Και αφού ακούσαμε τα Πρωτοχρονιάτικα μηνύματα των εξουσιολάγνων, βαδίζουμε και πάλι με τα μάτια κλειστά μέσα στη νύχτα των καιρών. Προχωρούμε χωρίς ουσιαστική ελπίδα. Η ελπίδα θα ήταν, άλλωστε, η τροφή μιας αυταπάτης που δεν την προσδέχεται ο λογισμός, μολονότι η καρδιά τη λαχταρά, γιατί απόκαμε να συγκομίζει τον άνεμο.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι σκεπτόμενοι που προτιμούν την εγρήγορση της αγωνίας από την νάρκη της παραίτησης και τη παραμυθία της πολιτικής. Ετσι απολαμβάνουν την ηδονή της μεταβατικής τους στιγμής στη σκηνή της κοινωνική πραγματικότητας.
Η αξία κάθε στιγμής, βέβαια, έγκειται στην έντασή της. Και ο κάθε σκεπτόμενος γνωρίζει πόσες χρόνος και πόσες στιγμές ασωτεύτηκαν χωρίς πλήρωση και θέλει το πέρασμά του από την πραγματικότητα που διαμορφώνει και την Ιστορία να μην είναι το μικρό χαλίκι που εξουσιάζεται από την παλίρροια.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η προβολή της ολοκληρωμένης ατομικότητας διεκδικεί το χώρο της στο δειγματολόγιο των σύγχρονων αξιών που ρυθμίζουν την πορεία μιας κοινωνίας και μιας χώρας.
Καιρός είναι τώρα σαν άτομα, αγνοώντας τις ακάθαρτες επιμιξίες με τα πολιτικά παραμύθια, να επιχειρήσουμε μια κάθαρση γενική των λέξεων και των εννοιών που μας κρατούν δέσμιους της πολιτικής απάτης, για να μη νοθεύσουμε την ειλικρίνεια των προθέσεων μας. Κι ακόμη σημαντικότερο, για να σταθεροποιηθούμε στη συνείδησή μας του στόχους μας, χωρίς παραπλανητικά φενακίσματα...