Είναι κρίσιμη η δήλωσή του: «Είμαι πατριώτης διεθνιστής και μάχομαι συνάμα τον φασισμό σε όλες τις μορφές και προπαντός στην πιο επικίνδυνη μορφή του, την αριστερόστροφη». Μετά το πρώτο «και», το δεύτερο σκέλος της δήλωσης είναι αυτονόητο, όμως ο διττός όρος «πατριώτης διεθνιστής» χρεάζεται λίγη επεξεργασία.
Προφανώς, οι έννοιες που συνάδουν είναι: αφ’ ενός μέν, ο εθνομηδενισμός με την παγκοσμιοποίηση, ήτοι αυτά που υπηρετούν τυφλά τα καθεστωτικά ανδρείκελα τα οποία μας ετεροκυβερνούν, αφ’ ετέρου δε, ο πατριωτισμός με τον διεθνισμό. Π.χ., κάθε πατριώτης Μακεδών είναι και ένας πατριώτης Έλλην, διότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα.
Άλλο βέβαια ο εθνικισμός, με ‘κι’, που συνάδει με την δεσποτική φεουδαρχία, και άλλο ο εθνισμός και ο πατριωτισμός των ανθρώπων, που επίσης συνάδoυν με τον διεθνισμό μας. Ο διεθνισμός μας είναι η επέκταση του εθνισμού μας, στην διεθνή και όχι υποχρωτικά παγκοσμιοποιητική σφαίρα.
Συνεπάγεται δε ο διεθνισμός την αειφορία κάθε έθνους και κάθε κοινωνίας συγκεκριμένης κουλτούρας. Στηρίζει δηλαδή ο διεθνισμός τον εθνισμό και τον πατριωτισμό μας, σε ένα πλαίσιο παραπλήσιο με το ιδανικό της ισοπολιτείας στην κλασική Ελλάδα.
Αυτά εκλαμβάνω από την κρίσιμη δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη. Διαφωνώ σε πολλά από τον πρότερο βίο του, όμως είθε αυτά να εννοούσε με την εν λόγω δήλωση, στο συλλαλητήριο των Αθηνών, στις 4 Φεβρουαρίου 2018.