 |
| kendrosg - pixabay |
του Όθωνα Κουμαρέλλα*
Ο Πρόεδρος
του Ελληνογερμανικού Εμπορικού και
Βιομηχανικού Επιμελητηρίου
(Deutsch-Griechische
Industie - und
Handelskammer), δήλωσε, με τον
απαραίτητο για την περίσταση στόμφο,
σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή κάποτε
μεσ’ το 2012: «Η ιδιοκατοίκηση στην
Ελλάδα φτάνει το 85%. Αυτό αποτελεί μια
μεγάλη ανωμαλία για την Ευρωπαϊκή Ένωση,
όπου στις περισσότερες χώρες -και μάλιστα
τις πολύ περισσότερο ανεπτυγμένες από
την Ελλάδα- ο μέσος όρος ιδιοκατοίκησης
είναι πολύ χαμηλότερος. Ο εξορθολογισμός
είναι πέρα για πέρα αναγκαίος…».
Λίγοι τότε έδωσαν
σημασία στην παραπάνω δήλωση, όπως ακόμη
λιγότεροι είχαν δώσει σημασία σε άλλη
δημόσια δήλωση του επικεφαλής της τρόικα
στην Ελλάδα, το 2011, του γνωστού κ.
Τόμσεν ότι οι μισθοί και οι συντάξεις
στην χώρα μας είναι πολύ υψηλοί και θα
πρέπει να εξισωθούν με τα ισχύοντα στις
ανταγωνίστριες χώρες της Βαλκανικής
και της Τουρκίας, δηλαδή ο μέσος μισθός
και η μέση σύνταξη δεν θα πρέπει να
ξεπερνούν επ’ ουδενί τα 300 ευρώ περίπου.
Όταν κάποιος αποτολμούσε
να επισημάνει αυτές τις δηλώσεις και
να ανιχνεύσει τι αυτές υπέκρυπταν για
το μέλλον τη χώρας, αντιμετωπίζονταν
από τους περισσότερους ως «εξωγήινος»
και ως απροσάρμοστος κινδυνολόγος. Η
συνήθης απάντηση ήταν: «Αυτά τα πράγματα
δεν γίνονται στην Ελλάδα! Ας πάψουμε
να γκρινιάζουμε κι ας προσαρμοστούμε
όλοι, για να βγούμε σύντομα από την
κρίση».
Ακολούθησε η δημόσια
δήλωση της Γερμανίδας καγκελαρίου κ.
Μέρκελ -την βραδιά μετά τη σύνοδο
της Νίκαιας τον Νοέμβρη του 2011 που
εκπαραθύρωσαν τον Έλληνα πρωθυπουργό
κ. Παπανδρέου, ο οποίος ζητούσε δημοψήφισμα
για την περαιτέρω εφαρμογή του μνημονίου-,
η οποία δήλωσε ευθαρσώς απευθυνόμενη
προς τους Έλληνες κυρίως: «Οι ευρωπαϊκοί
λαοί θα πρέπει να προσαρμοστούν στη νέα
πραγματικότητα. Θα πρέπει να κατανοήσουν
ότι η Ευρώπη δεν έχει άλλη επιλογή
από το να γίνει ανταγωνιστική ως προς
τις νέες αναδυόμενες οικονομίες…».
Ποιες ήταν αυτές οι νέες αναδυόμενες
οικονομίες; Μα φυσικά οι χώρες χαμηλού
εργατικού και λοιπού κόστους της
νοτιοανατολικής Ασίας, η Ινδία, το
Μπαγκλαντές, η Κίνα, κοκ. Η Ελλάδα λοιπόν
-κατά την κ. Μέρκελ- θα έπρεπε πάσει θυσία
να γίνει μια χώρα χαμηλού εργατικού
κόστους -κι όχι μόνον- στις παρυφές της
Ευρώπης.
Σήμερα, σχεδόν οκτώ
χρόνια από την εφαρμογή του πρώτου
μνημονίου, οφείλουμε να κατανοήσουμε,
ότι αυτές οι δηλώσεις που έγιναν τότε
-καθώς και πολλές άλλες αντίστοιχες που
ακολούθησαν- δεν έγιναν καθόλου τυχαία,
αλλά προδιέγραφαν με μεγάλη ακρίβεια
και κυνισμό το τι έμελλε να γίνει
στη χώρα μας τα επόμενα πολλά χρόνια.
Κι είμαστε ακόμη στη μέση, αν όχι στην
αρχή, του δρόμου…..
Οφείλουμε να ακούμε με
προσοχή τους ξένους επικυρίαρχους, που
επιχειρούν στη χώρα από θέση ισχύος,
και όχι τους εγχώριους επαγγελματίες
ψεύτες και δευτεροκλασσάτους πολιτικάντηδες
κάθε είδους, που ανέλαβαν εργολαβία την
κατεδάφιση της χώρας, προσδοκώντας
μικρό μέρος από τα λάφυρα, και προς τούτο
έχουν κάθε λόγο να ψεύδονται ασύστολα,
να τάζουν και να παραπλανούν.
Επί το έργον και στο
δια ταύτα….
Πράγματι, σε επίρρωση
των παραπάνω δηλώσεων των υπεύθυνων
αξιωματούχων της επικυριαρχίας, η
μικρομεσαία επιχείρηση και το ελεύθερο
επάγγελμα, που παραδοσιακά αποτελούσαν
τη «ραχοκοκαλιά» της ελληνικής οικονομίας
και της κοινωνίας θα έπρεπε να εξαφανιστούν
προκειμένου να εγκατασταθούν εξασφαλίζοντας
την κερδοφορία τους οι μεγάλες ευρωπαϊκές
αλυσίδες, με το μικρότερο δυνατό κόστος
σε ανθρώπινο δυναμικό, εξασφαλίζοντας
συνάμα φορολογική και περιβαλλοντική
ασυλία.
Το εξειδικευμένο
προσωπικό θα έπρεπε να διοχετευτεί στο
εξωτερικό εκεί που πραγματικά θα ήταν
χρήσιμο και εκμεταλλεύσιμο, αφού στη
χώρα μας οι εξελίξεις δεν θα άφηναν
περιθώριο κερδοφόρας χρήσης του. Έτσι,
η μετανάστευση κυρίως νέων επιστημόνων
και εξειδικευμένου εν γένει προσωπικού
(brain drain) ζει
έκτοτε περίοδο μεγάλης άνθησης.
Το εναπομένον γηραιότερο
εξειδικευμένο προσωπικό αποσύρεται
σταδιακά και μαζί του χάνεται η κατακτημένη
με πολύ κόπο και τεράστιο κόστος
τεχνογνωσία σε μια σειρά κρίσιμα
επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με αυτή
καθ’ αυτή την παραγωγική διαδικασία.
Έτσι σταδιακά απαξιώνεται και καταστρέφεται
και η όποια βιομηχανική υποδομή έχει
απομείνει.
Τη θέση όλων αυτών σε
έμψυχο παραγωγικό δυναμικό καταλαμβάνουν
σταδιακά χαμηλής μόρφωσης και τεχνογνωσίας
εισαγόμενοι εργάτες μέσω των προσφυγικών
και μεταναστευτικών ρευμάτων και των
εγκλωβισμό τους εδώ, οι οποίοι διατίθενται
για κάθε δουλειά με το φτηνότερο δυνατό
κόστος.
Δημιουργούνται έτσι
ακόμα μεγαλύτερα ρήγματα στον κοινωνικό
ιστό, τις εργασιακές σχέσεις και
ταυτόχρονα μια ιδιότυπη αντιπαράθεση
μεταξύ του ντόπιου και σε μεγάλη
ανασφάλεια πλέον πληθυσμού και της
εισαγόμενης αυτής -ως επί το πλείστον
παρανόμως- εργατικής δύναμης.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός
εξαπλώνεται παντού και ο κατακερματισμός
κάθε δύναμης που θα μπορούσε να προβάλει
αντιστάσεις καθίσταται το κυρίαρχο
στοιχείο, προοιωνίζοντας συνθήκες
άτυπου, πλην γενικευμένου και χαοτικού,
εμφυλίου.
Έγραφα σε ένα σημείωμά
μου ήδη το 2007 προτού να ξεσπάσει η κρίση,
όχι γιατί ήμουν περισσότερο έξυπνος, ή
μορφωμένος από άλλους, αλλά επειδή είχα
την πολυτέλεια να παρατηρώ με ψυχραιμία
και χωρίς συμφέρον και ιδιοτέλεια, ή
ιδεοληψία, τα τεκταινόμενα:
«Κάτω από αυτές τις
συνθήκες το δόγμα του «άρπαξε να φας
και κλέψε να ‘χεις», γίνεται κυρίαρχο
και διαπερνά οριζόντια και κάθετα το
σύνολο της κοινωνίας. Αυτό κάνουν τα
κάθε είδους «αφεντικά», και οι περί
αυτών μεγαλογιατροί, μεγαλοδικηγόροι,
μεγαλοδημοσιογράφοι, πληρωμένοι
κονδυλοφόροι, τηλεπαρουσιαστές,
τραπεζίτες, μάνατζερς, χρηματιστές,
κρατικοδίαιτα κομματικά στελέχη,
βουλευτές και υπουργοί…, αυτό θα κάνουν
και οι υπόλοιποι.… Η διαφθορά στο απόγειό
της, μαζί με την αδιαφορία για κάθε τι
συλλογικό και την παραίτηση από κάθε
αγωνιστική προσπάθεια απεγκλωβισμού
από τα αδιέξοδα.
Η κοινωνία δεν
ριζοσπαστικοποιείται, αντίθετα
αποκοινωνικοποιείται. Ο σώζον εαυτόν
σωθείτω! Η λευκή ψήφος, η αποχή, η ψήφος
διαμαρτυρίας, η «αρνητική» τελικά ψήφος
σ’ αυτόν που μπορεί να διαχειρίζεται
καλύτερα την ανασφάλειά μας, δεν αποτελούν
τίποτε άλλο παρά αποκοινωνικοποίηση,
που αποτελεί σύμπτωμα βαθιάς
συντηρητικοποίησης της κοινωνίας που
διαλύεται. Μιας κοινωνίας της απογοήτευσης
και της «χύμα διαμαρτυρίας», χωρίς
προσανατολισμό, αρχές και όραμα, που τα
μέλη της, ιδιώτες πλέον και όχι πολίτες,
κλείνονται στον εαυτό τους, απορρίπτοντας
οτιδήποτε θα παρέπεμπε σε συλλογική
προσπάθεια. Οι ιδιώτες - πολίτες, πεισμένοι
ότι τίποτε δεν αλλάζει, δεν συμμετέχουν.
Απλά, παρακολουθούν -αν παρακολουθούν-
τη δημόσια ζωή μέσα από τα «παράθυρα»
των καναλιών, ως ένα θέαμα, απαντούν
στις ερωτήσεις των δημοσκόπων, ψηφίζουν
ή δεν ψηφίζουν, περίπου όπως οι θεατές
του ιπποδρόμου, ποντάροντας κάθε φορά,
στο «άλογο» που θεωρούν ότι θα κερδίσει
τη κούρσα, ή απέχοντας, θεωρώντας την
αποχή τους ως γνήσια αντιστασιακή, αν
όχι και επαναστατική».
Σήμερα τα παραπάνω
ισχύουν στη νιοστή. Πολύ περισσότερο
που το βαθύ έλλειμμα πολιτικής εκπροσώπησης
της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού
λαού έχει πάρει χαρακτηριστικά μονιμότητας
και συμβάλλει από την πλευρά του στη
μεγέθυνση της κρίσης, αφού καμία πρακτικά
αντίσταση δεν υπάρχει απέναντι στις
εφαρμοζόμενες -και κατά κύριο λόγο-
εισαγόμενες πολιτικές. Και αυτό συνέβη
κυρίως μετά την ολοκληρωτική εφαρμογή
του δόγματος του Σοκ δια μέσου της
προδοσίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΝΕΛ,
που στο μεταξύ οι πολιτικές δυνάμεις
που την απαρτίζουν είχαν καταφέρει να
οικειοποιηθούν κάθε αντιστασιακή
διάθεση, αλλά επίσης κάθε ελπίδα και
προσδοκία του ελληνικού λαού, οδηγώντας
τον στην απογοήτευση, την παραλυτική
απόγνωση και εν τέλει στην ψυχρή
αδιαφορία.
Η Ελλάδα ως χώρος
ειδικής οικονομικής ζώνης
Η πραγματικότητα όμως
είναι πιο ζοφερή απ’ ό,τι θα θέλαμε να
ελπίζουμε ότι είναι. Τα πέτρινα αυτά
χρόνια που πέρασαν -ήδη οκτώ- το μέσο
νοικοκυριό έχει χάσει το 55-60% του
εισοδήματός του. Οι μισθοί και οι
συντάξεις ήδη έχουν διανύσει ένα μεγάλο
μέρος της διαδρομής για να φτάσουν στα
επίπεδα που έγκαιρα προδιέγραψε ο κ.
Τόμσεν.
Οι γνωστές «μεταρρυθμίσεις»
δήθεν απελευθέρωσης των επαγγελμάτων,
μαζί με την αυξανόμενη έλλειψη ρευστότητας
και αγοραστικής δύναμης διέλυσαν σχεδόν
ολοκληρωτικά τη μικρομεσαία οικονομία,
ενώ τα χρέη των μικρομεσαίων προς
τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και (άμεσα
ελεγχόμενη από τους δανειστές) δήθεν
ανεξάρτητη αρχή δημοσίων εσόδων έχουν
ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.
Η πραγματική ανεργία
παραμένει σταθερά πάνω από το 30% και το
«μαντζούνι» της ελαστικής ή περιστασιακής
απασχολησιμότητας, που προβάλλεται ως
φύλλο συκής για να φαίνονται τα νούμερα
πιο εύληπτα, δεν θεραπεύει, αλλά επιτείνει
στην πράξη το πρόβλημα, οδηγώντας σε
ακόμη χαμηλότερα επίπεδα τις αμοιβές.
Η δημογραφική κατάρρευση
έχει οδηγήσει -πέραν της μετανάστευσης-
σε πραγματική μείωση του πληθυσμού
περίπου κατά 150.000 τα τελευταία 6 χρόνια,
με βάση τα επίσημα στοιχεία των
ληξιαρχείων.
Ολόκληρη η δημόσια
περιουσία έχει περάσει ήδη σε ξένα χέρια
δια μέσου των μηχανισμών (ΤΑΙΠΕΔ κτλ)
που στήθηκαν ειδικά γι’ αυτόν τον σκοπό.
Ο σχεδιασμός μετατροπής
της Ελλάδας σε μια υποσαχάριου τύπου
Ειδική Οικονομική Ζώνη στις παρυφές
της Ε.Ε., και προς όφελός της, βαίνει
σταδιακά προς την ολοκλήρωσή του. Εάν
στον σχεδιασμό αυτό συμπεριλαμβάνεται
και ο ακρωτηριασμός του εθνικού χώρου,
αφού αυτός ήδη αποτελεί ανταλλάξιμο
είδος, ή προκύψει ως παράπλευρη απώλεια,
μικρή σημασία έχει! Οι εξελίξεις στην
Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη, προοιωνίζουν
για τα χειρότερα που έρχονται. Ας μην
παρασυρόμαστε από ψευδοαναλύσεις
ηλιθίων, ή βαλτών, που προσπαθούν να μας
καθησυχάσουν, ότι τάχα η Ευρωπαϊκή Ένωση
αποτελεί για μας προστατευτικό «κουκούλι»
απέναντι στον αναθεωρητισμό των
νεο-οθωμανών. Ανταλλάξιμο και μάλιστα
φτηνό είδος θα είμαστε για δαύτους μέχρι
να το συνειδητοποιήσουμε και λάβουμε
από μόνοι μας τα μέτρα μας.
Η ιδιοκατοίκηση και
η μικρή ιδιοκτησία το μόνο εμπόδιο
Αυτό που ακόμη στέκεται
και αποτελεί εν δυνάμει κίνδυνο για
τους «καλούς» χριστιανούς ευρωπαίους
«σχεδιαστές» της ζωής μας (σε αντιδιαστολή
με τους «κακούς» μουσουλμάνους που μας
απειλούν), είναι αυτή η δόλια η
ιδιοκατοίκηση, που δένει τον άνθρωπο
με την προηγούμενη ζωή του, αλλά και με
τη γη που πατά, ζει και αναπνέει. Κατά
μια έννοια τον δένει με την πατρίδα του.
Ήλθε η ώρα να χτυπηθεί
κι αυτή, έτσι ο Έλληνας πολίτης, ξένος
πια στον τόπο του, να αφεθεί απόλυτο
έρμαιο στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης,
μετατρεπόμενος σε περιφερόμενο νομάδα
και τροφοσυλλέκτη.
Γι’ αυτό, με πρόσχημα
τα «κόκκινα» δάνεια και τους τάχα
στρατηγικούς μπαταχτσήδες στήθηκε η
βιομηχανία κατασχέσεων και πλειστηριασμών.
Όχι μόνο από τις ανακεφαλαιοποιημένες
με πάνω από 40 δις τράπεζες με χρήματα
των ίδιων των φορολογουμένων, αλλά και
από τα δήθεν ασφαλιστικά ταμεία και το
δήθεν κράτος μέσω της «ανεξάρτητης»
ξένης αρχής -υποτίθεται δημοσίων εσόδων.
Με προπέτασμα την
«αλληλεγγύη» των συσσιτίων και των
«κοινωνικών μερισμάτων» το κατοχικό
καθεστώς προχωρά ακάθεκτο στο ξεπάστρεμα
και την παράνομη οικειοποίηση -επί της
ουσίας υπεξαίρεση- της ιδιωτικής
περιουσίας του εγχώριου πληθυσμού.
Η δήθεν διελκυστίνδα
περί της πρώτης κατοικίας είναι κι αυτή
ένα προπέτασμα, αφού το όποιο πλέγμα
προστασίας υπήρχε -διάτρητο κι αυτό- με
τον νόμο Κατσέλη (μόνον από τις τράπεζες,
αλλά όχι και από το κράτος), παύει να
ισχύει από το 2018 και η δήθεν «συμφωνία
κυρίων» με τις τράπεζες να μη βγαίνουν
στο σφυρί κατοικίες κάτω των 300.000 ευρώ
δεν έχει απολύτως καμία αξία, αφού είναι
προφανές, ότι η ίδια μέθοδος «σαλαμοποίησης»
προκειμένου να ελαχιστοποιούνται οι
αντιδράσεις ακολουθείται κι εδώ. Ενώ
είναι γνωστό, μολονότι οι κυβερνητικοί
το αποσιωπούν διαψεύδοντάς το, ότι ήδη
έχουν εκπλειστηριαστεί κατοικίες πολύ
χαμηλότερης αξίας.
Η φόρμουλα βρέθηκε
εύκολα.
Αυτοί που είχαν την
«απρονοησία» να μην προβλέψουν την
κατακόρυφη μείωση των εισοδημάτων τους,
δανείστηκαν από τις τράπεζες και τώρα
χρωστούν, θα χάσουν ακόμη και την κατοικία
τους. Ας πρόσεχαν! Ο τραπεζίτης θέλει
τα λεφτά του πίσω και χωρίς τράπεζες
ανάπτυξη δεν γίνεται! Έτσι δεν μας λένε;
Να κόβουμε χρόνια από ‘μας και να τα
δίνουμε στον…. πολυχρονεμένο κ. Ντράγκι
και τους ντόπιους υπαλλήλους του;
Αυτοί που δεν χρωστούν
στις τράπεζες θα γίνουν σταδιακά
οφειλέτες του «δημοσίου», αφού η
εισοδηματική τους κατάρρευση δεν τους
επιτρέπει να ανταποκρίνονται στις
φορολογικές και ασφαλιστικές τους
υποχρεώσεις. Έτσι και η δική τους ακίνητη
περιουσία, το ίδιο τους το σπίτι, θα
εκπλειστηριαστεί για να καταλήξει στα
χέρια κάποιου fund του πολλά
υποσχόμενου για την «ανάπτυξη» της
χώρας εισαγόμενου real
estate! Διότι πως αλλιώς θα
εξασφαλιστούν τα τεράστια πρωτογενή
πλεονάσματα για να πάρουν και οι
«προστάτες» δανειστές μας τα λεφτά τους
πίσω; Ήδη περίπου 1.500.000 οφειλέτες του
«δημοσίου» έχουν καταλάβει πολύ καλά
τι σημαίνει κατάσχεση, περιμένοντας
τώρα και τους πλειστηριασμούς.
Αφού ήσαν τόσο βλάκες
που δούλεψαν και ίδρωσαν και μάτωσαν
και ήλπισαν σε μια καλύτερη ζωή, καλά
να πάθουν!
Επιχαίρουν, οι φερόμενοι
ως κυβερνώντες, για τα υποτιθέμενα 4,6
δις ευρώ πρωτογενές πλεόνασμα του
11μηνου. Δεν μας αναφέρουν όμως, ότι
περίπου 4,2 δις από αυτά προέρχονται από
κατασχέσεις αδυνατούντων να πληρώσουν.
Ούτε βέβαια ότι οι ληξιπρόθεσμες οφειλές
προς το «δημόσιο» ξεπέρασαν τα 100 δις
ευρώ (58% του ΑΕΠ) και 10,5 δις από αυτά
προστέθηκαν μόνον το 2017.
Η Ανάγκη ας γίνει
Ιστορία!
Αν και τώρα, μετά απ’
ό,τι έχουμε πάθει όλα αυτά τα χρόνια,
δεν καταλάβουμε τι μας συμβαίνει ακριβώς,
δεν συνειδητοποιήσουμε την Ανάγκη
των καιρών και δεν αντιδράσουμε,
προστατεύοντας με κάθε μέσο και τρόπο
το τελευταίο αποκούμπι, που είναι η
ιδιωτική μας περιουσία και το ΔΙΚΟ
μας σπίτι, έστω κι αν αυτό προσώρας
είναι του διπλανού μας, τότε μας πρέπουν
τα χειρότερα!
Για να τα αποφύγουμε,
οφείλουμε να πάρουμε «σκληρές» αποφάσεις,
ξεπερνώντας τις «ευρωπαϊκές» ονειρώξεις
και τις αυταπάτες, ότι θα υπάρξει κάποτε
ο από μηχανής θεός εξ εσπερίας.
Να πάψουμε να πιστεύουμε
στις δεισιδαιμονίες περί καταστροφών
εκτός ευρώ και Ε.Ε. Αυτές συμβαίνουν
τώρα και εντός ευρώ και Ε.Ε. και τις
βιώνουμε λίγο-πολύ όλοι.
Να πάψουμε να ενοχοποιούμε
τον εαυτόν μας επειδή δεν βρίσκουμε
εντός δοσμένου πλαισίου διέξοδο στο
Μεγάλο Αδιέξοδο. Ότι τάχα θα μπορούσαμε
(ίσως και ένα αόρατο «κρατικό» χέρι μας
εμποδίζει προφανώς -κατά τη νεοφιλελεύθερη
παράνοια), να κάνουμε πολλά μικρά,
βελτιώνοντας την καθημερινότητα και
αλλάζοντας έτσι τη γενική εικόνα.
Να παραμερίσουμε τις
όποιες διαφορές, αφού αυτά που μπορούν
να μας ενώσουν είναι περισσότερα και
μεγαλύτερα. Και να κατανοήσουμε το
ιστορικό παράδειγμα σε όλες του τις
εκφάνσεις. Οι «γόρδιοι» δεσμοί δεν
λύνονται. Κόβονται με το ξίφος!
Και στην προκειμένη
περίπτωση το ξίφος είναι η νομισματική
κυριαρχία και -μέσω αυτής- η εθνική
ανεξαρτησία και η «σεισάχθεια» όλων
των χρεών!
Ήλθε η ώρα η Ανάγκη
να γίνει Ιστορία!
*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας
είναι αρχιτέκτονας - μηχανικός