Ζούμε ιστορικές στιγμές. Όχι όμως όπως θα τις επιθυμούσαμε αν και δεν πράξαμε το παραμικρό για να τις επηρρεάσουμε. Ξαναζούμε τις παραμονές του 1453. Η ίδιας μορφής παρακμή επαναλαμβάνεται.
Την ώρα που η Τουρκία εξαπλωνόταν στα Βαλκάνια και προωθούσε την αμυντική της βιομηχανίας, η Ελλάδα δανειζόταν φθηνά σε ευρώ. Όχι όμως για να επενδύσει. Έπρεπε να μοιράσει έργα σε άχρηστους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήθελε να μοιράσει συντάξεις σε 40ρηδες και να βολέψει τους πάντες στο δήμο, στο τρίτο γραφείο αριστερά στο πρωτόκολλο.
Τα σημάδια υπήρχαν. Αρκετοί τα έβλεπαν αλλά δεν άκουγε κανείς. Λεφτά υπήρχαν. Για πέταμα. Όχι για επενδύσεις, όχι για ενίσχυση, όχι για προκοπή και πρόοδο.
Και τώρα; Οι καρχαρίες που μας περιτριγυρίζουν μύρισαν το αίμα από τις πληγές μας. Ζητούν μια δαγκωνιά από το σώμα μας.
Οι Σκοπιανοί θέλουν με το στανιό να γίνουν Μακεδόνες.
Οι Αλβανοί αλλάζουν συμφωνίες, ζητούν περιουσίες, κατεδαφίζουν σπίτια, θέτουν θέμα χερσαίων συνόρων.
Οι Τούρκοι θέλουν τη Θράκη, συνδιαχείριση στο Αιγαίο, ολόκληρη και όχι μόνο τη μισή Κύπρο μαζί με τον υποθαλάσσιο πλούτο της.
Όλα αυτά εκδηλώθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί αλλά εμείς γελούσαμε στις γειτονιές, κοιτούσαμε τις κοπελιές...
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές
την πρώτη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
αδέρφια πήραν οι οχτροί
κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά
την τρίτη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την πέμπτη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα