Πρόκειται για ένα βίντεο το οποίο είναι εξαιρετικά χρήσιμο στις μέρες μας… είναι ο ιστορικός ηγέτης και ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέας Παπανδρέου, κατά τη διάρκεια συνεντεύξεων σε αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο, σε δυο συνεντεύξεις που αποδεικνύεται ότι όσο και να τους αντιπαθούσαμε ή να τους αγαπούσαμε, οι ηγέτες μιας άλλης εποχής είχαν άλλο πολιτικό βάρος…
Τα όσα λέγονται σε μια εποχή που ας μην ξεχνάμε ότι ο Ψυχρός Πόλεμος βρισκόταν στο απόγειό του, είναι εντυπωσιακά. Τα ελληνικά επιχειρήματα παρουσιάζονταν με πειστικό τρόπο στο διεθνές ακροατήριο, με τρόπο που θα μας έκανε σήμερα να πούμε «τους τα είπε».
Παράλληλα, ακόμα και σε θέματα τα οποία είχαν γίνει πολιτικώς «σημαίες» εκείνη την εποχή, όπως αυτά της παρουσίας αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα και της ιδιότητας της χώρας μας ως χώρας0μέλους τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ενωμένης Ευρώπης, όποιος ξέρει να διαβάζει πίσω από τις πανέξυπνες και προσεκτικά προετοιμασμένες διατυπώσεις, είναι φανερό ότι υπήρχε ήδη κατασκευασμένη οδός διαφυγής.
Τα λόγια που εκστόμιζε ήταν σχεδιασμένα με τρόπο που να είναι καλυμμένος εάν δεν προχωρούσε στην υλοποίηση των διακηρύξεων και παράλληλα μην μπορούσε να σε κατηγορήσει κάποιος για ανακολουθία πολιτικής ρητορικής και πράξεων. Την ίδια στιγμή, το κάθε State Department, αν δεν έπεφτε θύμα ιδεοληπτικών λόγω Ψυχρού Πολέμου προσεγγίσεων, θα έπρεπε να έχει συμπεράνει ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να «αποσκιρτήσει».
Όπως θα έλεγε ο απλός καθημερινός Έλληνας πολίτης, οι ηγεσίες των Κωνσταντίνου Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, διαφέρουν όπως η μέρα με την νύχτα με τους επιγόνους. Στους σύγχρονους λείπει το βάθος, η προσωπικότητα, η εσωτερική εμπειρία, ίσως δε και το αίσθημα της αξιοπρέπειας. Κι ο κόσμος δεν δείχνει να το καταλαβαίνει.
Είναι προϊόντα ενός έθνους σε παρακμή, ενός πολιτισμού απολίτιστου, απευθύνονται σε μια κοινωνία εξαχρειωμένη, χωρίς κριτήρια, και εκπροσωπούν μια ελίτ ημιμαθών. Ο αστικός κόσμος δείχνει να αποτελεί παρελθόν. Ο Ανδρέας, ανεξάρτητα αν εξέφρασε τα μικροαστικά στρώματα, ήταν αστός -έστω και «αποστάτης»- και αυτό ΔΕΝ κρύβεται.
Κι όλα αυτά τα γράφει ένας ιστοχώρος που έχει υποστηρίξει ευθαρσώς, ότι στην περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ανοίχτηκε με τον πιο επιθετικό τρόπο, ο λάκκος που είμαστε όλοι σήμερα χωμένοι και αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο να ξεφύγουμε.
Δυστυχώς, ο λαός μας πάντα έπεφτε θύμα της εικόνας που είχε στο μυαλό του για το πώς θα ήθελε να είναι τα πράγματα και δεν ασχολιόταν σοβαρά με ούτε με τη σταδιακή μετάβαση σε μια ιδεατή κατάσταση, ούτε με την ιδιαίτερη μελέτη των δυνητικών επιπτώσεων, κάτι που φαίνεται πως γνώριζε πολύ καλά ο Ανδρέας Παπανδρέου, λέγοντας πως δεν πρόκειται να κάνει οποιαδήποτε κίνηση με βάση τις διακηρύξεις του, εάν διαπιστωνόταν ότι θα έβλαπτε συνολικά τη διεθνή θέση ή/και την ασφάλεια της χώρας.
Αυτό βέβαια θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως ηθελημένη ή αθέλητη «πρόσκληση» σε όποιον θα διαφωνούσε με την αλλαγή προσανατολισμού της Ελλάδας, να προβούν στα κατάλληλα «βήματα αποτροπής». Από την άλλη όμως, αυτό ίσως ήταν και το «τυρί» που έριχνε ο Παπανδρέου στο τραπέζι, σε ένα μήνυμα «εάν με ικανοποιήσετε εδώ θα βρίσκομαι πάντα».
Ειλικρινά, αξίζει η δαπάνη χρόνου για να παρακολουθήσει κανείς το βίντεο. Βοηθάει μια ψύχραιμη ματιά στα πράγματα, στην εκ των υστέρων αξιολόγηση όσων έλεγε ένας ηγέτης της Ελλάδας που έμεινε στην Ιστορία, ως ίνδαλμα για τους οπαδούς του και ως ανάθεμα για τους αντιπάλους του. Ως συνήθως, η αλήθεια είναι πάντα σε απόχρωση «γκρίζα», βρίσκεται κάπου στη μέση.
Ο ίδιος ήταν στρατηγός. Όταν ήρθε η ώρα να επιλέξει εάν θα διορθώσει την κατάσταση με σοβαρότατο πολιτικό κόστος, ή θα μείνει στην εξουσία, επέλεξε το δεύτερο… λέγοντας ότι μόνο παραμένοντας στην εξουσία θα μπορούσε να κάνει διορθωτικά βήματα.Έθεσε στόχο και βρήκε τρόπο να τον πετύχει.
Ο καθένας ας δώσει τον χαρακτηρισμό που θέλει. Αφελή ή άμυαλο δεν μπορεί να τον πει κανείς. Το κακό είναι με τους γιαλαντζί επίδοξους συνεχιστές, επιτομή ανεπάρκειας πολιτικής και προσωπικής, που διαθέτουν αποκλειστικά ικανότητα στην επικοινωνία και τίποτε άλλο. Ας αναλάβει καθείς τις ευθύνες του. Εμείς χαράσσουμε το μέλλον μας τελικά.