Είθισται να διαβάζουμε άρθρα που κατηγορούν τα τουρκικά τηλεοπτικά σίριαλς, τους σταθμούς που τα προωθούν και το κοινό το οποίο τα προτιμά.
Η αρχή έγινε πριν καμιά δεκαριά χρόνια με έναν μπακλαβατζή από το Γκαζιαντέπ. Έκτοτε πόσες σειρές δεν πέρασαν τα τηλεοπτικά σύνορα. Χίλιες και μία νύχτα, Εζέλ, Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής και τώρα το Insider με έναν κεμπαπτζή νονό της νύχτας.
Έχει συμβεί να παρακολουθήσω κάποιες τουρκικές σειρές. Καταλήγω με ασφάλεια στο ίδιο συμπέρασμα. Η Τουρκία παράγει ένα προϊόν που αποτελεί τον καλύτερο πρεσβευτή της στο εξωτερικό. Ακριβές παραγωγές, ωραία σκηνοθεσία, εξαιρετική φωτογραφία, πλοκή και προβολή των δυνατών της χαρτιών. Η Κωνσταντινούπολη διαφημίζεται όσο τίποτε. Παράλληλα μέσα από τα πλάνα βλέπεις μια πόλη καθαρή, μαγευτική με παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Το δε περιεχόμενο των σειρών δεν είναι πρόστυχο. Ξεβράκωτους δε θα δεις. Το σεξ δεν αποτελεί το Α και το Ω. Οι μικροί φιλούν το χέρι των μεγαλύτερων. Ο γιος ζητά την ευχή του πατέρα. Ο πατέρας απευθύνεται στα παιδιά στους λέγοντας "γιε μου" και "κόρη μου".
Αντίστοιχα τι έχει σήμερα να αντιπαραθέσει η ελληνική τηλεόραση; Μια κάποια παρθένα που έμεινε έγκυος, κάτι μεσήλικες που βαρέθηκαν το σπίτι τους και κάτι ζευγάρια που οι γυναίκες βάζουν στοίχημα να φάει η μία τον άνδρα της άλλης. Φτηνά, ρηχά, κενά.
Πόσο καιρό έχουμε να δούμε πχ ένα αστυνομικό σίριαλ με πλοκή, μυστήριο και πλάνα μέσα από τις ομορφιές όχι μόνο της Αθήνας αλλά και άλλων μερών της Ελλάδας;
Η Τουρκία έκανε σειρά το Σουλεϊμάν... Εμείς; Ποιον κάναμε σειρά ή ταινία; Μήπως το Μεγάλο Κωννταντίνο; Τον Ηράκλειο; Το Νικηφόρο Φωκά; Τον Παλαιολόγο; Τον Κολοκοτρώνη; Το Σεφέρη; Τον Παπανικολάου; Τον Περικλή; Το Μέγα Βασίλειο (μέρες που είναι);
Μας αρέσει, δε μας αρέσει, η Αγκυρα ακόμη και στα τηλεοπτικά θεάματα έχει σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος.
Εμείς τρωγώμαστε κάθε φορά με τα χαζοαισθηματικά μας...