Ο λαός για να κυριαρχεί στη μοίρα του, ακόμη και σε περιόδους σκοταδισμού των συνειδήσεων από την πολύχρονη και επιδέξια πολιτική του χειραγώγηση, και πέραν της παροδικής του παραπλάνησης, δεν πρέπει να μαραίνεται στην περίπτυξη του φόβου και της κομματικής δουλείας που αστόχαστα χειροκρότησε.
Και ολίγιστοι αντιλαμβάνονται ότι έχουμε μπει στην περιοχή ενός φαύλου κύκλου, με την πολιτική αβελτηρία και την κομματική καιροσκοπία, την χρεωκοπία των αξιών και την έλλειψη του ανιδιοτελούς εκείνου πνεύματος της ευρωπαικής ενότητας. Με την πολιτική πονηρία να σφυρηλατεί μια εγωιστική αυτονομία, που διασπά κάθε αντίρροπη δύναμη. Οταν, με άλλες λέξεις, αποφασίζουν για την τύχη του λαού πολιτικοί της συμφοράς, που έρχονται σε άμεση ή έμμεση αντίθεση με τα πραγματικά συμφέροντα της ολότητας που πλασματικά εκπροσωπούν.
Ας αδράξουμε τα πράγματα, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ανιχνεύσουμε τις παραλείψεις μας και την ευθύνη μας ως πολίτες και συνάμα θα βοηθηθούμε να χαράξουμε την μελλοντική μας πορεία ως άτομα και κοινωνία. Γιατί από την επαύριο της οικονομικής κρίσης, σε τούτο τον ταλαιπωρημένο τόπο, έκανε την εμφάνισή της μια βελτιωμένη μορφή συγκεντρωτικής εξουσίας, ενός είδους φασιστικής νοοτροπίας.
Η μονοπώληση υπέρ ενός μικρού τμήματος του "λαού" του δικαιώματος ναι σκέπτεται και να ενεργεί εξ' ονόματος του συνόλου, χωρίς το σύνολο να παρέχει την έγκρισή του, ενώ τα κόμματα που επί της ουσίας σφετερίζονται τα δικαιώματα και τις εξουσίες του, για να δημιουργήσουν μιαν ηθική βάση επιβίωσής τους, παρουσιάζονται σαν η γνήσια έκφραση των ηθικών συμφερόντων και των επιδιώξεων του λαού.
Το δυστύχημα είναι ότι οι άνθρωποι που εκπροσωπούν το πνεύμα σε τούτη τη χώρα, όχι ότι είναι και πολλοί ή και γνήσιοι εκπρόσωποί του, έμειναν σ' όλο το διάστημα της κρίσης αδρανείς απέναντι των προσπαθειών της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας να καταστήσει την ελευθερία του λαού απατηλό προσωπείο της μορφής της κρίσης, πάντα με το πρόσχημα της εξωτερικής επιβολής.
Με τους "διανοούμενους" να βρίσκουν διέξοδο σε μιαν άνανδρη φυγή στον εσωτερικό συναισθηματικό τους κόσμο ή στην εξαγορασμένη επιβίωσή τους, υψώνοντας ακόμη ψηλότερα τον φράχτη που έκτισε η πολιτική εξουσία για να τους απομονώσει από την ομαδική ψυχή. Και παραμέλησαν ολότελα το αγωνιστικό τους καθήκον απέναντι της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Με το λαό άχρηστο κομπάρσο στην τραγωδία της χώρας και όσους σκεπτόμενους Ελληνες να καταλήγουν με τη σιωπηρή ανοχή τους, ακούσιοι συνυπεύθυνοι των λύσεων που επιχειρούνται σε βάρος του εθνικού συνόλου, παραδεχόμαστε έτσι όλοι μαζί την ανατροπή του ιστορικού νόμου της εξέλιξης των κοινωνιών που λειτουργεί μόνο με την ανεμπόδιστη σύγκρουση των αντιθέσεων, για να δώσει από τη σύγκρουση τούτη τη νέα θέση, που γίνεται η σύνθεση των αντιφατικών δυνάμεων σε επίπεδο ανώτερο από το προηγούμενο.
Μόνο έτσι η δημοκρατία μπορεί να θεωρηθεί ταυτόσημη με την έννοια της κοινωνικής προόδου και της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και της εσωτερικής ευρυθμίας, και μπορεί να δημιουργηθεί το πλαίσιο για τη βαθμιαία μεταβολή των κοινωνικών θεσμών και για πραγματικές μεταρρυθμίσεις κι όχι με τις μεταρρυθμίσεις "μαιμού" που επιχειρούν οι Ταρτούφοι της πολιτικής.