Η ευθύνη...Αλλά ποια ευθύνη;
Αυτή που καλλιέργησε το σαπρόφυτο του πιο νοσηρού πολιτικού υποκειμενισμού, όταν οι ανθρώπινες αγέλες σ' όλη την γεωγραφική έκταση του τόπου τούτου, διδάσκονταν από τους πολιτικούς της ανευθυνότητας πως να λησμονούν την έννοια άνθρωπος και πως να απαλλοτριώνουν την πιο στοιχειώδη ατομική και εθνική αξιοπρέπεια στο αποκτηνωτικό συναίσθημα του ευτελέστατου μορίου μιας φοβισμένης και απαθούς μάζας, που κινείται κάτω από τη βέργα του κάθε απίθανου, ανεύθυνου και ανίκανου πολιτικού γελαδάρη;
Αυτή την ευθύνη, ο Ελληνας των μνημονιακών χρόνων και του εθνικού ευτελισμού, δεν τη χρειάζεται πια. Η έκπτωσή της σαν ψυχικού, ιδεολογικού και πολιτικού, και σαν διεγερτικού της συνείδησης, είναι μια από τις οριστικές απώλειες στη μερίδα των κερδοζημιών της πρόσφατης ιστορίας.
Η αναζήτηση της νέας ευθύνης πρέπει να είναι από τα καθήκοντα, τουλάχιστον κάθε εναπομείναντα σκεπτόμενο Ελληνα, ο οποίος μετέχει του φυσικού νόμου της αυτοσυντήρησης.
Οταν ο πολίτης κερδίσει τη συνείδηση της νέας τούτης ευθύνης θα είναι οπλισμένος με την ικανότητα να κάνει την ανατομία της πολιτικής ανευθυνότητας και να αντιληφθεί το χάσμα ανάμεσα στη δική του ελευθερία και στην ελευθερία της ολότητας. Αυτήν που θα θρέψει και θα συντηρήσει και θα περιφρουρήσει την πρώτη από κάθε επιβολή.
Η πολιτική σκοπιμότητα, ο πολιτικός καιροσκοπισμός και η πολιτική ανικανότητας διεκδικούν τη μέθεξη της...υποδειγματικής ανευθυνότητας τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα όχι μόνο στο επίμαχο θέμα της οικονομικής κρίσης, αλλά και στα εθνικά μας θέματα. Και κάθε φορά που η "μέθεξη" αυτή πραγματοποιείται γινόμαστε συλλέκτες εθνικών συμφορών.
Η πολιτική ανευθυνότητα είναι η διάστασή μας με το καθημερινό γεγονός. Ζούμε καθημερινά τις συνέπειες της πολιτικής ανευθυνότητας και τα γεγονότα είναι εύγλωττα είτε αφορούν την οικονομική κρίση, τη Novartis και ό,τι θα προκύψει, αν θα προκύψει από αυτή την υπόθεση, είτε αφορούν το θέμα του ονόματος της γείτονας χώρας, όπου δια του υπουργού εξωτερικών με την όποια λιπαρή συνείδηση, πληροφορούμαστε ότι το όνομα "Μακεδονία" δεν μπορεί να αφαιρεθεί από τον προσδιορισμό των Σκοπίων, είτε αφορούν τον υποτιθέμενο εξ' ανατολών κίνδυνο με τα όποια "τερτίπια" της Τουρκίας.
Για όλους αυτούς τους πολιτικούς της φωτογραφίας που εικονογραφεί τούτο το κείμενο, αλλά και πολλούς άλλους που λείπουν απ' αυτή και έχουν συμβάλλει στην γκροτέσκο εικόνα της χώρας, πέραν της αποδεδειγμένης ανικανότητας τους, η ευθύνη αφορούσε το μέλλον και έμεινε πάντα ένα περιθώριο ραθυμίας που προίκιζε την κοινωνία, με την έλλειψη της σοβαρότητας που χωράει στα διαστήματα της νωθρότητας.
Και οι λίγοι που κατά καιρούς αρθρώνουν πολιτικό λόγο ή αντιδρούν, θυμίζουν κάποια νυσταλέα μόνιππα στις ρομαντικές πολιτείες των κοσμοπόλεων για τους εραστές των παλιών καιρών που θάφτηκαν χωρίς εκφορά και που στο απώτερο παρελθόν, στο πλαίσιο της συλλογικής ευθύνης, έδιναν τον αγώνα τον καλό και έπλαθαν την ιστορία.
Ολοι τούτοι οι πολιτικοί που ξεπουλάνε την έννοια της ευθύνης εν μια νυκτί, με την ανακάλυψη του εγώ τους κάτω από επάλληλα επιστρώματα καιροσκοπισμού και βλακείας συχνά, έχουν φράξει όλους τους πόρους απ' όπου θα μπορούσε να αναπνεύσει η μύχια συνείδησή τους...
Θα το καταλάβουμε ποτέ; Αμφιβάλλω! Αλλωστε, για πολλούς όλα τα παραπάνω, ενόψει μάλιστα του τριήμερου και του όποιου "ξεφαντώματος", μπορούν να αποδοθούν στην εμμονική γραφικότητα του γράφοντος, αν βέβαια διαβάσουν τούτο το κείμενο μέχρι το τέλος και δεν αρκεστούν στα Likes για τη φωτογραφία, για λόγους που ανάγονται στη δική τους επιπόλαια εκτίμηση και με τις προσλαμβάνουσες που έχουν εξ' εθισμού...