Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα ζούμε μια παράνοια. Το παραμικρό που μπορείς να πεις, είναι ικανό να σε σταμπάρει ως ρατσιστή ή φασίστα, ακόμη και να σε οδηγήσει σε χειρότερες περιπέτειες.
Προβληματίζεσαι με όσους περνούν παράνομα τα σύνορα της χώρας; Είσαι ρατσιστής. Θες να κάνεις τον σταυρό σου; Είσαι σκοταδιστής. Δε συναινείς να χαριστεί η Μακεδονία σε κλέφτες; Είσαι εθνικιστής. Πας σε συλλαλητήρια; Είσαι τραμπούκος.
Καταργήθηκαν λέξεις. Δαιμονοποιήθηκαν λέξεις. Ενοχοποιήθηκαν επιλογές. Ο κόσμος έφτασε στο σημείο να ντρέπεται για ό,τι είναι και όσα έμαθε.
Υπάρχει άραγε χειρότερος ρατσισμός από τον κοινωνικό που δεν επιτρέπει την ελεύθερη έκφραση; Ας μετρηθούν οι απόψεις, ας λογιστούν τα επιχειρήματα, ας ακουστούν οι φωνές, ας γράψουν οι γραφίδες.
Ε αυτά χθες δέχθηκαν ένα ισχυρότατο πλήγμα. Τα σκόρπισε ο Μίκης Θεοδωράκης με την ομιλία του και τα προσδιόρισε με την αποστροφή του για τον αριστερόστροφο φασισμό. Δε χρειάζεται να ντρέπεσαι γιατί γεννήθηκες στην Ελλάδα και αγαπάς τη Μακεδονία. Μας το είπε και ο Εμιλ από την Αίγυπτο που ζει 32 χρόνια στον τόπο μας.
Είναι πιθανό ότι αν ζούσε σήμερα ο Αρης Βελουχιώτης και εκινείτο στο πνεύμα του λόγου του στη Λαμία, περίπου τα ίδια θα έλεγε.
Και σήμερα όλοι αυτοί οι υπερασπιστές της Δημοκρατίας με παράσημο τα δύο χρόνια που έμειναν στο Αιγάλεω, έπεσαν να τον φάνε. Αλλά δεν τα κατάφεραν.