Και μάλιστα μπροστά σ' ένα μέτρο σύγκρισης των δράσεων και των επιτευγμάτων του ανθρώπου. Εχουν τεθεί σκοποί που δεν πραγματοποιήθηκαν; Εναπόκειται στον άνθρωπο, στον καθένα μας, να απαντήσει.
Θα απαντήσει ο άνθρωπος βέβαια, για τον οποίον πιστεύεται ότι είναι το ίδιο πράγμα με τον άλλο κόσμο, τον θεώμενο και γενικά αισθανόμενο. Γιατί αλλιώς πρέπει να δείξουμε ότι διαφέρει, σε τι διαφέρει και προπαντός ποιοι είναι οι νόμοι που διέπουν την υπόστασή του.
Πρώτα απ' όλα έχει μια αντικειμενική υπόσταση, αυτή που ισχύει για κάθε ον, που προηγήθηκε του υποκειμενικού του βιώματος, το υπόστρωμα που πηγάζει από την αρχική του καταγωγή, πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε ο ψυχικός και πνευματικός κόσμος.
Το ξεχωριστό και προνομιακό στην ανθρώπινη φύση, που σχηματίζουν τον τρίποδα της υπόστασης του, π[ου επίσης μπορεί να λεχθεί ότι τον απαρτίζουν πρώτα οι σκέψεις και δεύτερο όταν διαλογίζεται τον ίδιο τον εαυτό του, ενώ το τρίτο πεδίο είναι οι αλληλοεπήρειες των δύο κόσμων.
Η τομή αυτή είναι που δημιουργεί τις μεγαλύτερες δυσχέρειες. Αυτή η διάκριση εξωτερικού και εξωτερικού κόσμου είναι παλιά και έχει γεννηθεί από μια προκατάληψη, που δεν είναι εύκολο να κατανικηθεί, γιατί θεμελιώθηκε σ' άλλες βάσεις που υποχρεώθηκαν να υποστηρίζουν και αυτή την προκατάληψη, ενώ μπορούσε να λείψει χωρίς να κλονιστούν τα θεμέλια της.
Το εξωτερικό πεδίο έχει εισχωρήσει στο άτομο όπως εξωτερικεύεται και έχει διεισδύσει και το ανθρώπινο πεδίο στον έξω από τον άνθρωπο κόσμο. Το εξωτερικό πεδίο είναι η γνώση του κόσμου, η βιολογική θέση του ανθρώπου που σχηματίζεται με την επήρεια αυτού του παράγοντα που είναι ανεξάρτητη μεταβλητή και προς την οποία βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο να τη μεταβάλει και να την κατανικήσει.
Αυτή έχει δημιουργήσει το υπόστρωμα του ανθρώπινου βίου και πάνω σ' αυτή έχει κτιστεί ο ψυχικός και ο πνευματικός βίος, που είναι μια άλλη βιολογική κατάσταση. Η τελική υπόσταση είναι η δημιουργία της κοινωνίας. Η μεγαλύτερη πρόοδος στην οποία στηρίζεται ο πολιτισμός.