Του Θανάση Κ. (fb)
Σε προχθεσινό μου σημείωμα ανέφερα πώς η εξωτερική πολιτική Σαμαρά είχε προχωρήσει τέσσερις πολιτικές «τομές» που όλες ενόχλησαν την Τουρκία (και γι’ αυτό ο Ερντογάν ΔΕΝ θέλει να θυμάται το Σαμαρά):
--Πρώτον είχε βάλει στην ημερήσια διάταξη την Ελληνική ΑΟΖ ήδη από τον καιρό που ήταν στην αντιπολίτευση! (Αυτό μοιάζει «αυτονόητο» τώρα, αλλά το 2011 ήταν πράξη «παρακινδυνευμένη» που προκάλεσε την αντίδραση μεγάλου μέρους του «ελληνικού κατεστημένου». Που δεν θέλει να θυμάται σήμερα, τι έγραφε και τι έλεγε τότε…)
--Δεύτερον, δημιούργησε τον «άξονα» – δηλαδή τη στρατηγική σύγκλιση – Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, κίνηση που άρχισε να αλλάζει τα γεωπολιτικά δεδομένα στην Ανατολική Μεσόγειο, κι έχει αντέξει στο χρόνο έκτοτε.
--Τρίτον δημιούργησε το «τρίγωνο» στρατηγικής συνεργασίας Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, πράγμα που ήταν ιδιαίτερα τολμηρή κίνηση τότε, πρώτον γιατί ο Πρόεδρος της Αιγύπτου Σίσι τα είχε «σπάσει» αγρίως με τον Ερντογάν, και δεύτερον γιατί ο Σίσι ήταν τότε απομονωμένος διπλωματικά - και από τους Ευρωπαίους και από τους Αμερικανούς.
Τόσον ο «άξονας» Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, όσο και το «τρίγωνο» Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου αναβάθμιζαν γεωπολιτικά τη θέση ΚΑΙ της Κύπρου! Και εκμεταλλεύονταν για λογαριασμό της Ελλάδας, τα δυο μεγάλα ρήγματα που είχαν προκύψει τότε: της Τουρκίας με το Ισραήλ, αλλά και της Τουρκίας με την Αίγυπτο.
--Τέταρτον, ο Σαμαράς εξασφάλισε για πρώτη φορά τη συμφωνία της Αιγύπτου ότι θα οριοθετήσει την ΑΟΖ μαζί με την Ελλάδα και την Κύπρο, αποσιωπώντας την Τουρκία – δηλαδή απονομιμοποιώντας - για πρώτη φορά, τις τουρκικές βλέψεις στην Ελληνική ΑΟΖ νοτίως του Καστελόριζου.
Όλα αυτά ενόχλησαν τον Ερντογάν. Ο οποίος, όμως, δεν διανοήθηκε τότε να αντιδράσει. Όλα αυτά υπήρξαν σταθερά βήματα για τη συγκρότηση μιας νέας εξωτερικής πολιτικής μακράς πνοής από την πλευρά της Ελλάδας.
Μέχρι τότε – και για δύο δεκαετίες περίπου – η ελληνική εξωτερική πολιτική έναντι της Τουρκίας, ήταν η εξής: ενισχύουμε την Ευρωπαϊκή ένταξη της Άγκυρας και ελπίζουμε ότι για να γίνει πλήρες μέλος η Τουρκία, θα αναγκαστεί προηγουμένως να λύσει το Κυπριακό και να υπαναχωρήσει από τις επεκτατικές της βλέψεις στο Αιγαίο.
Η πολιτική αυτή, όμως, είχε καταρρεύσει, γιατί η Ευρώπη δεν επιθυμεί πια την πλήρη ένταξη της Τουρκίας! Ενώ και η ίδια η Άγκυρα, υπό τον κ. Ερντογάν, προσανατολίζεται περισσότερο στο να γίνει ξανά η «ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου», παρά μέλος της Ευρώπης.
Στο «κενό» αυτής της πολιτικής – που είχε καταρρεύσει, μεν, αλλά δεν έχει επισήμως εγκαταλειφθεί - ο Σαμαράς άρχισε να οικοδομεί μια ενεργό διπλωματία νέων περιφερειακών συμμαχιών και ερεισμάτων.
Που λειτουργεί ως «αντίβαρο» στην Τουρκία, δημιουργεί βάσεις γεωπολιτικής σταθερότητας σε μιαν «ταραγμένη» περιοχή, και προωθεί την ενεργειακή εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων ενεργειακών πόρων και τις απαραίτητες διακρατικές συνεργασίες για την αξιοποίησή τους.
Σε τοπικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Αντίθετα, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του Τσίπρα ήταν ανέκαθεν απολύτως συμβατή με τις τουρκικές ηγεμονικές βλέψεις. Κι είχε αρχίσει να «συμπλέει» μαζί τους πολύ πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Να πώς και να γιατί:
* Πρώτον, η Αριστερά στην Ελλάδα (και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ) είχε από χρόνια ευθυγραμμιστεί με την Τουρκική προπαγάνδα, για ανάγκη «οδυνηρών συμβιβασμών» με τις τουρκικές επεκτατικές αξιώσεις. Από την υιοθέτηση των τουρκικών θέσεων στα δικά μας σχολικά βιβλία Ιστορίας (έσβηναν τις «εθνικιστές αναφορές» από τα ελληνικά σχολικά εγχειρίδια, χωρίς η Τουρκία να κάνει ποτέ το ίδιο στα δικά της – με αποτέλεσμα το φιάσκο με το «συνωστισμό στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922), ως την πλήρη υιοθέτηση του Σχεδίου Ανάν το 2004!
Με το οποίο, όποιος στην Ελλάδα διαφωνούσε τότε, κατηγορούνταν ως «αδιόρθωτος εθνικιστής»!
Μέχρι που το Σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε από την ηγεσία και το λαό της Κύπρου (με συντριπτική πλειοψηφία!) χωρίς να πραγματοποιηθεί καμία από τις… «καταστροφές» που προέβλεπαν οι «Ανανιστές» σε Αθήνα και Λευκωσία.
* Δεύτερον, η Αριστερά βρισκόταν χρόνια στην «πρωτοπορία» υπονόμευσης κάθε εθνικής θέσης και κάθε πτυχής του εθνικού συμφέροντος.
Από το σύνθημα «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» (που σημαίνει ότι ΔΕΝ ανήκει στην Ελλάδα, άρα μπορούμε να το… «μοιράσουμε» με την Τουρκία) μέχρι τους εναγκαλισμούς με τον αλυτρωτισμό των Σκοπιανών (που σήμερα βρίσκεται σε υποχώρηση και μέσα στα ίδια τα Σκόπια).
Σε όλα αυτά πρωτοστατούσαν για χρόνια πλέον οι ΣΥΡΙΖΑίοι, οι επώνυμοι πολιτικοί τους, η νεολαία τους, ποικιλώνυμες ΜΚΟ που συνεργάζονται μαζί τους και τα ΜΜΕ που τους στηρίζουν παραδοσιακά.
Και αυτό καθιστούσε την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ προσφιλή στην Άγκυρα. (Όχι τόσο το ΚΚΕ, που με όλες τις αγκυλώσεις τους είναι πια πολύ προσεκτικό σε όλα αυτά…)
* Τρίτον, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ταυτιστεί με την ισλαμιστική πολιτική του Ερντογάν! Θυμίζω το επεισόδιο με τον στολίσκο υπό το τουρκικό πλοίο Mavi Marmara, το Μάιο του 2010, όταν «ακτιβιστές» από την Τουρκία με τη βοήθεια διαφόρων διεθνών MKO, πληρωμένων από σουνιτικά κεφάλαια, προσπάθησαν να «σπάσουν τον αποκλεισμό της Γάζας» συγκρούστηκαν με τους Ισραηλινούς και υπήρξαν και θύματα τότε.
Στην επιχείρηση εκείνη, εξ αιτίας της οποίας έσπασαν οριστικά οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ (και δεν αποκαταστάθηκαν ουσιαστικά ως τώρα), συμμετείχε και πλειοδοτούσε ο ΣΥΡΙΖΑ!
Αυτό δεν το ξέχασε ποτέ ο Ερντογάν. Ούτε και ο Νετανιάχου βεβαίως...
Το επεισόδιο με το Μαβί Μαρμαρά, έπαιξε κεντρικό ρόλο στην προσπάθεια του Ερντογάν να αναδειχθεί σε «προστάτη» των απανταχού μουσουλμάνων. Και ο Τσίπρας ήταν τότε στο πλευρό του.
* Τέταρτον, όσο ήταν ο Σαμαράς Πρωθυπουργός της Ελλάδας εμπόδιζε την έλευση λαθρομεταναστών (και προσφύγων) από την Τουρκία στην Ελλάδα! Είχε σφραγίσει τα ανατολικά χερσαία σύνορα στον Έβρο (με φράχτη που άρχισε να οικοδομείται επί ΠΑΣΟΚ και ολοκληρώθηκε επί κυβέρνησης Παπαδήμου).
Ο Σαμαράς, όμως είχε σφραγίσει και τα θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο. Όπου το Ελληνικό Λιμενικό περιπολούσε και «έσπρωχνε» (τακτικές push back) σκάφη γεμάτα λαθρομετανάστες που προσπαθούσαν να περάσουν από απέναντι.
(Ο Τσίπρας αργότερα διακήρυξε ότι … «δεν υπάρχουν σύνορα στην θάλασσα»! Και οι Τούρκοι έσπευσαν να τον αναγορεύσουν σε «διδάκτορα»!)
Το πιο σημαντικό, όμως, που έκανε ο Σαμαράς, είναι ότι είχε αρχίσει να «μαζεύει» τους παράνομους λαθρομετανάστες (που βρίσκονταν ήδη στη χώρα - ή και κάποιους που κατάφερναν και πέρναγαν από απέναντι), σε κλειστά και φρουρούμενα κέντρα όπως η «Αμυγδαλέζα», απ’ όπου στη συνέχεια μόνοι τους επέλεγαν να επιστρέψουν απευθείας στην πατρίδα τους. Χωρίς να περάσουν (ξανά) από την Τουρκία.
Κι έτσι ο αριθμός των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα μειώθηκε δραστικά επί πρωθυπουργίας Σαμαρά. (μέσα σε δυόμιση χρόνια από 1,140 χιλιάδες είχαν μείνει 860 χιλιάδες!) Κι αν συνεχιζόταν η πολιτική εκείνη, τώρα θα είχε εξαλειφθεί το πρόβλημα.
Η Ελλάδα, λοιπόν, λειτουργούσε επί Σαμαρά, ως «σύνορο» της Ευρώπης με την Ασία. Και καλά φρουρούμενο «σύνορο»!
Με το που ανέλαβε ο Τσίπρας ανέτρεψε αυτή την πολιτική! Και κατέστησε την Ελλάδα, από «ασφαλές σύνορο» της Ευρώπης, σε χώρα transit για να περάσουν στην Ευρώπη εκατομμύρια λαθρομετανάστες!
Το αποτέλεσμα ήταν πως όταν ανοίξαμε εμείς τα σύνορα για τους λαθρομετανάστες από την Ασία… έκλεισαν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι τα δικά τους σύνορα προς την Ελλάδα! Και βρέθηκε η χώρα μας ουσιαστικά εκτός Σένγκεν.
Το άλλο αποτέλεσμα ήταν να παραδώσει ο Τσίπρας στον Ερντογάν τα κλειδιά της «σταθερότητας» – η αποσταθεροποίησης - της Ευρώπης!
Να τον καταστήσει «κλειδοκράτορα» των «ανθρωπιστικών ροών από ανατολάς, και να υποχρεώσει τους Ευρωπαίους να διαπραγματευθούν μαζί του (και σε βάρος μας) τη συμφωνία για τον έλεγχο των λαθρομεταναστών.
Ο Τσίπρας, λοιπόν, χάρισε στον Ερντογάν ένα όπλο εκβιασμού της Ευρώπης!
Γιατί χάρη στον Τσίπρα – και στην πολιτική ανοικτών συνόρων της Ελλάδας - ο Ερντογάν κρατάει πια όλα τα διαπραγματευτικά ατού με τους Ευρωπαίους.
* Πέμπτον, τώρα τα πράγματα δεν πάνε καλά διεθνώς για τον Ερντογάν! Στις ΗΠΑ δικάζεται ένα τούρκο-ιρανός επιχειρηματίας, που για να γλιτώσει ο ίδιος αποκαλύπτει τις «διασυνδέσεις» του καθεστώτος (και της οικογένειας) Ερντογάν με το ΙΣΙΣ!
Στην Σαουδική Αραβία επικράτησαν οι αντίπαλοι του Ερντογάν! Οι οποίοι βγάζουν κι αυτοί στη φόρα όλους τους δικούς τους που είχαν χρηματοδοτήσει το ΙΣΙΣ – και έχουν πια τις χειρότερες σχέσεις με την Τουρκία του Ερντογάν.
Στην Αίγυπτο του Σίσι ο Ερντογάν είναι «κόκκινο πανί».
Ρώσοι και Αμερικανοί και Ισραηλινοί και Αιγύπτιοι (και άλλοι) βοηθάνε πια ανοικτά του Κούρδους της Συρίας - και του Ιράκ – να στήσουν το δικό τους κράτος. Πράγμα, εφιαλτικό για την Τουρκία γενικότερα – και για τον Ερντογάν πιο συγκεκριμένα.
Ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος λοιπόν, προσπάθησε να ενισχύσει το διεθνή του ρόλο τη στιγμή που επιτείνεται η διεθνής του απομόνωση.
Και εκεί ήλθε να τον βοηθήσει ο Τσίπρας!
Καλώντας τον στην Αθήνα – στην «πρώτη επίσημη επίσκεψη Τούρκου Προέδρου από το 1952»! Τρομάρα τους.
Τίποτε απ’ όσα μας είχαν πει για την επίσκεψη Ερνογάν δεν πραγματοποιήθηκε! Κανένα από τα «καλούδια» που θα έφερνε, τάχα, ο Τούρκος Πρόεδρος εδώ, δεν είδαμε τελικά: Ούτε «μαλάκωμα» των τουρκικών θέσεων για την Κύπρο (το είχαν προεξοφλήσει), ούτε «άνοιγμα της Χάλκης» (μας το είχαν πει κι αυτό), τίποτε…
Το αντίθετο: έφτασε ο Ερντογάν να βάλει σε συνάντησης κορυφής – και μάλιστα στην Αθήνα - την πάγια θέση του για αλλαγή της Συνθήκης της Λωζάνης!
Που όντως την λέει εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά στο δικό του ακροατήριο μέχρι προχθές.
Ποτέ δεν είχε διανοηθεί ή αποτολμήσει να την πει σε ελληνοτουρκική συνάντηση κορυφής, πολύ περισσότερο στην ίδια την Ελληνική Πρωτεύουσα!
Τον αποθρασύναμε και το τόλμησε - γιατί βρήκε και τα κάνει…
Τον έφεραν εδώ, για να του πουλήσουν «εξυπηρέτηση» – να προβληθεί ως «περιφερειακός ηγέτης» – και αυτός… αμφισβήτησε τα σύνορά μας!
Ναι, η Ελληνική πλευρά του απάντησε επισήμως όπως έπρεπε και ως όφειλε.
Και λοιπόν; Αυτό δα έλειπε, να ΜΗΝ του απαντούσε!
Είναι «διπλωματία» να τσακώνεσαι δημόσια και σε επίπεδο κορυφής μέσα στο σπίτι σου, με το γείτονά σου;
«Πετύχαμε» να «απομονώσουμε», τον ήδη διεθνώς… απομονωμένο Ερντογάν!
Ενώ η κυβέρνηση επιδίωκε το ακριβώς αντίθετο: να προβάλει το διεθνή του ρόλο και να σπάσει τη διεθνή του απομόνωση.
Ο Τσίπρας προσπάθησε να κάνει για τον Ερντογάν, ό,τι ακριβώς έκανε ο Σαμαράς για το Σίσι, το Νοέμβριο του 2014:
Να τον βγάλει από τη διεθνή απομόνωση.
Μόνο που ο Σαμαράς το πέτυχε τότε, και μάλιστα με ισχυρά ανταλλάγματα για την Ελλάδα: την απονομιμοποίηση των τουρκικών βλέψεων στην Ελληνική ΑΟΖ εκ μέρους της Αιγύπτου.
Ενώ ο Τσίπρας δεν το πέτυχε, κουρέλιασε το διεθνές κύρος της ίδιας της Ελλάδας.
Γιατί μπορεί οι εταίροι μας να έβγαλαν δηλώσεις «συμπάθειας» για μας, αλλά, όταν βλέπουν πως ο Πρόεδρος της Τουρκίας έρχεται στη χώρα μας και τολμάει να πει τέτοια πράγματα, δεν μας παίρνουν και πολύ στα σοβαρά.
Γιατί τέτοια πράγματα δεν τόλμησε να τα πει ο Ερντογάν ποτέ, σε οποιαδήποτε άλλη ελληνοτουρκική συνάντηση κορυφής.
Ούτε επί Κώστα Καραμανλή, ούτε επί ΓΑΠ, ούτε βέβαια επί Σαμαρά.
Τόλμησε τώρα, γιατί τώρα θεωρεί πως έχει τον κ. Τσίπρα στην τσέπη του. Όχι γιατί τάχα, νιώθει «δυνατότερος» τώρα. Πιο αδύναμος από ποτέ, είναι – και εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά. Αλλά γιατί νιώθει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα είναι «του χεριού του».
Μ’ άλλα λόγια: Έκανε ό,τι έκανε, γιατί βρήκε και τα κάνει…
(Άσε που φοβάται πια, ότι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η πολιτική Σαμαρά θα επιστρέψει! Ορθώς το φοβάται…)
--Πρώτον είχε βάλει στην ημερήσια διάταξη την Ελληνική ΑΟΖ ήδη από τον καιρό που ήταν στην αντιπολίτευση! (Αυτό μοιάζει «αυτονόητο» τώρα, αλλά το 2011 ήταν πράξη «παρακινδυνευμένη» που προκάλεσε την αντίδραση μεγάλου μέρους του «ελληνικού κατεστημένου». Που δεν θέλει να θυμάται σήμερα, τι έγραφε και τι έλεγε τότε…)
--Δεύτερον, δημιούργησε τον «άξονα» – δηλαδή τη στρατηγική σύγκλιση – Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, κίνηση που άρχισε να αλλάζει τα γεωπολιτικά δεδομένα στην Ανατολική Μεσόγειο, κι έχει αντέξει στο χρόνο έκτοτε.
--Τρίτον δημιούργησε το «τρίγωνο» στρατηγικής συνεργασίας Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, πράγμα που ήταν ιδιαίτερα τολμηρή κίνηση τότε, πρώτον γιατί ο Πρόεδρος της Αιγύπτου Σίσι τα είχε «σπάσει» αγρίως με τον Ερντογάν, και δεύτερον γιατί ο Σίσι ήταν τότε απομονωμένος διπλωματικά - και από τους Ευρωπαίους και από τους Αμερικανούς.
Τόσον ο «άξονας» Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, όσο και το «τρίγωνο» Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου αναβάθμιζαν γεωπολιτικά τη θέση ΚΑΙ της Κύπρου! Και εκμεταλλεύονταν για λογαριασμό της Ελλάδας, τα δυο μεγάλα ρήγματα που είχαν προκύψει τότε: της Τουρκίας με το Ισραήλ, αλλά και της Τουρκίας με την Αίγυπτο.
--Τέταρτον, ο Σαμαράς εξασφάλισε για πρώτη φορά τη συμφωνία της Αιγύπτου ότι θα οριοθετήσει την ΑΟΖ μαζί με την Ελλάδα και την Κύπρο, αποσιωπώντας την Τουρκία – δηλαδή απονομιμοποιώντας - για πρώτη φορά, τις τουρκικές βλέψεις στην Ελληνική ΑΟΖ νοτίως του Καστελόριζου.
Όλα αυτά ενόχλησαν τον Ερντογάν. Ο οποίος, όμως, δεν διανοήθηκε τότε να αντιδράσει. Όλα αυτά υπήρξαν σταθερά βήματα για τη συγκρότηση μιας νέας εξωτερικής πολιτικής μακράς πνοής από την πλευρά της Ελλάδας.
Μέχρι τότε – και για δύο δεκαετίες περίπου – η ελληνική εξωτερική πολιτική έναντι της Τουρκίας, ήταν η εξής: ενισχύουμε την Ευρωπαϊκή ένταξη της Άγκυρας και ελπίζουμε ότι για να γίνει πλήρες μέλος η Τουρκία, θα αναγκαστεί προηγουμένως να λύσει το Κυπριακό και να υπαναχωρήσει από τις επεκτατικές της βλέψεις στο Αιγαίο.
Η πολιτική αυτή, όμως, είχε καταρρεύσει, γιατί η Ευρώπη δεν επιθυμεί πια την πλήρη ένταξη της Τουρκίας! Ενώ και η ίδια η Άγκυρα, υπό τον κ. Ερντογάν, προσανατολίζεται περισσότερο στο να γίνει ξανά η «ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου», παρά μέλος της Ευρώπης.
Στο «κενό» αυτής της πολιτικής – που είχε καταρρεύσει, μεν, αλλά δεν έχει επισήμως εγκαταλειφθεί - ο Σαμαράς άρχισε να οικοδομεί μια ενεργό διπλωματία νέων περιφερειακών συμμαχιών και ερεισμάτων.
Που λειτουργεί ως «αντίβαρο» στην Τουρκία, δημιουργεί βάσεις γεωπολιτικής σταθερότητας σε μιαν «ταραγμένη» περιοχή, και προωθεί την ενεργειακή εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων ενεργειακών πόρων και τις απαραίτητες διακρατικές συνεργασίες για την αξιοποίησή τους.
Σε τοπικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Αντίθετα, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του Τσίπρα ήταν ανέκαθεν απολύτως συμβατή με τις τουρκικές ηγεμονικές βλέψεις. Κι είχε αρχίσει να «συμπλέει» μαζί τους πολύ πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Να πώς και να γιατί:
* Πρώτον, η Αριστερά στην Ελλάδα (και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ) είχε από χρόνια ευθυγραμμιστεί με την Τουρκική προπαγάνδα, για ανάγκη «οδυνηρών συμβιβασμών» με τις τουρκικές επεκτατικές αξιώσεις. Από την υιοθέτηση των τουρκικών θέσεων στα δικά μας σχολικά βιβλία Ιστορίας (έσβηναν τις «εθνικιστές αναφορές» από τα ελληνικά σχολικά εγχειρίδια, χωρίς η Τουρκία να κάνει ποτέ το ίδιο στα δικά της – με αποτέλεσμα το φιάσκο με το «συνωστισμό στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922), ως την πλήρη υιοθέτηση του Σχεδίου Ανάν το 2004!
Με το οποίο, όποιος στην Ελλάδα διαφωνούσε τότε, κατηγορούνταν ως «αδιόρθωτος εθνικιστής»!
Μέχρι που το Σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε από την ηγεσία και το λαό της Κύπρου (με συντριπτική πλειοψηφία!) χωρίς να πραγματοποιηθεί καμία από τις… «καταστροφές» που προέβλεπαν οι «Ανανιστές» σε Αθήνα και Λευκωσία.
* Δεύτερον, η Αριστερά βρισκόταν χρόνια στην «πρωτοπορία» υπονόμευσης κάθε εθνικής θέσης και κάθε πτυχής του εθνικού συμφέροντος.
Από το σύνθημα «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» (που σημαίνει ότι ΔΕΝ ανήκει στην Ελλάδα, άρα μπορούμε να το… «μοιράσουμε» με την Τουρκία) μέχρι τους εναγκαλισμούς με τον αλυτρωτισμό των Σκοπιανών (που σήμερα βρίσκεται σε υποχώρηση και μέσα στα ίδια τα Σκόπια).
Σε όλα αυτά πρωτοστατούσαν για χρόνια πλέον οι ΣΥΡΙΖΑίοι, οι επώνυμοι πολιτικοί τους, η νεολαία τους, ποικιλώνυμες ΜΚΟ που συνεργάζονται μαζί τους και τα ΜΜΕ που τους στηρίζουν παραδοσιακά.
Και αυτό καθιστούσε την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ προσφιλή στην Άγκυρα. (Όχι τόσο το ΚΚΕ, που με όλες τις αγκυλώσεις τους είναι πια πολύ προσεκτικό σε όλα αυτά…)
* Τρίτον, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ταυτιστεί με την ισλαμιστική πολιτική του Ερντογάν! Θυμίζω το επεισόδιο με τον στολίσκο υπό το τουρκικό πλοίο Mavi Marmara, το Μάιο του 2010, όταν «ακτιβιστές» από την Τουρκία με τη βοήθεια διαφόρων διεθνών MKO, πληρωμένων από σουνιτικά κεφάλαια, προσπάθησαν να «σπάσουν τον αποκλεισμό της Γάζας» συγκρούστηκαν με τους Ισραηλινούς και υπήρξαν και θύματα τότε.
Στην επιχείρηση εκείνη, εξ αιτίας της οποίας έσπασαν οριστικά οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ (και δεν αποκαταστάθηκαν ουσιαστικά ως τώρα), συμμετείχε και πλειοδοτούσε ο ΣΥΡΙΖΑ!
Αυτό δεν το ξέχασε ποτέ ο Ερντογάν. Ούτε και ο Νετανιάχου βεβαίως...
Το επεισόδιο με το Μαβί Μαρμαρά, έπαιξε κεντρικό ρόλο στην προσπάθεια του Ερντογάν να αναδειχθεί σε «προστάτη» των απανταχού μουσουλμάνων. Και ο Τσίπρας ήταν τότε στο πλευρό του.
* Τέταρτον, όσο ήταν ο Σαμαράς Πρωθυπουργός της Ελλάδας εμπόδιζε την έλευση λαθρομεταναστών (και προσφύγων) από την Τουρκία στην Ελλάδα! Είχε σφραγίσει τα ανατολικά χερσαία σύνορα στον Έβρο (με φράχτη που άρχισε να οικοδομείται επί ΠΑΣΟΚ και ολοκληρώθηκε επί κυβέρνησης Παπαδήμου).
Ο Σαμαράς, όμως είχε σφραγίσει και τα θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο. Όπου το Ελληνικό Λιμενικό περιπολούσε και «έσπρωχνε» (τακτικές push back) σκάφη γεμάτα λαθρομετανάστες που προσπαθούσαν να περάσουν από απέναντι.
(Ο Τσίπρας αργότερα διακήρυξε ότι … «δεν υπάρχουν σύνορα στην θάλασσα»! Και οι Τούρκοι έσπευσαν να τον αναγορεύσουν σε «διδάκτορα»!)
Το πιο σημαντικό, όμως, που έκανε ο Σαμαράς, είναι ότι είχε αρχίσει να «μαζεύει» τους παράνομους λαθρομετανάστες (που βρίσκονταν ήδη στη χώρα - ή και κάποιους που κατάφερναν και πέρναγαν από απέναντι), σε κλειστά και φρουρούμενα κέντρα όπως η «Αμυγδαλέζα», απ’ όπου στη συνέχεια μόνοι τους επέλεγαν να επιστρέψουν απευθείας στην πατρίδα τους. Χωρίς να περάσουν (ξανά) από την Τουρκία.
Κι έτσι ο αριθμός των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα μειώθηκε δραστικά επί πρωθυπουργίας Σαμαρά. (μέσα σε δυόμιση χρόνια από 1,140 χιλιάδες είχαν μείνει 860 χιλιάδες!) Κι αν συνεχιζόταν η πολιτική εκείνη, τώρα θα είχε εξαλειφθεί το πρόβλημα.
Η Ελλάδα, λοιπόν, λειτουργούσε επί Σαμαρά, ως «σύνορο» της Ευρώπης με την Ασία. Και καλά φρουρούμενο «σύνορο»!
Με το που ανέλαβε ο Τσίπρας ανέτρεψε αυτή την πολιτική! Και κατέστησε την Ελλάδα, από «ασφαλές σύνορο» της Ευρώπης, σε χώρα transit για να περάσουν στην Ευρώπη εκατομμύρια λαθρομετανάστες!
Το αποτέλεσμα ήταν πως όταν ανοίξαμε εμείς τα σύνορα για τους λαθρομετανάστες από την Ασία… έκλεισαν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι τα δικά τους σύνορα προς την Ελλάδα! Και βρέθηκε η χώρα μας ουσιαστικά εκτός Σένγκεν.
Το άλλο αποτέλεσμα ήταν να παραδώσει ο Τσίπρας στον Ερντογάν τα κλειδιά της «σταθερότητας» – η αποσταθεροποίησης - της Ευρώπης!
Να τον καταστήσει «κλειδοκράτορα» των «ανθρωπιστικών ροών από ανατολάς, και να υποχρεώσει τους Ευρωπαίους να διαπραγματευθούν μαζί του (και σε βάρος μας) τη συμφωνία για τον έλεγχο των λαθρομεταναστών.
Ο Τσίπρας, λοιπόν, χάρισε στον Ερντογάν ένα όπλο εκβιασμού της Ευρώπης!
Γιατί χάρη στον Τσίπρα – και στην πολιτική ανοικτών συνόρων της Ελλάδας - ο Ερντογάν κρατάει πια όλα τα διαπραγματευτικά ατού με τους Ευρωπαίους.
* Πέμπτον, τώρα τα πράγματα δεν πάνε καλά διεθνώς για τον Ερντογάν! Στις ΗΠΑ δικάζεται ένα τούρκο-ιρανός επιχειρηματίας, που για να γλιτώσει ο ίδιος αποκαλύπτει τις «διασυνδέσεις» του καθεστώτος (και της οικογένειας) Ερντογάν με το ΙΣΙΣ!
Στην Σαουδική Αραβία επικράτησαν οι αντίπαλοι του Ερντογάν! Οι οποίοι βγάζουν κι αυτοί στη φόρα όλους τους δικούς τους που είχαν χρηματοδοτήσει το ΙΣΙΣ – και έχουν πια τις χειρότερες σχέσεις με την Τουρκία του Ερντογάν.
Στην Αίγυπτο του Σίσι ο Ερντογάν είναι «κόκκινο πανί».
Ρώσοι και Αμερικανοί και Ισραηλινοί και Αιγύπτιοι (και άλλοι) βοηθάνε πια ανοικτά του Κούρδους της Συρίας - και του Ιράκ – να στήσουν το δικό τους κράτος. Πράγμα, εφιαλτικό για την Τουρκία γενικότερα – και για τον Ερντογάν πιο συγκεκριμένα.
Ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος λοιπόν, προσπάθησε να ενισχύσει το διεθνή του ρόλο τη στιγμή που επιτείνεται η διεθνής του απομόνωση.
Και εκεί ήλθε να τον βοηθήσει ο Τσίπρας!
Καλώντας τον στην Αθήνα – στην «πρώτη επίσημη επίσκεψη Τούρκου Προέδρου από το 1952»! Τρομάρα τους.
Τίποτε απ’ όσα μας είχαν πει για την επίσκεψη Ερνογάν δεν πραγματοποιήθηκε! Κανένα από τα «καλούδια» που θα έφερνε, τάχα, ο Τούρκος Πρόεδρος εδώ, δεν είδαμε τελικά: Ούτε «μαλάκωμα» των τουρκικών θέσεων για την Κύπρο (το είχαν προεξοφλήσει), ούτε «άνοιγμα της Χάλκης» (μας το είχαν πει κι αυτό), τίποτε…
Το αντίθετο: έφτασε ο Ερντογάν να βάλει σε συνάντησης κορυφής – και μάλιστα στην Αθήνα - την πάγια θέση του για αλλαγή της Συνθήκης της Λωζάνης!
Που όντως την λέει εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά στο δικό του ακροατήριο μέχρι προχθές.
Ποτέ δεν είχε διανοηθεί ή αποτολμήσει να την πει σε ελληνοτουρκική συνάντηση κορυφής, πολύ περισσότερο στην ίδια την Ελληνική Πρωτεύουσα!
Τον αποθρασύναμε και το τόλμησε - γιατί βρήκε και τα κάνει…
Τον έφεραν εδώ, για να του πουλήσουν «εξυπηρέτηση» – να προβληθεί ως «περιφερειακός ηγέτης» – και αυτός… αμφισβήτησε τα σύνορά μας!
Ναι, η Ελληνική πλευρά του απάντησε επισήμως όπως έπρεπε και ως όφειλε.
Και λοιπόν; Αυτό δα έλειπε, να ΜΗΝ του απαντούσε!
Είναι «διπλωματία» να τσακώνεσαι δημόσια και σε επίπεδο κορυφής μέσα στο σπίτι σου, με το γείτονά σου;
«Πετύχαμε» να «απομονώσουμε», τον ήδη διεθνώς… απομονωμένο Ερντογάν!
Ενώ η κυβέρνηση επιδίωκε το ακριβώς αντίθετο: να προβάλει το διεθνή του ρόλο και να σπάσει τη διεθνή του απομόνωση.
Ο Τσίπρας προσπάθησε να κάνει για τον Ερντογάν, ό,τι ακριβώς έκανε ο Σαμαράς για το Σίσι, το Νοέμβριο του 2014:
Να τον βγάλει από τη διεθνή απομόνωση.
Μόνο που ο Σαμαράς το πέτυχε τότε, και μάλιστα με ισχυρά ανταλλάγματα για την Ελλάδα: την απονομιμοποίηση των τουρκικών βλέψεων στην Ελληνική ΑΟΖ εκ μέρους της Αιγύπτου.
Ενώ ο Τσίπρας δεν το πέτυχε, κουρέλιασε το διεθνές κύρος της ίδιας της Ελλάδας.
Γιατί μπορεί οι εταίροι μας να έβγαλαν δηλώσεις «συμπάθειας» για μας, αλλά, όταν βλέπουν πως ο Πρόεδρος της Τουρκίας έρχεται στη χώρα μας και τολμάει να πει τέτοια πράγματα, δεν μας παίρνουν και πολύ στα σοβαρά.
Γιατί τέτοια πράγματα δεν τόλμησε να τα πει ο Ερντογάν ποτέ, σε οποιαδήποτε άλλη ελληνοτουρκική συνάντηση κορυφής.
Ούτε επί Κώστα Καραμανλή, ούτε επί ΓΑΠ, ούτε βέβαια επί Σαμαρά.
Τόλμησε τώρα, γιατί τώρα θεωρεί πως έχει τον κ. Τσίπρα στην τσέπη του. Όχι γιατί τάχα, νιώθει «δυνατότερος» τώρα. Πιο αδύναμος από ποτέ, είναι – και εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά. Αλλά γιατί νιώθει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα είναι «του χεριού του».
Μ’ άλλα λόγια: Έκανε ό,τι έκανε, γιατί βρήκε και τα κάνει…
(Άσε που φοβάται πια, ότι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η πολιτική Σαμαρά θα επιστρέψει! Ορθώς το φοβάται…)