστία για την ικανότητά του να εφαρμόσει το παραμικρό απ’ όσο υπέγραψε και να διαχειριστεί την «επόμενη μέρα».
Συμπέρασμα τρίτο: τα δύο προηγούμενα, συν οι ραγδαίες αλλαγές που γίνονται πια στους διεθνείς συσχετισμούς (στην περιοχή μας, αλλά και γενικότερα) απαιτούν πια μιαν άλλη κυβέρνηση στην Ελλάδα:
Με πιο φιλελεύθερο προσανατολισμό στα Οικονομικά. Αλλά και με πιο συντηρητική ατζέντα στα γεωπολιτικά. Και με μεγαλύτερη αξιοπιστία και στα δύο: Δηλαδή μια κυβέρνηση που πιστεύει και εφαρμόζει αυτά που διακηρύσσει και υπογράφει.
Ποιο ξαφνικό σοκ μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπή και να φέρει την κυοφορούμενη πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα;
--Θα είναι ένα σκάνδαλο – ή μια σειρά από σκάνδαλα - όπως οι φήμες ότι ελληνικός πολεμικός εξοπλισμός και εφόδια βρέθηκαν στα χέρια του… ΙΣΙΣ, ας πούμε;
--Θα είναι μήπως μια κοινωνική έκρηξη εξ αιτίας των γενικευμένων πια «πλειστηριασμών»;
--Θα είναι μια έξαρση της βίας από την πλευρά των κουκουλοφόρων και των ταγμάτων εφόδου που έχει φτιάξει ο ΣΥΡΙΖΑ;
--Θα είναι μια τοπική κρίση που θα πυροδοτήσει ο Ερντογάν;
Θα είναι κάτι άλλο; Θα είναι συνδυασμός όλων αυτών μαζί – ή κάποιων από αυτά;
Πάντως, ουδείς συμμερίζεται πια τους στημένους κυβερνητικούς «πανηγυρισμούς»! Ούτε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όλοι καταλαβαίνουν πια πως η κυβέρνηση μπήκε σε «ναρκοπέδιο», το οποίο εξελίσσεται σε «κινούμενη άμμο»!
Κανείς δεν ξέρει πότε και πως θα πέσει η κυβέρνηση Τσίπρα...
Όλο και περισσότεροι όμως, ψυχανεμίζονται – και κάποιοι το προεξοφλούν ήδη – πως δεν τη βγάζει. Δεν πάει μακριά…
Και πάντως δημοσκοπικά δεν ανατάσσεται, πολιτικά δεν ανακτά την πρωτοβουλία των κινήσεων, τα «αφηγήματά» της διαψεύδονται, τα διεθνή της ερείσματα εξαφανίζονται πια και εσωτερικά, η κοινωνία δεν δείχνει πια και τόσο «παθητική».
Με πιθανό «καταλύτη» τους πλειστηριασμούς ή κάποιο σκάνδαλο, ή όλα αυτά μαζί.
Κανείς δεν ξέρει ποιο μικρό ή μεγάλο σόκ – ποιος «σεισμός» ή απλός «κραδασμός» – θα γκρεμίσει το «κτίσμα» της ΣΥΡΙΖΑίκης προπαγάνδας.
Όλοι καταλαβαίνουν όμως, ότι τα ψέματα τελείωσαν.
Κι όλοι εύχονται πως όταν «πέσει το ταβάνι», δεν θα τους πλακώσει!
Αν και γι’ αυτό το τελευταίο, δεν είμαι και πολύ σίγουρος.
* Πρώτον, το τι ακριβώς συμφώνησαν θα το δούμε όταν φέρουν τα νομοσχέδια στη Βουλή. Δεν φαίνεται εύκολη υπόθεση (όπως και μόνοι τους ομολογούν). Και πάντως δεν δικαιολογεί την παραμικρή θριαμβολογία στο «εσωτερικό ακροατήριο» από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Το ακριβώς αντίθετο.
* Δεύτερον, δεν φαίνεται να θριαμβολογεί για λογαριασμό τους ούτε το «εξωτερικό ακροατήριο».
Όλοι έξω σημειώνουν το «παράδοξο» ότι αυτή η αξιολόγηση έκλεισε πραγματικά σε «χρόνο- ρεκόρ» (τουλάχιστον σε τεχνικό επίπεδο). Αλλά μια σειρά από – καθημερινά πλέον - δημοσιεύματα στον ξένο Τύπο υπογραμμίζουν πως:
- ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει ότι μπορεί να εφαρμόσει αυτά που υπογράφει – ιδιαίτερα μεταρρυθμίσεις και αποκρατικοποιήσεις που βαλτώνουν,
- η επιχειρηματική κοινότητα στην Ελλάδα δεν πιστεύει ότι «έρχεται η ανάπτυξη» (λόγω υπερφορολόγησης κλπ.),
- ούτε η διεθνής επιχειρηματική κοινότητα το πιστεύει,
- ούτε οι αριθμοί το πιστοποιούν. Το αντίθετο.
* Τρίτον, η τελευταία ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ δείχνει ανάπτυξη πολύ μικρότερη του αναμενομένου (και) για το τρίτο τρίμηνο της χρονιάς! Και ο (ήδη δύο φορές μειωμένος) στόχος 1,8% για φέτος, δεν πρόκειται να πιαστεί! Ίσως δεν πιαστεί ούτε ο (ακόμα πιο μειωμένος) στόχος για 1,6% ανάπτυξη...
* Τέταρτον, οι ξένοι αναλυτές αρχίζουν και μιλάνε όχι μόνο για απροθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που ήδη υπέγραψε. Τώρα λένε, επιπροσθέτως, ότι ετοιμάζεται, εν όψει εκλογών, να προχωρήσει σε «αντί-μεταρρυθμίσεις»! Δηλαδή να ξηλώσει και μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει.
Για να τα πάρουμε όμως λίγο πιο αναλυτικά:
--Τα περισσότερα «δύσκολα μέτρα» αυτής της αξιολόγησης είχαν ήδη συμφωνηθεί από την προηγούμενη! Κι απ’ όσα περίσσευαν, τα πιο δύσκολη μέτρα μετατέθηκαν στην επόμενη – την τέταρτη και τελευταία.
Έτσι αυτή - η τρίτη - αξιολόγηση δεν είχε τίποτε άλλο, από την επιβεβαίωση και τη νομοθέτηση ήδη ψηφισμένων μέτρων. Ο Τσίπρας προσπαθεί να αποφύγει κάποια απ’ αυτά (για τα οποία έχει ήδη υπογράψει), όπως η περαιτέρω μείωση των (κυρίων) συντάξεων από τις αρχές του 2019. Όπως προσπαθεί να αποφύγει και την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου από τις αρχές του 2018.
Και για τα δύο έχει εισπράξει αρνήσεις...
--Δεσμεύτηκε όμως ήδη για ολοκλήρωση του «νέου υπολογισμού» των (παλαιών) συντάξεων. Δηλαδή, για αύξηση της «προσωπικής διαφοράς» που τελικώς θα κοπεί. Πράγμα που σημαίνει νέες μειώσεις! Αλλά ακόμα αυτό δεν έχει φανεί.
--Οι πλειστηριασμοί απελευθερώθηκαν πλήρως από τις αρχές του επόμενου χρόνου. Ακόμα δεν το έχουν καταλάβει πολλοί. Σύντομα, όμως, θα το καταλάβουν…
--Τα νέα «stress tests» των τραπεζών θα γίνουν στο πρώτο τρίμηνο της νέας χρονιάς. Εδώ το ΔΝΤ επιμένει ότι θα χρειαστεί οπωσδήποτε και νέα ανεκαφαλαίωση!
Πού το στηρίζει αυτό; Στην αύξηση των κόκκινων δανείων, στην αδυναμία να αντληθούν επαρκή κεφάλαια μέσω πλειστηριασμών (ακόμα κι αν γίνονται με ρυθμό πολυβόλου) και στο γεγονός ότι η Ελλάδα έχει δεσμευτεί να αλλάξει δραστικά τις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων. Ειδικά σε αυτό το τελευταίο.
Αν όμως αλλάξουν οι αντικειμενικές αξίες, αυτό θα «χτυπήσει» και στα εξυπηρετούμενα δάνεια! Γιατί οι εμπράγματες υποθήκες τους αμέσως θα υποτιμηθούν μέχρι και 40-50%!
Ποιος θα πληρώσει για τις νέες «προβλέψεις» που θα αναγκαστούν να πάρουν οι τράπεζες μόνο απ’ αυτό; Μ’ άλλα λόγια που θα βρεθούν τα 10 δισεκατομμύρια και πλέον που, όπως επιμένει ακόμα το ΔΝΤ, θα χρειαστούν για νέα ανακεφαλαίωση των τραπεζών;
--Οι Ευρωπαίοι, το ξεκαθαρίζουν πως δεν πρόκειται να συζητήσουν για νέα σημαντική απομείωση του Ελληνικού χρέους (πέρα από τα παραμετρικά μέτρα που έχουν ήδη συμφωνηθεί). Και το ΔΝΤ που πίεζε για αυτό, ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε αυτό το Πρόγραμμα που λήγει. Ούτε βέβαια στο επόμενο.
Πράγμα που σημαίνει πως χάνουμε και το μόνο «σύμμαχο» στο στόχο περαιτέρω «βοήθειας χρέους».
Και πάντως, δεν πρόκειται να «ξεκινήσει άμεσα» καμία συζήτηση γι’ αυτό, πριν το φθινόπωρο (δηλαδή πριν τη λήξη του τωρινού Μνημονίου). Η θεωρία της «καθαρής εξόδου», από τα μνημόνια δεν υπάρχει καν. Πάνε ουσιαστικά για Τέταρτο μνημόνιο με δεσμεύσεις για μέτρα ως το 2022, δεσμεύσεις που η κυβέρνηση Τσίπρα έχει ήδη αναλάβει, εξ άλλου.
Αυτά τα τρία τελευταία ωστόσο – τις νέες περαιτέρω μειώσεις των συντάξεων, τη νέα ανακεφαλαίωση των τραπεζών και τη νέα, «μνημονιακού χαρακτήρα» Συμφωνία μετά τον προσεχή Ιούλιο - κάποιος πρέπει να τα «σερβίρει» στον Ελληνικό λαό. Και η κυβέρνηση Τσίπρα, προφανώς, δεν μπορεί. Αλλά αυτό πια, είναι το λιγότερο.
Στο μεταξύ όμως, ούτε η περικοπή των κοινωνικών επιδομάτων (που η κυβέρνηση προσπαθεί να την εμφανίσει ως… «αύξηση»), ούτε η γενίκευση των πλειστηριασμών κατοικιών από την πρώτη του Ιανουαρίου, επιτρέπουν κινήσεις εκτόνωσης της λαϊκής οργής.
Ούτε βέβαια οι αλλεπάλληλες θεομηνίες (και η κατακραυγή με την οποία υποδέχονται τα κυβερνητική κλιμάκια οι «τοπικές κοινωνίες»- στη Μάνδρα Αττικής ή στο Αγρίνιο, για παράδειγμα), ούτε το «κοινωνικό μέρισμα» επιτρέπουν κάποια «ανάπαυλα», έστω «ανακούφισης».
--Αντί να ηρεμούν τα πνεύματα, αγριεύουν μέσα στη χώρα.
--Αντί να πανηγυρίζουν οι απ’ έξω, δυσφορούν όλο και περισσότερο. Με την αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης να εφαρμόσει τα «συμφωνηθέντα».
--Κι αντί να «ευημερούν» (τουλάχιστον) οι αριθμοί, είναι πια όλο και πιο ανησυχητικοί: Γιατί αν φέτος το ΑΕΠ δεν επιτύχει ρυθμό ανάπτυξης πάνω από το μισό απ’ όσο υπολογιζόταν στην αρχή της χρονιάς (όπως είναι πολύ πιθανό πια), τότε ανατρέπονται τα νούμερα και του επόμενου υπολογισμού! Κι αρχίζουν να απειλούνται τα χειρότερα.
Αλλά υπάρχει και ακόμα χειρότερο (για την κυβέρνηση…)
Οι διεθνείς συσχετισμοί ανατρέπονται συνεχώς σε βάρος των ευσεβών πόθων του Τσίπρα - επαληθεύοντας σιγά-σιγά τους χειρότερους φόβους του:
--Στη Γερμανία υπάρχει ήδη ακυβερνησία και δεν φαίνεται πότε και πως θα ξεπεραστεί. Αν γίνει τελικά ξανά «μεγάλος συνασπισμός» (Χριστιανοδημοκρατών- Σοσιαλιστών), οι θέσεις των δύο κομμάτων θα είναι σαφώς μετατοπισμένες δεξιότερα!
--Αν δεν γίνει τέτοιος συνασπισμός, και κυβερνήσουν οι Χριστιανοδημοκράτες μόνοι τους (με κυβέρνηση μειοψηφίας), θα αναγκαστούν να μετακινηθούν ακόμα δεξιότερα (για να παίρνουν τουλάχιστον τις υποστηρικτές ψήφους των Φιλελεύθερων στα οικονομικά θέματα και του ακροδεξιού AfD στο μεταναστευτικό). Αυτό είναι ακόμα χειρότερο για τον Τσίπρα.
--Κι αν τελικώς γίνει νέος γύρος γενικών εκλογών στη Γερμανία την άνοιξη, αυτό θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη μετατόπιση κομμάτων και εκλογικού σώματος στα δεξιά – και πιθανότατα, θα σηματοδοτήσει το τέλος και της Μέρκελ και του Σούλτς. Πράγμα ακόμα… «χειροτερότερο» για τον Τσίπρα!
-- Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Ντόναλντ Τράμπ πέτυχε ήδη την πρώτη μεγάλη νίκη της Προεδρίας του, με την ψήφιση της φορολογικής μεταρρύθμισης που μειώνει τα φορολογικά βάρη και στις επιχειρήσεις και στη μεσαία τάξη – κι ασκεί πιέσεις στην Ευρώπη να κάνει το ίδιο!
(Η Βρετανία μετά το Brexit ήδη ακολουθεί…)
Αυτό όμως είναι πολύ «κακά νέα» για την κυβέρνηση Τσίπρα, που υιοθέτησε την πολιτική της υπέρ-φορολόγησης – ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος, κινείται πια ακριβώς αντίθετα!
--Ενώ η αποχώρηση του Τράμπ από τη διεθνή συμφωνία για τους μετανάστες, ασκεί και στην Ευρώπη πίεση να κάνει το ίδιο – πράγμα που το επιθυμούν ήδη οι ευρωπαϊκοί λαοί όπως εκφράζονται σε εκλογές και σφυγμομετρήσεις – απομονώνοντας, κι από μία ακόμα πλευρά, την πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα.
--Χώρια που ο Ερντογάν γίνεται όλο και πιο ανεξέλεγκτος – από ΗΠΑ και Ρωσία – πράγμα που δημιουργεί ανάγκη νέων συσχετισμών στην περιοχή μας! Πράγμα αδύνατο όμως, όσο παραμένει η κυβέρνηση των «ανοικτών συνόρων» προς ανατολάς, που έχει εκχωρήσει τη φύλαξη των συνόρων στις… ΜΚΟ των «διακινητών»!
Συμπέρασμα πρώτο: ο Τσίπρας υπογράφει τα πάντα, γιατί έχει ήδη δεσμευτεί να το κάνει, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, και γιατί έμεινε χωρίς κανένα διεθνές έρεισμα πλέον.
Συμπέρασμα δεύτερο: ο Τσίπρας υπέγραψε τα πάντα, αλλά το «αφήγημα» του για την επόμενη χρονιά έχει ήδη καταρρεύσει! Ενώ όλοι πλέον εκφράζουν δυσπιστία για την ικανότητά του να εφαρμόσει το παραμικρό απ’ όσο υπέγραψε και να διαχειριστεί την «επόμενη μέρα».
Συμπέρασμα τρίτο: τα δύο προηγούμενα, συν οι ραγδαίες αλλαγές που γίνονται πια στους διεθνείς συσχετισμούς (στην περιοχή μας, αλλά και γενικότερα) απαιτούν πια μιαν άλλη κυβέρνηση στην Ελλάδα:
Με πιο φιλελεύθερο προσανατολισμό στα Οικονομικά. Αλλά και με πιο συντηρητική ατζέντα στα γεωπολιτικά. Και με μεγαλύτερη αξιοπιστία και στα δύο: Δηλαδή μια κυβέρνηση που πιστεύει και εφαρμόζει αυτά που διακηρύσσει και υπογράφει.
Ποιο ξαφνικό σοκ μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπή και να φέρει την κυοφορούμενη πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα;
--Θα είναι ένα σκάνδαλο – ή μια σειρά από σκάνδαλα - όπως οι φήμες ότι ελληνικός πολεμικός εξοπλισμός και εφόδια βρέθηκαν στα χέρια του… ΙΣΙΣ, ας πούμε;
--Θα είναι μήπως μια κοινωνική έκρηξη εξ αιτίας των γενικευμένων πια «πλειστηριασμών»;
--Θα είναι μια έξαρση της βίας από την πλευρά των κουκουλοφόρων και των ταγμάτων εφόδου που έχει φτιάξει ο ΣΥΡΙΖΑ;
--Θα είναι μια τοπική κρίση που θα πυροδοτήσει ο Ερντογάν;
Θα είναι κάτι άλλο; Θα είναι συνδυασμός όλων αυτών μαζί – ή κάποιων από αυτά;
Πάντως, ουδείς συμμερίζεται πια τους στημένους κυβερνητικούς «πανηγυρισμούς»! Ούτε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όλοι καταλαβαίνουν πια πως η κυβέρνηση μπήκε σε «ναρκοπέδιο», το οποίο εξελίσσεται σε «κινούμενη άμμο»!
Κανείς δεν ξέρει πότε και πως θα πέσει η κυβέρνηση Τσίπρα...
Όλο και περισσότεροι όμως, ψυχανεμίζονται – και κάποιοι το προεξοφλούν ήδη – πως δεν τη βγάζει. Δεν πάει μακριά…
Και πάντως δημοσκοπικά δεν ανατάσσεται, πολιτικά δεν ανακτά την πρωτοβουλία των κινήσεων, τα «αφηγήματά» της διαψεύδονται, τα διεθνή της ερείσματα εξαφανίζονται πια και εσωτερικά, η κοινωνία δεν δείχνει πια και τόσο «παθητική».
Με πιθανό «καταλύτη» τους πλειστηριασμούς ή κάποιο σκάνδαλο, ή όλα αυτά μαζί.
Κανείς δεν ξέρει ποιο μικρό ή μεγάλο σόκ – ποιος «σεισμός» ή απλός «κραδασμός» – θα γκρεμίσει το «κτίσμα» της ΣΥΡΙΖΑίκης προπαγάνδας.
Όλοι καταλαβαίνουν όμως, ότι τα ψέματα τελείωσαν.
Κι όλοι εύχονται πως όταν «πέσει το ταβάνι», δεν θα τους πλακώσει!
Αν και γι’ αυτό το τελευταίο, δεν είμαι και πολύ σίγουρος.