Σου εύχομαι να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς, αναφέρει η μία από τις τρεις βασικές κινέζικες κατάρες. Αδιαμφισβήτητα εμείς ζούμε σε μια τέτοια περίοδο τόσο ως προς το ευρύτερο γεωγραφικό κάδρο όσο όμως και ως προς τη χώρα μας.
Τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία τρία χρόνια στην Ελλάδα είναι εντυπωσιακά και δε θα τα φανταζόμασταν ούτε στις αρχές του μνημονίου.
Από τη μια, ένας πρωθυπουργός στα χέρια του οποίου μικραίνει η Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα. Οι Ελληνες εξακολουθούν να χάνουν τις δουλειές τους, τους δεσμεύθηκαν τα χρήματα στις τράπεζες για να μπορούν τώρα να κατάσχονται, πληρώνουν ενοίκιο στο σπίτι τους, το οποίο κινδυνεύουν πλέον να χάσουν με ένα κλικ. Η ιδιωτική περιουσία κατάσχεται και ρευστοποιείται. Η δημόσια περιουσία πέρασε σε ένα υπερταμείο.
Αλλά και ως προς τα εθνικά θέματα δεν πάμε πίσω. Η Ελλάδα καταγράφει ήττες σε όλα τα επίπεδα εν μέσω κλίματος πατριωτισμού και πανηγυριών. Να θυμηθούμε τις συνομιλίες για την Κύπρο όπου δίναμε εκ περιτροπής προεδρεία, εξισώναμε το 18% με το 82% και δε μιλούσαμε για τους παράνομους εποίκους αλλά ευτυχώς μας έσωσε η αδιαλλαξία των Τούρκων; Να μιλήσουμε για τον Εντι Ράμα που αρπάζει τις περιουσίες των Χειμαρριωτών, θέτει ζήτημα Τσάμηδων και εσχάτως ακούμε για επανακαθορισμό των συνόρων; Να μίλησουμε για το Αιγαίο που δεν έχει σύνορα και τα νησιά που έχουν μετατραπεί σε ωρολογιακές βόμβες με τους κατοίκους τους να βιώνουν εφιαλτικές καταστάσεις; Να μιλήσουμε για τον ΥΠΕΞ που δήλωσε πρόσφατα ότι είναι πρόθυμος να μιλήσει για όλα με την Αγκυρα ενώ η επίσημη γραμμή υπήρξε επί χρόνια η διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας; Ή μήπως να πούμε για το Σκοπιανό όπου η κυβέρνηση ως Ιούδας αναζητά τρόπο να παραδώσει τη Μακεδονία δίχως αντιδράσεις;
Από την άλλη, ένας αρχιεπίσκοπος με πολύ μικρό ανάστημα. Ακόμη και όταν μιλά σου προκαλεί υπνηλία. Ο λόγος του δεν εμπεριέχει ζωντανή φλόγα. Η Εκκλησία υπήρξε μπροστάρισσα στους αγώνες. Τώρα όμως θεωρεί πως η ομοψυχία δεν υπάρχει αν βγούμε όλοι μαζί να διαδηλώσουμε για την πατρίδα μας. Επιπλέον κατάπιε αδιαμαρτύρητα σειρά αντιχριστιανικών ρυθμίσεων και νομοσχεδιών. Ίσως τελικά θα πρέπει κάποια στιγμή το κράτος να επιστρέψει στην Εκκλησία ότι της πήρε κι αυτή πλέον να κανονίζει μόνη της τα του οίκου της. Τότε μπορεί, απαλλαγμένη πια από εγκόσμια βαρίδια, να αποκτήσει ξανά βροντερή φωνή.
Σε κάθε περίπτωση ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία γράφεται ιστορία με μελανά χρώματα για τον τόπο μας. Στα χέρια δύο μοιραίων ανθρώπων μικραίνει η Ελλάδα και κονταίνει η Εκκλησία. Κανείς δε φαίνεται να αντιδρά σε αυτό παρακινώντας το λαό σε μια πνευματική ανάσταση. Οι συνέπειες όσων έρχονται, αν δεν πατήσουμε φρένο, θα είναι τραγικές.