Η Τουρκία έχασε τον πόλεμο στη Συρία και θα τον χάσει στο Κουρδιστάν. Και το χειρότερο για αυτήν.Θα χάσει και τον πόλεμο με την Ελλάδα αν τον επιχειρήσει. Εξηγούμαι. Μα απρόκλητη επιθετική ενέργεια της Τουρκίας ενάντια στην Ελλάδα, δεν μπορεί να κρατήσει πάνω από 1-3 τρεις μέρες. Στο διάστημα αυτό, θα υπάρξει μεγάλη διεθνής κατακραυγή ενάντια στην αναίτια τουρκική επιθετικότητα και οι μεγάλες δυνάμεις δεν μπορεί παρά να πάρουν θέση και να βάλουν φραγμό στην νεο-οθωμανική πρόκληση. Αν η Ευρώπη για να μην αναφερθούμε στο ΝΑΤΟ δεν μπει στη μέση, τότε, θα χάσει την αξιοπιστία της, με πιθανή ακόμα και τη διάλυσή της. Τι λόγο ύπαρξης θα έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση αν δεν μπορεί να προστατεύσει τα σύνορά της.
Οι μεγάλες δυνάμεις της δύσης, κυρίως οι ΗΠΑ και η Γερμανία, μπορεί να ευνοούν τη διατήρηση των εντάσεων ανάμεσα σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Τουρκία τηρώντας το κλασσικό δόγμα “διάιρει και βασίλευε” Και ίσως ακόμα πιο σημαντικό, γιατί με τον τρόπο αυτό πουλάνε περισσότερα όπλα. Αλλά παράλληλα, δεν θα ήθελαν τον απρόβλεπτο Ερντογκάν να καταστεί υπερκυρίαρχος στην Ανατολική Μεσόγειο.
Κατά συνέπεια, ο πόλεμος μεγάλης διάρκειας μέσα από τον οποίο η Τουρκία θα μπορούσε να βγει κερδισμένη λόγω της στρατιωτικής της υπεροπλίας, δεν μπορεί να συμβεί.
Σύγκρουση μικρής διάρκειας
Στο διάστημα μιας σύντομης σύγκρουσης, που είναι και η πλέον πιθανή,η Τουρκία πολύ δύσκολα θα βγει κερδισμένη. Η διάρθρωση των συνόρων μας, επίγειων και θαλάσσιων, είναι τέτοια που σχεδόν πουθενά δεν μπορεί να εισβάλλει με επιτυχία. Στον Έβρο τα περιορισμένης έκτασης σύνορα μας είναι θωρακισμένα και πολύ δύσκολα μπορούν οι στρατιωτικές τους δυνάμεις να διαβούν το μεγάλο ποτάμι και να εισβάλουν στην μητροπολιτική Ελλάδα.
Το ίδιο ισχύει και για τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου όπου οι ‘Έλληνες μαχητές σε αντίθεση με τους Τούρκους εισβολείς, υπερασπίζονται πάτρια εδάφη και για το λόγο αυτό είναι φυσικό να έιναι πιο μαχητικοί. Το μόνο νησί που είναι ευάλωτο στρατιωτικά είναι το Καστελόριζο, το οποίο όμως ακόμα και αν το κατακτήσουν στρατιωτικά είναι αμφίβολο αν μπορούν να το κρατήσουν. Και αυτό γιατί είναι ο γεωγραφικός κρίκος που συνδέει τις ΑΟΖ μεταφοράς του Ισραηλινού αερίου μέσω του θαλάσσιου τριγώνου Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ.
Το ελληνικό ναυτικό έχει μεγάλη εμπειρία και ικανοποιητική ισχύ για να αντιμετωπίσει το τουρκικό. Το ίδιο και η ελληνική αεροπορία, αφού για διάστημα πολεμικών επιχειρήσεων 1-3 ημερών, έχει κύρια σημασία η ποιότητα των πιλότων και του εξοπλισμού και λιγότερο η αριθμητική υπεροχή όπου υπερτερεί η Τουρκία. Η αποψιλωμένη από έμπειρους πιλότους λόγω των πρόσφατων εκκαθαρίσεων τουρκική αεροπορία, είναι απίθανο να τολμήσει να βομβαρδίσει ελληνικούς στόχους, γιατί θα υπάρξει παγκόσμια κατακραυγή.
Σε μια τέτοια περίπτωση και οι δικοί τους στόχοι στην αχανή μητροπολιτική τους χώρα, είναι περισσότερο εκτεθειμένοι σε δικά μας αντίποινα. Η ευρεία εδαφική έκταση της Ανατολικής Τουρκίας και Αν. Θράκης, σε αντίθεση με τη μορφολογία των νησιών μας και των συνόρων μας στον Έβρο, είναι ανοιχτή σε επιλεγμένα χτυπήματα και ξαφνική εισβολή από μέρους ελληνικών δυνάμεων. Όμως, το πιο πιθανό είναι να μην φτάσουμε μέχρι εκεί.
Το ποντίκι που βρυχάται
Μια στρατιωτική σύγκρουση λοιπόν μικρής διάρκειας, με δεδομένο και το αναίτιο της επίθεσης από μέρους της Τουρκίας του Ερντογκάν,είναι περισσότερο πιθανό να αφήσει πολύ μεγαλύτερες πληγές από κέρδη στον προκλητικό μας γείτονα. Και πολύ πιθανό να σημάνει το τέλος του Σουλτάνου, ο οποίος έχει παντού δημιουργήσει εχθρούς, σε δύση, σε ανατολή, σε βορρά και νότο. Όπως και μέσα στη χώρα του, καλλιεργώντας την εικόνα του θρασύτατου τραμπούκου.
Βρυχάται σαν το ποντίκι με εγωπάθεια, αυταρέσκεια, εριστικότητα, αλλά και φόβο για το προσωπικό του μέλλον. Και δεν έχει άδικο. Γιατί στο τέλος του δρόμου είναι πιθανό να έχει την τύχη του Καντάφι και του Σαντάμ. Και να οδηγήσει ακόμα και σε διαμελισμό της χώρας του.
Οι μεγάλες δυνάμεις της δύσης, κυρίως οι ΗΠΑ και η Γερμανία, μπορεί να ευνοούν τη διατήρηση των εντάσεων ανάμεσα σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Τουρκία τηρώντας το κλασσικό δόγμα “διάιρει και βασίλευε” Και ίσως ακόμα πιο σημαντικό, γιατί με τον τρόπο αυτό πουλάνε περισσότερα όπλα. Αλλά παράλληλα, δεν θα ήθελαν τον απρόβλεπτο Ερντογκάν να καταστεί υπερκυρίαρχος στην Ανατολική Μεσόγειο.
Κατά συνέπεια, ο πόλεμος μεγάλης διάρκειας μέσα από τον οποίο η Τουρκία θα μπορούσε να βγει κερδισμένη λόγω της στρατιωτικής της υπεροπλίας, δεν μπορεί να συμβεί.
Σύγκρουση μικρής διάρκειας
Στο διάστημα μιας σύντομης σύγκρουσης, που είναι και η πλέον πιθανή,η Τουρκία πολύ δύσκολα θα βγει κερδισμένη. Η διάρθρωση των συνόρων μας, επίγειων και θαλάσσιων, είναι τέτοια που σχεδόν πουθενά δεν μπορεί να εισβάλλει με επιτυχία. Στον Έβρο τα περιορισμένης έκτασης σύνορα μας είναι θωρακισμένα και πολύ δύσκολα μπορούν οι στρατιωτικές τους δυνάμεις να διαβούν το μεγάλο ποτάμι και να εισβάλουν στην μητροπολιτική Ελλάδα.
Το ίδιο ισχύει και για τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου όπου οι ‘Έλληνες μαχητές σε αντίθεση με τους Τούρκους εισβολείς, υπερασπίζονται πάτρια εδάφη και για το λόγο αυτό είναι φυσικό να έιναι πιο μαχητικοί. Το μόνο νησί που είναι ευάλωτο στρατιωτικά είναι το Καστελόριζο, το οποίο όμως ακόμα και αν το κατακτήσουν στρατιωτικά είναι αμφίβολο αν μπορούν να το κρατήσουν. Και αυτό γιατί είναι ο γεωγραφικός κρίκος που συνδέει τις ΑΟΖ μεταφοράς του Ισραηλινού αερίου μέσω του θαλάσσιου τριγώνου Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ.
Το ελληνικό ναυτικό έχει μεγάλη εμπειρία και ικανοποιητική ισχύ για να αντιμετωπίσει το τουρκικό. Το ίδιο και η ελληνική αεροπορία, αφού για διάστημα πολεμικών επιχειρήσεων 1-3 ημερών, έχει κύρια σημασία η ποιότητα των πιλότων και του εξοπλισμού και λιγότερο η αριθμητική υπεροχή όπου υπερτερεί η Τουρκία. Η αποψιλωμένη από έμπειρους πιλότους λόγω των πρόσφατων εκκαθαρίσεων τουρκική αεροπορία, είναι απίθανο να τολμήσει να βομβαρδίσει ελληνικούς στόχους, γιατί θα υπάρξει παγκόσμια κατακραυγή.
Σε μια τέτοια περίπτωση και οι δικοί τους στόχοι στην αχανή μητροπολιτική τους χώρα, είναι περισσότερο εκτεθειμένοι σε δικά μας αντίποινα. Η ευρεία εδαφική έκταση της Ανατολικής Τουρκίας και Αν. Θράκης, σε αντίθεση με τη μορφολογία των νησιών μας και των συνόρων μας στον Έβρο, είναι ανοιχτή σε επιλεγμένα χτυπήματα και ξαφνική εισβολή από μέρους ελληνικών δυνάμεων. Όμως, το πιο πιθανό είναι να μην φτάσουμε μέχρι εκεί.
Το ποντίκι που βρυχάται
Μια στρατιωτική σύγκρουση λοιπόν μικρής διάρκειας, με δεδομένο και το αναίτιο της επίθεσης από μέρους της Τουρκίας του Ερντογκάν,είναι περισσότερο πιθανό να αφήσει πολύ μεγαλύτερες πληγές από κέρδη στον προκλητικό μας γείτονα. Και πολύ πιθανό να σημάνει το τέλος του Σουλτάνου, ο οποίος έχει παντού δημιουργήσει εχθρούς, σε δύση, σε ανατολή, σε βορρά και νότο. Όπως και μέσα στη χώρα του, καλλιεργώντας την εικόνα του θρασύτατου τραμπούκου.
Βρυχάται σαν το ποντίκι με εγωπάθεια, αυταρέσκεια, εριστικότητα, αλλά και φόβο για το προσωπικό του μέλλον. Και δεν έχει άδικο. Γιατί στο τέλος του δρόμου είναι πιθανό να έχει την τύχη του Καντάφι και του Σαντάμ. Και να οδηγήσει ακόμα και σε διαμελισμό της χώρας του.