Η στρατηγική επιλογή της Κυπριακής Δημοκρατίας να εκμεταλλευθεί τα πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της υπήρξε ευφυής και εύστοχη. Ταυτόχρονα όμως ήταν μισή και επικίνδυνη.
Το νησί της Αφροδίτης δε βρίσκεται κάπου στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού όπως η Ισλανδία ούτε συνορεύει πχ με τη Δανία. Ακριβώς από πάνω της βρίσκεται μια χώρα ονόματι Τουρκία η όποια από με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου κατέστη διεκδικητής της νήσου ενώ το 1974 άδραξε την ευκαιρία πραγματοποιώντας εισβολή η οποία μετετράπη σε κάτοχη έως της σήμερον όπως λένε και τα Ευαγγέλια. Μια εισβολή και κατοχή με αίμα, φρικαλεότητες και ανθρώπους που αγνοείται η τύχη τους. Στα τέλη δε του περασμένου αιώνα βίωσε την κρίση των S-300 όταν τελικά οπισθοχώρησε.
Η Κύπρος λοιπόν αποφάσισε να πάει για κυνήγι θησαυρού στη ζούγκλα και αντί να πάρει μαζί κράνος, τουφέκι, πιστόλι, σφαίρες, μαχαίρια, τόξο και ό,τι άλλο χρειάζεται, έβαλε σορτς και πέδιλα επαναπαυόμενη στα άλλα μέλη της εκδρομικής ομάδας που θα καλούσε έναντι μερτικού πως θα καθάριζαν για χάρη της αν προέκυπτε κάποια ανάγκη.
Αυτό ακριβώς έπραξε και με την ΑΟΖ της. Απέναντι σε μια Τουρκία η οποία διαρκώς εξοπλίζεται κι επενδύει στην αμυντική της βιομηχανία αναπτύσσοντας τα δικά της όπλα (τα οποία δοκιμάζει στην Αφρίν όπως το σύστημα Koral και το οπλισμένο drone Bayraktar) η Κύπρος παρέταξε τα brand names των ενεργειακών κολοσσών, την Αίγυπτο, το Ισραήλ και το...φοβερό υπερόπλο της στρατηγικής ψυχραιμίας.
Όπως υποστηρίξαμε σε πρόσφατο κείμενό μας, υπάρχουν κολοσσοί στους οποίους δεν κουνήθηκε η Τουρκία όπως η Noble, η Total και η Exxon για ευνόητους λόγους, υπάρχει όμως και η ΕΝΙ η οποία δεν έχει τη μετοχική σύνθεση και τις επενδυτικές ομάδες των παραπάνω, αλλά κέρδισε το διαγωνισμό στο πιο δύσκολο οικόπεδο, το 3, εκεί όπου η Κύπρος ή έπρεπε να μεταθέσει αργότερα στο χρόνο τις διαδικασίες ή να βάλει κάποιον από τους παραπάνω.
Είναι απορίας άξιο πως η Κύπρος ξεκίνησε την υλοποίηση ενός σημαντικού εθνικού στόχου δίχως να θωρακιστεί. Και ιδού το αποτέλεσμα. Απέναντι σε κορβέτες και φρεγάτες που έχουν περικυκλώσει το γεωτρύπανο των Ιταλών, το μόνο που μπορεί να στείλει είναι ένα περιπολικό ανοικτής θαλάσσης, άρτι αφιχθέν από το Ισραήλ.
Κακά τα ψέματα. Η μοίρα της Κύπρου είναι συνδεδεμένη με την Ελλάδα. Πράγματι βρίσκεται μακριά και για αυτό ακριβώς ήταν ανάγκη να έχουν σχεδιαστεί οι αντίστοιχες λύσεις που θα υπερκερνούσαν το πρόβλημα.
Με λίγα λόγια η Κύπρος χρειαζόταν (και χρειάζεται) εθνική άμυνα. Όταν έβαζε μπρος τα της ΑΟΖ, έπρεπε παράλληλα να βάλει κάτω και τι χρειάζεται ώστε να την υπερασπιστεί. Πχ Χ τάδε τύπου αεροσκάφη, Ζ φρεγάτες, Χ κορβέτες, Ψ υποβρύχια, Ξ αντιτορπιλικά. Κι εφόσον μπορεί να είναι δύσκολο για το νησί να σχηματίσει σημαντικού μεγέθους Ε.Δ., θα μπορούσε να το κάνει μέσω Ελλάδος. Θα μου πείτε και δικαίως, μα της έχει δώσει η Ελλάδα δείγματα εμπιστοσύνης; Δυστυχώς όχι.
Όμως από την ώρα που επέλεξε να τρυπήσει την Ανατολική Μεσόγειο, η αμυντική της θωράκιση, που παράλληλα θα εδραίνε την κυριαρχία του Ελληνισμού στην περιοχή, ήταν μονόδρομος.
Χρήματα υπήρχαν στην Κύπρο και υπάρχουν και στην Ελλάδα. Είναι δικό σου θέμα αν πχ θα αγοράσεις 15-20 F-35 ή 34-40 Su-30SM με 1,2 δις ευρώ ή αν θα το πετάξεις στο γυαλό ως κοινωνικό μέρισμα. Τρανό παράδειγμα η Αίγυπτος. Σημαντικά οικονομικά προβλήματα αλλά στρατιωτική δύναμη στην περιοχή και μάλιστα με σημαντική εξοπλιστική διπλωματία με αγορές από όλους.