«Αν δεν καταλάβουμε το πρόβλημα, δεν πρόκειται ποτέ να το λύσουμε…». Δεν το είπε κανένας «σοφός». Το αναγνώρισαν όλοι οι σοφοί της Ιστορίας. Κάποιοι μάλιστα διακήρυξαν, πώς πολλές φορές, το να ορίσεις το πρόβλημα είναι πιο δύσκολο από το να το λύσεις…
Σχετικά με το Σκοπιανό, κάποιοι πιστεύουν ακόμα πως το πρόβλημα ξεκίνησε τάχα, όταν διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία και μία από τις ομόσπονδες δημοκρατίες της θέλησε να ανακηρυχθεί ανεξάρτητο κράτος (όπως και όλες οι υπόλοιπες).
Χρησιμοποιώντας το (εσωτερικό) όνομα που είχε από πριν, ως τμήμα της Γιουγκοσλαβίας. Από πριν, λέει…
Από πότε «πριν»;
Εδώ είναι αυτό που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να δουν. Και προσπαθούν να επιβάλουν σε ένα ολόκληρο λαό – τους Έλληνες – την απόλυτη «τύφλωση». Όμως ευτυχώς οι Έλληνες ξέρουν…
Ξέρουν πια την αλήθεια. Τουλάχιστον γι’ αυτό…
* Ξέρουν– αλήθεια πρώτη - πως η περιοχή αυτή της Γιουγκοσλαβίας ΔΕΝ λεγόταν «Μακεδονία» από πάντα!
Η Γιουγκοσλαβία δημιουργήθηκε μετά το Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1918, ως «ένωση του Βασιλείου των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων».
Στην ιδρυτική τους διακήρυξη αναφέρονται αναλυτικά οι επιμέρους περιοχές (όπως το Μαυροβούνιο) και οι εθνότητες που την συναποτελούσαν, αλλά δεν αναφέρεται πουθενά ούτε «έθνος Μακεδόνων», ούτε περιοχή «Μακεδονίας»!
Δεν υπήρχαν αυτά, τότε – μόλις το 1918. Πολύ αργότερα «εφευρέθηκαν»…
* Όλοι ξέρουμε επίσης – αλήθεια δεύτερη – πως «Μακεδονία» και «Μακεδόνες» δεν υπήρξαν στην περιοχή αυτή, ούτε αργότερα, ως το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι επίσημοι χάρτες της Γιουγκοσλαβίας, τη περίοδο του Μεσοπολέμου (δεκαετίες του ’20 και του ’30) δεν αναφέρουν πουθενά τη λέξη «Μακεδονία»!
Ούτε οι επίσημοι διεθνείς χάρτες της «Κοινωνίας των Εθνών» (του τότε ΟΗΕ) αναφέρονται σε - η αναγνωρίζουν με οποιοδήποτε τρόπο - «Μακεδόνες» ή «Μακεδονία»…
Το επίσημο όνομα της περιοχής των Σκοπίων, είναι σε όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου αλλά και στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου: «Επαρχία Βαρδαρίου» ή «Badovina Vardarska».
* Ακόμα κι ανατρέξουμε πιο πίσω, στην περίοδο των Οθωμανικών κτήσεων, επίσημη αναφορά σε «Μακεδονία» δεν υπάρχει. Υπήρχαν διοικητικοί διαχωρισμοί - Βιλαέτια και Σαντζάκια (π.χ. της Θεσσαλονίκης και του Μοναστηρίου) - αλλά γεωγραφική έννοια «Μακεδονίας» δεν υπήρχε τότε.
Ολόκληρη η νότιος Βαλκανική λεγόταν «Ρωμυλία» – η χώρα των Ρωμιών (Ορθοδόξων).
Εξ ου και «Ανατολική Ρωμυλία» ονομάστηκε επίσημα (μετά το 1878) η σημερινή βοριανατολική Βουλγαρία – κυρίως στα Μαύρη Θάλασσα).
Τι θα πει «Ανατολική Ρωμυλία»;
Για να υπάρχει «ανατολική» σημαίνει πως υπήρχε και «δυτική Ρωμυλία»! Αυτή ήταν όλο το υπόλοιπο κομμάτι της Βαλκανικής που συμπεριλάμβανε τη Σερβία, τα Σκόπια, μέρος της δυτικής Βουλγαρίας και το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Βορείου Ελλάδος.
«Ρωμυλία» ήταν, λοιπόν, το τελευταίο Ιστορικό όνομα ολόκληρης της περιοχής – όχι «Μακεδονία».
Η «Ρωμυλία» «διαμοιράστηκε» όταν καταλύθηκε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Όχι η «Μακεδονία»…
* Κι αν ανατρέξουμε ακόμα πιο πίσω, η λέξη «Μακεδονία» εμφανίζεται κατά καιρούς, επί Βυζαντίου και Ρωμαϊκής κτήσης. Αλλά έχει «μεταβλητά» σύνορα. Άλλοτε καλύπτει όλη τη Βαλκανική χερσόνησο κι άλλοτε εξαφανίζεται εντελώς.
Για παράδειγμα γύρω στον 9ο με 10ο μ.Χ. αιώνα καλύπτει και την Αδριανούπολη ακόμα, στη σημερινή Ανατολική Θράκη.
Η ένδοξη Βυζαντινή δυναστεία των «Μακεδόνων» - τον 9ο, 10ο και 11ο αιώνα – καταγόταν από την Ανδριανούπολη! Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Αδριανούπολη μπορεί να καταχωρηθεί σήμερα ως μέρος της όποιας… «Μακεδονίας»!
* Η ιστορική Μακεδονία της αρχαιότητας συμπίπτει σχεδόν πλήρως με την σημερινή Ελληνική Μακεδονία! Συν μια μικρή ζώνη γης προς βορράν, ως το Μοναστήρι περίπου.
Όλα τα υπόλοιπα θεωρούνταν από την εποχή του Ηρόδοτου (αρχικά) και του Στράβωνα (αργότερα) διαφορετικές γεωγραφικές ενότητες (πέραν της Ιστορικής Μακεδονίας) κατοικούμενες από διαφορετικούς λαούς (μη Μακεδόνες).
Ειδικά η ευρύτερη περιοχή των Σκοπίων, ονομάζονταν Δαρδανία και οι κάτοικοί της – οι Δαρδανοί – ήταν αντίπαλοι και συγκρούονταν συχνά με τους αρχαίους Μακεδόνες.
Όλα αυτά ο κόσμος τα ξέρει πια…
* Εκείνο που δεν ξέρει ακόμα, είναι πως ο λεγόμενος «διαμοιρασμός της Ιστορικής Μακεδονίας» το 1920 σε τρία κομμάτια είναι ένα τεράστιο ψέμα που το δημιούργησε η Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνής!
Οι «τρείς Μακεδονίες» – των Σκοπίων που πήγαν στη Γιουγκοσλαβία, «του Πιρίν» που πήγαν στη Βουλγαρία και «του Αιγαίου» που πήγαν στην Ελλάδα – είναι ένα προπαγανδιστικό κατασκεύασμα.
Που δημιουργήθηκε από τον Κομμουνιστική Διεθνή για να στηρίξει – τότε και αργότερα - το αίτημα για «ενιαία Μακεδονία»!
Κόντρα στην εθνοτική συνείδηση των λαών της περιοχής που ένιωθαν είτε Έλληνες στο νότο, είτε Βούλγαροι στο Βορρά, είτε Σέρβοι στα Βορειοανατολικά.
Ως μοναδικό επιχείρημα επικαλούνται το «γλωσσικό».
Αυτό που ονομάζεται «μακεδονική γλώσσα» είναι ουσιαστικά βουλγαρική διάλεκτος. Απολύτως παραπλήσια με την επίσημη βουλγαρική γλώσσα – και εντελώς διακριτή από το σερβική.
Πληθυσμοί που μιλούσαν αυτό το γλωσσικό ιδίωμα ήταν κατά κανόνα στο βαλκανικό νότο Έλληνες στη συνείδηση.
Χαρακτηριστικό – και τραγικό – παράδειγμα ο θρυλικός Καπετάν Κώτας. Ο πιο γνωστός οπλαρχηγός του «Μακεδονικού αγώνα» που πολέμησε στις αρχές του 20ου αιώνα ενάντια στην βουλγαρική επιρροή της Εξαρχίας και του Κομιτάτου (τότε δεν υπήρχαν… Σκοπιανοί).
Πολέμησε για να περάσει η σημερινή Ελληνική Μακεδονία – τότε υπό Οθωμανική κτήση και υπό βουλγαρική απειλή - στην Ελλάδα!
Πολέμησε και τους Βούλγαρους Κομιτατζήδες και τους Τούρκους δυνάστες.
Ήταν Σλαβόφωνος ο ίδιος. Το όνομά του ήταν Κονσταντίν (Κότε) Χρίστοφ, που το άλλαξε ο ίδιος σε Κώστας Χρήστου.
Ήλθε στην Αθήνα και γνωρίστηκε με τον Παύλο Μελά, τον οποίο συνόδευσε στην αρχή της εκστρατείας του.
Λίγο μετά το θάνατο του Μελά συνελήφθη και ο Καπετάν Κώττας από τους Τούρκους. Δικάστηκε και εκτελέστηκε το 1905 στην κεντρική πλατεία της κατοικούμενης από Έλληνες κυρίως, ως τότε, πόλης Μοναστήρι - σήμερα Μπίτολα.
Πριν πεθάνει ο καπετάν Κώττας φώναξε «Ζήτω η Ελλάδα»! Αλλά το φώναξε στα Βουλγάρικα – στο σημερινό σκοπιανό ιδίωμα. Γιατί Ελληνικά δεν ήξερε…
Πολέμησε για την Ελλάδα, πέθανε για την Ελλάδα, κι ήταν Έλληνας.
Κι ας μη γνώριζε Ελληνικά.
Μετά τους δύο βαλκανικούς πολέμους, οι πληθυσμοί διαχωρίστηκαν ανάλογα με την εθνική τους συνείδηση. Όσοι ένιωθαν Έλληνες βορείως των συνόρων ήλθαν στην Ελλάδα (π.χ. από το Μοναστήρι ή τη Βάρνα).
Κι όσοι δεν ένιωθαν Έλληνες νοτίως της συνοριογραμμής, έφυγαν προς βορράν. Όσοι έφυγαν πήγαν είτε στη Βουλγαρία είτε στη Σερβία.
«Μακεδονία» δεν υπήρχε τότε στην περιοχή, πέραν της Ελληνικής, και «Μακεδόνες» δεν υπήρχαν πέραν από τους Έλληνες της Βορείου Ελλάδος.
Το παραμύθι για τον δήθεν «διαμελισμό της Μακεδονίας» το κατασκεύασε τότε η Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνής (ComIntern - που μετά το 1942 μετονομάστηκε σε ComInform).
(Μάλλον το κληρονόμησε από το Β΄ Κομμουνιστική Διεθνή, αλλά το ανέπτυξε και το πήγε πολύ πιο πέρα…)
Στην αρχή δεν έδωσε κανείς σημασία. Το αίτημα για «ανεξάρτητη Μακεδονία» κατέπεσε γιατί το είδαν απολύτως εχθρικά και το πολέμησαν όλα τα κράτη της περιοχής – και η Ελλάδα και η Βουλγαρία και η Γιουγκοσλαβία.
Ακόμα και μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος που μόλις είχε δημιουργηθεί τότε, υπήρξαν στελέχη – ακόμα και ηγετικά – που διαφώνησαν με τη «καθοδηγητική γραμμή» της Τρίτης Διεθνούς. Κάποιοι μάλιστα το πλήρωσαν και ακριβά…
Χαρακτηριστικά, από τους 5 που διετέλεσαν Γενικοί Γραμματείς του ΚΚΕ την περίοδο 1918 -1923 και οι πέντε διαγράφηκαν!
Οι δύο από αυτούς – ο Γιάννης Κορδάτος και ο Θωμάς Αποστολίδης, καθαιρέθηκαν ή και διαγράφηκαν γιατί αρνήθηκαν να δεχθούν τη «γραμμή» της Διεθνούς για «Ελεύθερη Μακεδονία-Θράκη»!
Από τους 5 αυτούς πρώτους Γραμματείς του ΚΚΕ, μόνον ένας δέχθηκε τη «γραμμή» της Διεθνούς, ο Νίκος Σαργολόγος, ο οποίος όμως, λίγο αργότερα διαγράφηκε κι αυτός με την κατηγορία ότι… καταχράστηκε σοβιετικά χρήματα που του τα έδωσαν ως «ενίσχυση» στο Κόμμα κι αυτός δεν τα παρέδωσε ποτέ…
Η σοβιετική γραμμή της «Ελεύθερης Μακεδονίας-Θράκης» δεν θα είχε τότε κανένα νόημα χωρίς την κατασκευή της «ενιαίας Μακεδονίας» που λίγο πριν, δήθεν «διαμελίστηκε».
Αυτό το ιδεολόγημα, παντελώς άτοπο γεωγραφικά και αστήρικτο ιστορικά, έμελλε να το υιοθετήσουν πολύ αργότερα, ακόμα και Έλληνες ιστορικοί! Και να κυριαρχεί σήμερα και στην Ελληνική ιστοριογραφία…
Όπως τόσες και τόσες άλλες ανακρίβειες που επιβλήθηκαν αργότερα, από την εισβολή της Αριστερής διανόησης, που όπου επικρατεί εξοβελίζει κάθε αντιφρονούντα…
Η «τομή» έγινε, όμως, το 1949!
Όταν ο Κομμουνιστής ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας, Γιόζιπ Μπρόζ – Τίτο (ή Βάλτερ), ήλθε σε ρήξη με τη Μόσχα. Και δημιούργησε τότε μιαν ομόσπονδη «Δημοκρατία της Μακεδονίας», για να πιέζει και τη Βουλγαρία (με εδαφικές αξιώσεις προς τη λεγόμενη «Μακεδονία του Πιρίν») και την Ελλάδα (προς τη λεγόμενη «Μακεδονία του Αιγαίου»). Και να εξισορροπεί έτσι, μεταξύ ΝΑΤΟ και Συμφώνου της Βαρσοβίας...
Το «Μακεδονικό ιδεολόγημα» ήταν αρχικά εργαλείο τοπικής γεωπολιτικής εξισορρόπησης εκ μέρους του Τίτο…
Πολύ σύντομα όμως, ο Τίτο ως ηγέτης της Γιουγκοσλαβία, επιλέγει την ουδετερότητα – όχι ως τοπική τακτική εξισορρόπησης, αλλά ως διεθνή στρατηγική στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Και αναδεικνύεται, μαζί με το Αιγύπτιο ηγέτη Νασέρ, και τον Ινδό Νεχρού, συνιδρυτής του «Κινήματος των Αδεσμεύτων».
Στις μεταπολεμικές δεκαετίες λοιπόν, η «μακεδονική» προπαγάνδα των Σκοπίων οργιάζει και μέσα στη χώρα τους και διεθνώς. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι μένει αναπάντητη!
Γιατί μένει αναπάντητη:
--Γιατί ούτε οι Αμερικανοί θέλουν να κακοκαρδίσουν τον Τίτο (αφού τα «χώνει» στους Σοβιετικούς).
--Ούτε οι «Αδέσμευτοι» θέλουν να τον κοντράρουν, αφού παραμένει ηγέτης του «Κινήματος των Αδεσμεύτων».
--Ούτε βέβαια οι Αριστεροί μπορούν να του εναντιωθούν, αφού η γραμμή της «Ανεξάρτητης Μακεδονίας» είναι κάτι για το οποίο και οι ίδιοι πολέμησαν (και έχασαν)…
Κι έτσι μέσα στην Ελλάδα, υπάρχει πλήρης αδράνεια απέναντι στο «Μακεδονικό» ιδεολόγημα.
Που διεθνώς κέρδιζε έδαφος συνεχώς, χωρίς καμία αντίσταση, χωρίς κανένα αντίλογο και στα ξένα Πανεπιστήμια και στην ξένη βιβλιογραφία και στον ξένο Τύπο.
Σε αυτό δε – περιέργως - συμφωνούσαν όλοι μέσα στην Ελλάδα:
Και οι φιλονατοϊκοι (δεξιοί και κεντρώοι) και οι κεντροαριστεροί (οπαδοί του Κινήματος των Αδεσμεύτων) και η Αριστερά ασφαλώς…
Κι έτσι, όταν προέκυψε η διάλυση των Γιουγκοσλαβίας, το 1991-92, βρεθήκαμε μια δύο γενιές Σκοπιανών που είχαν γαλουχηθεί πως είναι «Μακεδόνες» κατευθείαν «απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων»!
Ενώ παράλληλα σε όλες τις ξένες βιβλιοθήκες, αν προσπαθούσε να ανατρέξει κανείς στο λήμμα «Μακεδονία» υπήρχαν 98% αναφορές στην Σκοπιανή ψευδεπίγραφη εκδοχή (σε όλες τις γλώσσες) και μόνο 2% αναφορές στην Ιστορική εκδοχή, τη δική μας – κυρίως ή αποκλειστικά στα Ελληνικά.
Έτσι δημιουργήθηκε το πρόβλημα: Από 42 χρόνια Ελληνικής αδράνειας - 1949 ως 1991 - μπροστά σε μια καλπάζουσα προπαγάνδα!
Όχι επειδή, δήθεν, αρνηθήκαμε να δώσουμε λύση το 1992…
Από τότε, όμως, το «εκκρεμές της Ιστορίας» άρχισε να κινείται αντίθετα: ο Σκοπιανός ψευτομακεδονισμός υποχωρεί συνεχώς μέσα στα Σκόπια!
Κυρίως, γιατί στηρίζεται σε ένα πελώριο ψέμα.
Και βεβαίως, επειδή κι εμείς οι ίδιοι δεν τον αναγνωρίσαμε.
Ήδη τα Σκόπια δεν είναι πια «εθνικό κράτος Μακεδόνων», όπως ανακηρύχθηκαν το 1992. Είναι «συνεταιρικό» κράτος…
Έχουν και «συστατική εθνότητα» Αλβανών.
Ενώ η Σλαβική εθνοτική ομάδα τους, παραδέχονται πλέον ότι ΔΕΝ έχουν σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος τώρα να νομιμοποιήσουμε ένα προπαγανδιστικό ψέμα που ήδη έχει αρχίσει να ηττάται και να υποχωρεί στην ίδια την «πατρίδα» του…
Αυτή είναι – όσο πιο συνοπτικά γίνεται – η ιστορική-πολιτική διάστασή του προβλήματος.
Αύριο θα δούμε τη γεωπολιτική διάστασή του.
Με αναφορά όχι το παρελθόν πια, αλλά στο παρόν και – κυρίως – στο μέλλον….