Το γλυκύτατο κύριο της φωτογραφίας, με το παπιγιόν, ίσως δεν τον γνωρίζετε. Και δεν έχετε πλέον τη δυνατότητα να τον γνωρίσετε δια ζώσης διότι το 2009 εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο. Είναι ο Thomas Μ. Franck. Υπήρξε καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, πρόεδρος της Αμερικανικής Επιστημονικής Εταιρείας Διεθνούς Δικαίου και θεωρείτο κορυφή σε θέματα Διεθνούς Δικαίου.
Τον καθηγητή Franck λοιπόν προσέλαβε η Ελλάδα το 1993, έναντι αδράς αμοιβής, για να υποστηρίξει τις ελληνικές θέσεις στην «κόντρα» με τα Σκόπια όταν η πΓΔΜ ήθελε να ενταχθεί στα Ηνωμένα Έθνη. Όντως η συνεργασία με τον Franck απέδωσε καρπούς, καθώς ο ΟΗΕ δέχθηκε τα Σκόπια ως πΓΔΜ και όχι ως Macedonia.
Αρκετά χρόνια μετά, οι δρόμοι της Ελλάδας και του Franck ξαναδιασταυρώθηκαν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ήταν στο team των νομικών που προετοίμασαν την προσφυγή των Σκοπίων εναντίον της Ελλάδας! Απλώς τον είχε προσλάβει (και πληρώσει αδρά) η άλλη πλευρά.
Αυτά για όσους σκέφτονται την εξωτερική πολιτική με όρους συμπάθειας, αντιπάθειας, φιλίας και έχθρας.
Ο Thomas Franck ήταν απλώς ένας επαγγελματίας νομικός που δούλευε για τα συμφέροντα του εκάστοτε πελάτη του.
Κι επειδή θα σκεφθείτε "κοίτα να δεις τι πουλημένοι είναι αυτοί οι καθηγητάδες" σπεύδω να σχολιάσω ότι η Ελλάδα ορθώς καταδικάστηκε από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, καθώς όντως παρέβη την ενδιάμεση συμφωνία, εμποδίζοντας την είσοδο της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.
Το επιχείρημα της ελληνικής πλευράς ότι και οι Σκοπιανοί την είχαν παραβεί έκανε τους δικαστές της Χάγης να βάλουν τα γέλια. Όπως γνωρίζει και πρωτοετής της νομικής, όταν κάνεις μία συμφωνία με κάποιον και εκείνος δεν τηρεί τους όρους της, τον ενάγεις στο δικαστήριο που προσυμφωνήσατε να είναι αρμόδιο για την εκδίκαση της υπόθεσης, δεν τον μιμείσαι!
Αν η Ελλάδα είχε σύρει τα Σκόπια ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για όλες τις αλυτρωτικές πρωτοβουλίες των Σκοπίων από το 1995 θα είχε κερδίσει την υπόθεση καραμπινάτα.
Αντ΄ αυτού έκανε μαγκιές επιπέδου σχολιαρόπαιδων και έφαγε τη διεθνή χαστούκα για την οποία δεν διαβάζουμε και πολλά.
Ένας είναι, λοιπόν, ο σύμμαχος κάθε έθνους: ο σοβαρός χειρισμός, ο επαγγελματισμός. Και ένας ο εχθρός: η γελοιότητα. Τι από τα δύο διαθέτουμε;