Στο ισχύον «Βουλγαρικό Εθνικό Δόγμα» επισημαίνεται το προφανές, ότι : «Η Ελλάδα, φυσικά, έχει ισχυρούς λόγους ν’ αμφισβητεί το όνομα της Μακεδονίας. Ανάμεσα στην αρχαία Μακεδονία και τη σύγχρονη δημοκρατία δεν υπάρχει απολύτως καμία εθνοτική, πολιτιστική, γλωσσική, ακόμη και εδαφική διαδοχή». Αυτό που έχει όμως ενδιαφέρον είναι η επισήμανση ότι δεν είναι απίθανη μια μορφή ομοσπονδίας ανάμεσα στη σημερινή Βουλγαρία και την Π.Γ.Δ.Μ. αφού προηγουμένως ενταχθούν και οι δύο στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή ακόμη εάν εμφανισθεί κίνδυνος αλλοιώσεως της εθνοτικής ισορροπίας στα Σκόπια εξαιτίας των Αλβανών.
Γι αυτό και η Ελλάδα, πέρα από τη χάραξη μιας αταλάντευτης πολιτικής στο θέμα του ονόματος των Σκοπίων, πρέπει πάντα να έχει κατά νου στο γεωπολιτικό παιχνίδι της περιοχής τον λανθάνοντα βουλγαρικό εθνικισμό, τον επιθετικό αλβανικό αλυτρωτισμό - αναθεωρητισμό, και κυρίως τις πάγιες επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας, η οποία, ως γνωστόν, ήταν και η πρώτη χώρα που αναγνώρισε τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Είναι σαφές πάντως ότι αν στις συνθήκες που επικράτησαν αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Σλάβοι κάτοικοι Vardar – Banat είχαν αναγνωρισθεί από τον Τίτο ως Βούλγαροι, σήμερα θα κατείχαν το πολύ τη θέση μιας αυτόνομης περιοχής εντός της Σερβίας και όχι μιας ανεξάρτητης Δημοκρατίας και κατ’ επέκταση η Ελλάδα δεν θα είχε προβλήματα αλυτρωτισμού από τους βόρειους γείτονές της. Γεγονός που αποδεικνύει και τους στόχους της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας σε βάρος της Ελλάδας αλλά και της Βουλγαρίας όταν δημιούργησε τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας».