Του Στέλιου Συρμόγλου
Και ο τίτλος του σημερινού κειμένου δεν επιδέχεται πρόχειρες συναισθηματικές ή "λεβέντικες" απαντήσεις. Η ώριμη εποπτεία των πραγμάτων, καθώς η άρνηση ή η κατάφαση ακουμπά στο πύρινο πρόσωπο του σήμερα, δεν επιτρέπει την επιθυμία της αργής περπατησιάς, που είναι προνόμιο όσων διαθέτουν πολλή απάθεια για να παρατηρούν χωρίς να φλογίζονται ή να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα.
Και συνηθίζουμε σε τούτο τον τόπο να παραμερίζουμε την ευθύνη μας, ακόμα και την ίδια την πραγματικότητα, για χάρη της επικαιρότητας και της ανευθυνότητας μας, θυσιάζοντας κάθε πολυσήμαντη στιγμή του αδιάλειπτου γίγνεσθαι και αδιαφορώντας συχνά για το χάσμα που τη χωρίζει από την αφετηρία του προβλήματος. Και τούτο το χάσμα είναι μια αλυσίδα από στιγμές που επηρεάζουν αποφασιστικά την εξέλιξη της ιστορίας.
Το αληθινό δράμα της ζωής του Ελληνα είναι ότι η σκέψη περπάτησε με βήμα πολύ νωθρό, ιδιαίτερα σε καιρούς πολύ ρευστούς. Η πολυτέλεια της αναμονής και της σιωπής δεν είναι για τους καιρούς αυτούς, όπου η ανάγκη μιας αδιάλειπτης τριβής της συνείδησής μας με την ιστορία που πλάθεται, κι όχι βέβαια στο Νταβός της κυβερνητικής πομφόλυγας, μας επιβάλλεται σαν προυπόθεση ενέργειας και ζωής.
Αν ψάξουμε τα βάθη των λησμονημένων συρταριών και μέσα σε κιτρινισμένα χαρτιά θα δούμε την πολιτική ανευθυνότητα και κατ' επέκταση τη δική μας στο θέμα του προβλήματος με τα Σκόπια, θα δούμε το όνομα της Μακεδονίας να ζει τον αμέριμνο θάνατό του.
Χρόνια κούφια με ανόητες τροπές του νου χωρίς το βάρος της τρομακτικής ευθύνης για τη Στιγμή, την εκάστοτε στιγμή, που ζητούσε να δημιουργήσει την Ιστορία. Χρόνια ανύποπτης μακαριότητας που τρεφόταν από την υπνωμένη συνείδηση με ταυτόχρονη μετατόπιση των αξιών και με την αδιαφορία του αναχωρητή. Και η γωνία του οπτικού μας πεδίου να φανερώνει μόνο τον ορίζοντα της στενής περιοχής όπου είχε σωρευτεί η κληρονομημένη φτωχή δανεική πείρα.
Σε τούτο τον τόπο από τη ρυτίδα της περίσκεψης δεν περνούσε το αυλάκι της πραγματικότητας. Επικρατούσε πάντα η συμπλοκή του εγώ με τα μικρά και τα ασήμαντα. Από την αγωνία μας απουσίαζε η Αγωνία. Και διατηρούσαμε φιλικότατες σχέσεις με τη συνείδησή μας πρόθυμοι πάντα να αγνοήσουμε τις ανταρσίες της.
Και βέβαια η πολιτική βλακεία και ο πολιτικός καιροσκοπισμός, ως τάση και τρόπος ζωής σε τούτη τη χώρα, κατάντησε εμμανής θρησκεία, που αποτελεί και την πειστικότερη επικύρωση της κοινωνικής βλακείας στις πολλαπλές εκδηλώσεις της.
Καταντήσαμε χρυσοθήρες θαμπωμένοι από το πλούσιο κοίτασμα της ίδιας της αδιαφορίας μας και συχνά της πολιτικής βλακείας, αντιμετωπίζοντας τα πάντα με έναν κλειστό υποκειμενισμό ή και ατομικισμό. Και στο πεδίο της Αισθητικής, δηλαδή της φιλοσοφίας της ζωής ως κοινωνία, βρίσκουμε πιο εύγλωττα διατυπωμένη τη ροπή της απομόνωσης που διακρίνει την Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών.