Ο Νίκος Κοτζιάς μπορεί να λέει ό,τι θέλει στο twitter (λαμβάνοντας τις απαντήσεις εκατοντάδων σχολιαστών) και η Ελληνική Αστυνομία να μπερδεύει τα μηδενικά, αλλά η πραγματικότητα από σήμερα είναι πλέον μια.
Η Ελλάδα από σήμερα δεν έχει πρωθυπουργό, ούτε κυβέρνηση αλλά όπως λένε και στις ποδοσφαιρικές μεταδόσεις "ό,τι βλέπετε, είναι καθυστερήσεις". Όπως δεν έχει φυσικά και αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία πρώτα είδε τις 500.000 της Θεσσαλονίκης και μετά έσπευσε να το παίξει όψιμη πατριώτισσα με μπροστάρη το γιο του "σε 10 χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει".
Βρήκε όμως έναν ηγέτη που στα 93 του απέδειξε ότι μπορεί να συνθέτει πύρινους λόγους όπως οι μελωδίες του και να διευθύνει 1.500.000 κόσμου ως μαέστρος κουνώντας τα χέρια του.
Έλεγαν ότι θα δυσκολευόταν να μιλήσει κι αυτός σήκωσε με τη φωνή του την Αθήνα στο πόδι.
Βρέθηκε ένας άνθρωπος που κοντεύει έναν αιώνα ζωής να πει τα πράγματα ακριβώς με το όνομά τους. Να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Να διαλύσει τα εθνομηδενιστικά επιχειρήματα και να αποκαταστήσει έννοιες όπως ο πατριωτισμός.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πλέον παρελθόν. Και μαζί του ολόκληρη η κυβέρνηση. Σίγουρα θα βγουν και θα πουν πολλά. Θα προκαλέσουν, θα λοιδορήσουν, αλλά να είστε σίγουροι, το μήνυμα εστάλη και παρελήφθη. Αν έχουν μυαλό θα αναζητήσουν διπλωματική έξοδο κινδύνου.
Αν η κυβέρνηση ανακρούσει πρύμναν, ο Μίκης για δεύτερη φορά στο Μακεδονικό θα έχει αλλάξει την ιστορία.
Όσο για εμάς όταν θα πάμε στην κάλπη θα πρέπει να θυμόμαστε την στάση των κομμάτων, είτε εθνομηδενιστικών, είτε όψιμων φιλομακεδονικών, είτε ακραίων αλλά δομικών μερών του συστήματος. Ίσως είναι ώρα για την ανάδειξη νέων δυνάμεων.