Και δεν πρέπει απλώς να τη διαγράψουμε οριστικά και ενσυνείδητα από το λεξιλόγιο μας, αν θέλουμε να ζήσουμε όχι μόνο σαν έθνος, αλλά σαν έθνος ελεύθερο. Να αντικαταστήσουμε τη λήθη με την εγρήγορση και με την αγανάκτηση, που θα θρέψει τους ιστούς της ελεύθερης συνείδησης. Θα πρέπει να θυμόμαστε, να θυμόμαστε τις περιόδους της απάθεια μας, δηλαδή της δουλείας μας!..
Η αντίδραση μας πρέπει να είναι Πράξη και αδιάλειπτος Αγώνας.
Εχουμε πληρώσει και πληρώνουμε ακριβά το τίμημα της ευπιστίας μας και της αδιαφορίας μας και γίναμε παθητικοί παρατηρητές των τετελεσμένων, ακόμη και για τα εθνικά μας ζητήματα. Αν κάθε Κυριακή η πλατεία Συντάγματος "βούλιαζε" από ένα συλλαλητήριο ενάντια όλων εκείνων, ξένων και εγχώριων κίβδηλων πολιτικών, που επιβουλεύονται την εθνική μας αξιοπρέπεια, δεν θα βρισκόμασταν ενώπιον εθνικών εκπλήξεων...
Αντί όμως για αγώνες που διεκδικούν ένταση προσπαθειών και θελήσεων, εγκλωβιζόμαστε στη χαλάρωση, το "βόλεμα" και στη νάρκη. Τα συνθήματα μένουν μόνο συνθήματα, οι σκοποί ξεπέφτουν στους σωρείτες των λέξεων, και οι προθέσεις παραγράφονται από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Μια τέτοια στάση δικαιολογείται σε χώρες, που έχοντας κατακτήσει τα ουσιωδέστερα, ασχολούνται με συμπληρώσεις και τελειοποιήσεις. Στη δική μας χώρα μια τέτοια χαλάρωση είναι θανάσιμη. Σε μας δεν έχει νόημα η ανάπαυλα ή μάλλον μια έχει κατάληξη: την τελμάτωση και σιγά σιγά την παραμόρφωση του νοήματος της κατακτημένης ελευθερίας και των κατακτημένων δικαιωμάτων.
Το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία σήμερα μόνο σαν μια "εκτόνωση" του λαικού αισθήματος μπορεί εκληφθεί, γιατί ακόμη και το νόημά του εκφυλίστηκε από τις πολιτικές κοκορομαχίες και τις διαβρωτικές αντιδράσεις ατόμων, που υποτίθεται ενεργούν εν ονόματι του εθνικού συνόλου, υπηρετώντας συμφέροντα εγωιστικά ή αποκλειστικά εξωγενών βλέψεων. Γίνονται με άλλες λέξεις, συνένοχοι στο έργο εναντίον του εθνικού συμφέροντος.
Σε τούτα τα χρόνια της ανοικτής ακόμη μνημονιακής παρένθεσης, μολονότι ακούμε τον επιθανάτιο ρόγχο της εθνικής μας αξιοπρέπειας, με το λαικό πνεύμα να μην έχει το προνόμιο να μείνει άθικτο από τη βάναυση πολιτική επιβολή, δεν αντιδρά κατά των δημίων του.
Εγωιστικά αποκλειστικό και νωθρότατα υπναλέο, παρακολουθεί τις ήττες του στη διεθνή κονίστρα, περιοριζόμενο στον αχάριστο ρόλο του παρατηρητή και οι διαμαρτυρίες του, όταν μερικά οξυδερκή άτομα το κεντρίζουν σε κάποια αντίδραση, να περιορίζεται σε άχρηστες ιερεμιάδες.