Και ο νεοέλληνας έχει το "ταλέντο" να αντιδρά εκ των υστέρων και μονίμως όψιμα στα προβλήματά του, ιδίως στα εθνικής εμβέλειας ζητήματα, με αποτέλεσμα να συγκομίζει συχνά την επαίσχυντη ήττα του τόσο σε κοινωνικό επίπεδο, όσο και σε εθνικό.
Το αυριανό συλλαλητήριο για τη Μακεδονία θα μπορούσε να έχει αξία και βαρύτητα αν αποτελούσε συνέχεια μιας μόνιμης αφύπνισης του Ελληνα, αλλά και της πολιτικής βούλησης να αντισταθεί στις όποιες πιέσεις εξωτερικών παραγόντων, που αποσκοπούν στην επιβολή μιας νέας κατάστασης πραγμάτων γενικότερα.
Μια κοινωνία ρακένδυτη και με ανεπαρκή φιλοσοφικό οπλισμό, χωρίς αισθητική και με μοναδικό αποκούμπι μερικές ιδέες και σύμβολα από ένα παρελθόν ακμής, εμφανίζεται όψιμα και στο συγκεκριμένο επίμαχο και χρόνιο ζήτημα να δικαιώσει τον εαυτό της. Και συνάμα οι πολιτικοί της συμφοράς, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης, υπνοβάτες μιας άλλης εποχής, νιώθουν πως τους λείπει η αίσθηση του πραγματικού.
Κοινωνία και πολιτικοί ζούνε μηρυκάζοντας τα ίδια και τα ίδια και αναπνέουν έναν αέρα με ελλιπές οξυγόνο.
Το φαινόμενο καταδείχνει το "ταλέντο" του Ελληνα στην αδράνεια και την αδιαφορία, που συνθέτουν το ψυχολογικό κλίμα των συνεπειών των τετελεσμένων. Ετσι σημειώνονται για δεκαετίες οι επιβολές κατά της ελευθερίας και ο ακρωτηριασμός της εθνικής μας υπερηφάνειας. Η αδράνεια της κοινωνίας και η περιφρόνηση της θέλησης του λαού από τους Σαρδανάπαλους και τους Ταρτούφους της πολιτικής ανάδωσαν εθνικές ήττες.
Εχουμε τούτο το μοναδικό "ταλέντο". Ας το μονολογήσουμε επιτέλους όλοι με χρήσιμη ειλικρίνεια, γιατί όσα μας συμβαίνουν δεν μας έρχονται σαν απροσδόκητος κεραυνός. Στην αρχή δεχόμαστε το κάθε γεγονός με την προσδοκία της παροδικότητας και του προσωρινού. Και μετά συνηθίζουμε να υποδεχόμαστε τους "βαρβάρους". Και κάποιοι θα λυπούνταν αν δεν έρχονταν!..
Και έχοντας χάσει μερικοί την υγιεινή αίσθηση της ελευθερίας, σχεδόν απροκάλυπτα προπαγανδίζουν για τούτο το "ταλέντο" του νεοέλληνα. Και οι πολλοί ζούνε μέσα σε μια παραίσθηση συμφοράς προτού καν τους επισκεφτεί με τα βαριά της πέλματα.
Είναι κι αυτό μια άλλη διάσταση του "ταλέντου" μας κάτω από την αποσυνθετική επίδραση των πολιτικών κηρυγμάτων και των φερέφωνων της εκάστοτε εξουσίας, των συνήθως αμόρφωτων δημοσιογράφων της εξαγορασμένης επιβίωσης, με αποτέλεσμα να θεωρούμε πως η έγκαιρη διαμαρτυρία μας θα ήταν ίσως μια παραφωνία στο "κοινό αίσθημα".
Και είναι το ίδιο "ταλέντο" μας που κάνει άλλους να πιστέψουν, με πολλή αφέλεια, πως χρειάζεται η δοκιμασία της κοινωνίας και του έθνους, για να νιώσει το ναρκωμένο εθνικό σώμα το βάρος του λακτίσματος για να ξυπνήσει.
Μα ξεχνούν κάτι ουσιώδες: Πως το εθνικό αυτό σώμα είχε την προδιάθεση της νάρκης. Υστερα από τα πρώτα χρόνια της μάταιης αναμονής ήρθαν τα χρόνια της σταθεροποίησης των τετελεσμένων και το πνεύμα δεν είχε καν τον αιφνιδιασμό της έκπληξης.
Είχε σχεδόν συνηθίσει στην ιδέα ότι μπορεί να ζήσει και δούλο. Και η συνείδηση της άμυνας της ελευθερίας, της υπεράσπισης των εθνικών ζητημάτων, είχε καλυφθεί από άλλες απασχολήσεις εγωιστικής μορφής, που αρκετοί είδαμε στη διαδρομή τούτων των δύσβατων χρόνων.
Οταν φτάσει κανείς να σκεφτεί την τραγωδία που ρυθμίζει τις εναγώνιες ώρες της εποχής που περάσαμε ή και περνάμε, αισθάνεται πως το τρομακτικό και μεγάλο που πλανιόταν γύρω μας επισκιαζόταν από το "ταλέντο" μας να αφηνόμαστε στη μοίρα μας και στις προεκτάσεις του ατομικισμού μας, να αδυνατούμε να υψωθούμε στην αντίληψη της Στιγμής.
Ο σημερινός "ταλαντούχος" νεοέλληνας δεν αισθάνεται πλουτισμένος με αισθήσεις που πριν δεν είχε, οπλισμένος με το όπλο μιας πείρας που είναι ικανή να διαθλάται μέσα στην ψυχή των γεγονότων και να αποκαλύπτει, χωρίς κανένα παραπλανητικό πυροτέχνημα, το μυστικό πυρήνα του εκάστοτε προβλήματος.
Εξακολουθεί ωστόσο να αισθάνεται τον εαυτό του κατά πολύ ανώτερο άλλων πολιτών άλλων χωρών, αν και η έφεση της κριτικής, ανελέητης και αδυσώπητης, παραμερίζει την προχειρότητα του ενθουσιασμού και την κιβδηλεία του πατριωτικού αισθήματος.
Αναντίρρητα, θα έρθει και πάλι η στιγμή, όταν μετά τον ίλιγγο του χάους και μετά τον πυρετό θα έρθει η ύφεση και η εξοικείωση, όπου οι συνέπειες τούτου του "ταλέντου" του νεοέλληνα θα διεκδικήσει τη θέση του και τη σημασία του στις κατακτήσεις της σύγχρονης ελληνικής βλακείας.
Γιατί τούτο το "ταλέντο" είναι αναμφίβολα ο καρπός της έξαλλης συνουσίας της βλακώδους μεν αλλά πονηρής πολιτικής σκέψης με τον ασυγκράτητο κένταυρο της κοινωνικής αδιαφορίας και ευπιστίας.