Οι πνευματικοί άνθρωποι, όσοι τέλος πάντων σκέπτονται σε τούτο τον τόπο, που έχουν αφομοιώσει το ιδεώδες της ελευθερίας, ανόθευτο από τις τοξίνες της πολιτικής σκοπιμότητας, καλούνται στο τρισμέγιστο έργο της κρίσιμης αυτής εποχής. Καλούνται να οργανώσουν τις καλές θελήσεις και να παιδεύσουν το πλήθος.
Το πλήθος που ταλαιπωρείται και αγωνιά και ελπίζει συνάμα. Το πλήθος που φοβάται και είναι πρόθυμο να λυτρωθεί, αλλά κι άλλο τόσο πρόθυμο να εγκλωβιστεί, όπως αιχμαλωτίζουν τις μαιμούδες στην Αφρική. Το πλήθος που απόμαθε τη χαρά και λησμόνησε ότι είναι από σάρκα και αίμα.
Καλούνται να αποτρέψουν την αιχμαλωσία του πλήθους από τους επιτήδειους της πολιτικής, αλλά και να παιδεύσουν την άγρια ψυχή του νεοέλληνα στην ημεροσύνη και στην αγάπη του εαυτού του. Γιατί χρειάζεται αληθινά να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας, για να αγαπήσουμε την ελευθερία μας, για να αντιδράσουμε στο βιασμό της νοημοσύνης μας από τους επιβήτορες της πολιτικής, για να αγαπήσουμε και τους ανθρώπους.
Το δόγμα πολύ μας τυράννησε. Χρειαζόμαστε τώρα μαζί με τις άλλες ελευθερίες και την ελευθερία του λογικού, για να κρίνουμε τα δεδομένα όχι μόνο της κατάστασης που βιώνουμε, αλλά και της ύπαρξής μας. Και να πάψουμε να θεωρούμε την εποχή μας σαν μια παροδική στιγμή στο χάος του χρόνου του αιώνιου γίγνεσθαι.
Εχει και η στιγμή τούτη διάρκεια και η διάρκεια αξιώνει τον αγώνα για να είναι βιώσιμη. Για τη σωτηρία τούτης της πολύτιμης στιγμής, της θυσιασμένης από τις πολιτικές προθεσμίες και τις πομφολυγώδεις πολιτικές προσδοκίες, θα πρέπει το πνεύμα να εργαστεί και να μοχθήσει. Η ενότητα της κοινωνίας, αν πρόκειται να πραγματοποιηθεί, θα είναι η λογική συνέπεια μιας ενότητας πνευματικής.
Χωρίς το πνευματικό τούτο υπόστρωμα, οποιοδήποτε πολιτικό σχήμα θα χαρακτηρίζεται από καιροσκοπισμό και θα έχει χαρακτήρα ψυχρής συμμαχίας, που τα ενδιαφέροντα της θα είναι περισσότερο ατομικής σημασίας παρά ηθικής.