Και τι έγινε; Του επήραν την ψυχή του και του έδωσαν σε αντάλλαγμα τον κοινωνικό θάνατο, εγκλωβίζοντας τον σε εκβιαστικά διλήμματα και στη φοβία. Και τώρα στην παρυφή του γκρεμού , προτιμά ο μεγάλος απατημένος να ατενίζει το χάος χωρίς να είναι υποχρεωμένος να μετρά το γεωμετρικό του σχήμα.
Και διαμορφώθηκε αυτή η στάση φοβίας και ανασφάλειας του Ελληνα με την απιστία του στην όποια ιδεολογία και στο όποιο πολιτικό σχήμα ή και μόρφωμα, απιστία που υπήρξε καρπός της αδυναμίας της θεωρίας να εμφανίσει, ένα, έστω, προσχέδιο ευτυχίας.
Η διαρκής μετάθεση των ελπίδων στο μέλλον, η διαιώνιση της μεταβατικότητας των μνημονίων, η οριστικοποίηση του προσωρινού με τα ασύστολα ψέμματα των πολιτικών όλων των αποχρώσεων τούτα τα χρόνια της εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας και της εθνικής αναξιοπρέπειας, η ατελείωτη εναλλαγή των θυσιών χωρίς αντίκρυσμα, η περιφρόνηση των απαιτήσεων του παρόντος και η βαθμιαία αποκρυστάλλωση μιας φιλοσοφίας παραίτησης και εγκαρτέρησης με την αόριστη υπόσχεση μιας μελλοντικής ανταμοιβής που δεν ήταν ποτέ ληξιπρόθεσμη, έχουν εξαντλήσει όλα τα αποθέματα της υπομονής.
Και το χώρο της καλοπροαίρετης πίστης ή της απλοικής ευπιστίας έχουν σήμερα κατακαλύψει η αποθάρρυνση και η δυσπιστία, ακόμη και η θλίψη με τις όποιες συνέπειες της στο κοινωνικό σώμα. Και βέβαια με αυτά και με άλλα επήλθε η κοινωνική αποσύνθεση, έχοντας τοποθετήσει τη συνέπεια πριν από το αίτιο και ξεκινούμε από το αποτέλεσμα, που συνήθως είναι οδυνηρό, για να εξουδετερώσουμε την αιτία.
Πρόκειται για θλιβερή και επικίνδυνη πλάνη. Και κάτω από την πίεση του επείγοντος, της φοβίας και της ανασφάλειας για το αύριο, και χωρίς καμία παρακαταθήκη ιδεαλισμού, περιμένουμε τις άμεσες και πρακτικές εκείνες λύσεις που θα δώσουν αποτελέσματα σίγουρα και πρακτικά επίσης.
Από ποιους όμως; Γιατί οι πρακτικές τούτες λύσεις δεν μπορούν να στηριχθούν σ' ένα σάπιο πολιτικό σύστημα και στον αφελή εμπειρισμό της τυχούσης ώρας. Χρειάζονται τα έργα της σαφήνειας. Αληθινά, στο σημερινό κρίσιμο στάδιο του έθνους, ό,τι κυρίως χρειάζεται είναι πρώτα η αποκατάσταση της κοινωνικής συνείδησης που θα γίνει το υπόστρωμα του μεγάλου και μελετημένου σχεδίου για την έξοδο από μια χρόνια εθνική ταλαιπωρία.
Πιθανώς οι αυθαίρετες τούτες σκέψεις να βρίσκονται στην περιοχή της ουτοπίας. Ομως, δεν θεωρώ ότι βρίσκονται στην περιοχή της πολιτικής ανανδρίας, που διακοσμείται με ονόματα όπως: θέληση του λαού, κοινωνική πειθαρχία, αντιφασισμός, λαική ομοψυχία, εμπιστοσύνη, σε τρόπο που αν κάποιος αποφασίσει να τα καταγγείλει εν ονόματι απλώς της καλής πίστης ή της αγάπης προς την αλήθεια, τον παρουσιάζουν ως πολέμιο της τρέχουσας ανάγκης και κάθε απόπειρα κριτικής χαρακτηρίζεται ως αντίδραση.
Η βάναυση τούτη κακή πίστη που βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία από τους εγχώριους Σαρδανάπαλους της πολιτικής, αποτελεί μια νέα επιτυχία του ολοκληρωτικού πνεύματος που δεν χρειάστηκε παρά να αλλάξει ετικέττα για να κατακτήσει, χωρίς καμία δαπάνη δυνάμεων, σημαντική μερίδα της κοινωνίας.