Eκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι (άγνωστο πόσοι ακριβώς αλλά λίγη σημασία έχει) συμμετείχαν σε ένα συλλαλητήριο αποδοκιμασία των κυβερνητικών επιλογών στο «Σκοπιανό» ζήτημα. Αυτοί οι «απλοί» άνθρωποι προς πείσμα των δοκησίσοφων πολιτικών μας ταγών γεμίσανε τη νέα και την παλαιά παραλία της Θεσσαλονίκης όχι για να ακούσουνε με ευλάβεια τους ομιλητές (άλλωστε δεν υπήρχαν μεγάφωνα σε όλο το μήκος της παραλίας) αλλά για να στείλουν μηνύματα με πολλούς αποδέκτες:
1. Πρώτον μολονότι κάποιοι σήμερα προσπαθούν να μας «χρυσώνουν το χάπι», η πλειοψηφία δεν λησμονεί. Γνωρίζει για ποιο λόγο αυτή η περιοχή, το μακρινό 1944, ονομάστηκε «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και αποτέλεσε αυτοτελές ομόσπονδο κρατίδιο στο πλαίσιο της Ομοσπονδιακής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Γνωρίζει και για ποιο λόγο οι γείτονες εμμένουν στην ονομασία αυτή. Η τακτική αυτή υπέκρυπτε και υποκρύπτει ιμπεριαλιστικές - αλυτρωτικές τακτικές, οι οποίες διανθίστηκαν με τα εφευρήματα του «μακεδονικού έθνους», της «μακεδονικής γλώσσας» και την καπηλεία της ιστορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Για ποιο λόγο να τους «νομιμοποιήσουμε»;
2. Πράγματι, τα περισσότερα κράτη του κόσμου τους αναγνώρισαν ως «Μακεδονία». Τις περασμένες δεκαετίες, η Ελλάδα δεν μπόρεσε να ασκήσει την ανάλογη διπλωματική πίεση ή να αποκτήσει τις απαιτούμενες διεθνείς σχέσεις για να το αποτρέψει. Ωστόσο, το ζητούμενο για τους γείτονες δεν είναι αν τους αναγνώρισε ως Μακεδονία, η Μπουτσουάνα ή η Βενεζουέλα, αλλά η ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ. Και τούτο συνεχίζει να εξαρτάται από την Ελλάδα..
3. Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιο λόγο «ανοίγουμε» τα σημαντικά ζητήματα της ελληνικής διπλωματίας στις πλέον άκαιρες στιγμές. Είναι σήμερα το κατάλληλο timing για την πτωχευμένη Ελλάδα να λύσει το ζήτημα; Ή μήπως πρέπει να περιμένει πιο κατάλληλες στιγμές που σίγουρα θα έρθουν στο μέλλον (ας μην ξεχνάμε την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 και τη στρατηγική ήττα, μιας Τουρκίας που τότε απειλούσε με πόλεμο). Αν πράγματι, ασκούμε εθνική πολιτική επιλέγουμε εμείς το χρόνο επίλυσης των διαφορών μας και δεν μας επιβάλουν οι «φίλοι εξ εσπερίας» τον τρόπο και χρόνο λήψης των αποφάσεων.
4. Προφανώς με τα συλλαλητήρια δεν χαράζεται πολιτική. Ωστόσο, μπορεί η εκάστοτε κυβέρνηση να τα επικαλεστεί για να αυξήσει τη διαπραγματευτική της δύναμη ή να εγκλωβιστεί από αυτά. Συνεπώς είναι ζήτημα ικανοτήτων των πολιτικών που κυβερνούν και όχι των πολιτών που διαμαρτύρονται. Εσύ, άλλωστε, δεν καλούσες το λαό παραμονή του πρόσφατου δημοψηφίσματος, σε ένα αντίστοιχο «συλληπτήριο» στην πλατεία Συντάγματος, να σου δώσει ισχυρή εντολή και δύναμη να διαπραγματευτείς με τους δανειστές μας; Αλέξη μου επίκληση της «λαϊκής κυριαρχίας» δεν γίνεται a la carte…
5. Οκτώ χρόνια παγκόσμιας διαπόμπευσης και ευτελισμού είναι αρκετά. Μπορεί να χρειαζόμασταν τα λεφτά των «ευρωπαίων εταίρων» και του ΔΝΤ για να μην πτωχεύσουμε αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι δεν μας έμεινε τσίπα και αξιοπρέπεια. Υπάρχει και η λέξη φιλότιμο, μοναδική στη γλώσσα μας και αμετάφραστη παγκόσμια. Ίσως αυτή από μόνη της να λέει πολλά…
Αλέξη κατάλαβες τίποτα από τα ανωτέρω;
ΥΓ. Αλέξη μήπως κατάλαβες τι έγινε με τα τηλεοπτικά κανάλια; Αυτά που ψοφούσαν για τζέρτελο και «διαμαρτυρόμενο λαό» δεν πήραν πρέφα τι έγινε στη Θεσσαλονίκη! Ιδίως αυτή η ταλαιπωρημένη δημόσια τηλεόραση – που όλοι πληρώνουμε – δεν έπρεπε να μεταδώσει τι ακριβώς έγινε; Γιατί τέτοιος πανικός; Ούτε αυτό το κατάλαβες;
Δικηγόρου – Φορολογικού Συμβούλου
Διαπιστευμένου Διαμεσολαβητή & Διαχειριστή Αφερεγγυότητας
argy@alf.gr