Μπορεί πολλοί να έχουν εγκλωβιστεί στην αποχαύνωση της εορταστικής ατμόσφαιρας των ημερών. αλλά ο ομαδικός ευνουχισμός της νοημοσύνης των πολιτών συνθέτει το δράμα της ασυμφωνίας μας και της ανοχής μας, που "βουλιάζει" στην καναπέ της απάθειας.
Το δράμα της ασυμφωνίας πρώτιστα με κύριους άξονες εθιστικές κοινωνικές συμπεριφορές και εξαρτήσεις, που οδήγησε στην απομόνωση και στην ομαδική υποταγή. Οι ανίκανες ή ακόμη και οι αυταρχικές κυβερνήσεις προέρχονται συνήθως από την υπερτροφία του ατομικισμού και από την αδράνεια των ατόμων να αντιδράσουν στην περιφρόνηση των θελήσεων του πλήθους.
Ετσι δημιουργείται η μαζική ψυχολογία υποταγής, οφειλομένη στην αδυναμία της οργάνωσης των ατομικών θελήσεων. Ο συνεκτικός πηλός της συμφωνίας γύρω από ένα ελάχιστο κοινό ιδεώδες έλειψε. Και το ένστικτο των πολιτών έχει θολώσει από την πολλαπλότητα των προβλημάτων.
Πυρπολημένες οι αισθήσεις των πολλών, ενισχύουν την αναχωρητική διάθεση άλλων τόσων, που όμως δεν είναι τεκμήριο θάρρους. Είναι περισσότερο δειλή υπεκφυγή και μια επίπλαστη ουδετερότητα που διεκδικεί μια δήθεν ελευθερία για την κατόπευση του κοινωνικού υλικού από υψηλή εποπτεία.
Είναι ωστόσο, σε τελευταία ανάλυση, άμβλωση της σκέψης και εθελούσια παράδοση στην καταναγκασμό του πολιτικού κονφορμισμού.
Ευτυχώς που κάνουν λάθη ολέθρια οι πολιτικοί, για να σιγουρευόμαστε για τα άλλοθι μας. Είναι φοβερό πως "βολεύτηκε" αυτός ο λαός στην ανούσια ζωή του. Χωρίς όνειρα. Φοβάμαι πως μας τα σκότωσαν. Αν είχαμε όνειρα, θα είχαμε και λόγους να αντιδρούμε στην πολιτική αθλιότητα και να μη γινόμαστε παθητικοί αποδέκτες των τετελεσμένων.
Ξεφορτωθήκαμε λοιπόν τα όνειρά μας για να ξενοιάσουμε και απ' αυτά!
Ανίκανοι να δρασκελίσουμε τα "πτώματα" των κομμάτων, των συνηθειών μας. Τολμηρό ακι όμορφο να δημιουργεί κανείς πέρα από την αυταπάτη. Μένουμε όμως "γατζωμένοι" στην αυταπάτη και στην πολιτική απάτη. Βυθισμένοι στο σαδομαζιχισμό του τίποτα κρατούμε ουρά για να εξασφαλίσουμε ένα ελάχιστο χώρο ανάμεσα στην κουτσοπόρεψη και την καλοπόρεψη.
Και μένουμε δέσμιοι του επίπλαστου πολιτικού επικαιρικού γεγονότος, που έχει τη διάρκεια ημερομηνία λήξης του γάλατος. Και με την κάθε μέρα που περνά χωρίς να καρπίζει την ελπίδα, με το αρκετό απόθεμα αδιαφορίας μας, θα οδηγηθούμε στη Στιγμή και στη ουσία της Στιγμής, όπου θα έχουμε ως πολίτες παραμεριστεί στην απαθή ροή του χρόνου.
Ζούμε, με όλο το αυτόχθονο δράμα μας, την πραγματικότητα της ανοχής μας και προσπερνώντας τις αγωνίες της κοινωνίας. Ακόμη κι αν μας αγγίζουν έχουν παύσει από καιρό να έχουν συγκεκριμένη ταυτότητα, ακόμη και ιθαγένεια.