 |
| fantareis - pixabay |
[Την διαμόρφωση του μετεκλογικού γερμανικού τοπίου σε πολιτικό ναρκοπέδιο, με την άγνωστη τελικά τύχη του να επηρεάζει κρίσιμα την περαιτέρω εξέλιξη της Ε.Ε., επισημαίνει ο δημοσιολόγος συντάκτης του πιο κάτω άρθρου. Ο οποίος χαρακτηρίζει ως «φάρσα» και «μίασμα» το σήριαλ των διαπραγματεύσεων για σχηματισμό κυβέρνησης και προβλέπει ότι σε περίπτωση αναγκαστικής επανάληψης των εκλογών, θα υπάρξουν καταλυτικές εξελίξεις στην γερμανική πολιτική σκηνή και ευρύτερα στην πορεία της Ε.Ε – συμπεριλαμβανομένης μιας πιθανής έξωσης της Ιταλίας]
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
Την τελευταία φορά που ασχολήθηκα με το μίασμα* των γερμανικών διαπραγματεύσεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού, τα στοιχεία έδειχναν πως το ρεύμα στρεφόταν εναντίον του SPD, των σοσιαλδημοκρατών. Τώρα οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως όσο η Μέρκελ προσπαθεί να σχηματίσει ένα συνασπισμό με τον Μάρτιν Σούλτς και το SPD τόσο η υποστήριξη της κοινής γνώμης για τον συνασπισμό εξατμίζεται. Έγιναν δυο δημοσκοπήσεις τελευταία, η μια που προβλήθηκε στους τίτλους των εφημερίδων έδειχνε ότι το κόμμα των Ευρωσκεπτικιστών και ενάντιων στην μεταναστευτική εισροή, «Εναλλακτική για την Γερμανία» (AfD), έχει τώρα ξεπεράσει το SPD σε εθνική κλίμακα, με 16% έναντι 15,5% και η άλλη δείχνει το AfD να ανεβαίνει κατά δύο μονάδες, στο 14% και να υστερεί κατά 4 μονάδες του SPD.
Το συμπέρασμα από αυτές τις δημοσκοπήσεις δεν αφορά στο εάν το AfD είναι σήμερα πιο δημοφιλές από το SPD ή όχι. Από τον συσχετισμό αυτών των αποτελεσμάτων με την άνοδο-έκπληξη του κόμματος της Μέρκελ κατά δύο μονάδες και στις δύο δημοσκοπήσεις αναδύεται ένα σαφές μήνυμα του γερμανικού εκλογικού σώματος:
Επιθυμούν τον σχηματισμό κυβέρνησης, επειδή δεν έχουν συνηθίσει σε κατάσταση κενού κυβέρνησης, αλλά δεν θέλουν ένα νέο μεγάλο συνασπισμό της Μέρκελ με το SPD. Αυτό είναι η έκφραση μιας κοινής γνώμης ρευστής, αλλά αλλεργικής στο είδος κυβέρνησης το οποίο ο γερμανικός λαός είχε σιχαθεί. Το υπέστησαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια και το μόνο που τους εξασφάλισε ήταν περισσότερη υποτέλεια στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον.
Από την στιγμή που η Μέρκελ σταμάτησε την εισροή μεταναστών στην Γερμανία –για να εξασφαλίσει την επανεκλογή της- η ηγεσία της γίνεται προς το παρόν αποδεκτή για να εξασφαλισθεί η λειτουργία του κράτους. Αλλά αυτό που ο γερμανικός λαός λέει προς όλους είναι πως την θέλει να πάει μάλλον «δεξιότερα», παρά αριστερότερα για να ικανοποιήσει το SPD.
΄Ένα άρθρο του Doug Bandow στο American Conservative εξετάζει σε λεπτομέρειες στις δυναμικές σε εξέλιξη στο γερμανικό πολιτικό πεδίο. ΄Εχει δίκιο να υπογραμμίζει πως οι Γερμανοί έχουν απαυδήσει με την ισχύουσα κατάσταση πραγμάτων.
Ενώ κανείς δεν αμφισβητεί την ηγεσία της Μέρκελ, αυτή είναι προσηλωμένη στην ευθεία των επιθυμιών των Γερμανών. Απόδειξη εκ πρώτης όψεως αυτής της εξήγησης είναι η γερμανική απόρριψη της προτεραιότητας που δίνει ο Σούλτς στις Βρυξέλλες. Το να αποσπάσει ο Σουλτς ουσιαστικές παραχωρήσεις από την Μέρκελ, στις διαπραγματεύσεις για την κυβερνητική συνεργασία, μπορεί να ωφελεί τους πολιτικούς του SPD βραχυπρόθεσμα. Θα είναι σε θέση να διανείμουν δισεκατομμύρια σε νέα προγράμματα για να αγοράσουν ψηφοφόρους. Αλλά θα έχει το κόστος της παραχώρησης στις Βρυξέλλες μεγαλύτερου ελέγχου επάνω στο μέλλον της Γερμανίας, δοθέντος ότι ο Σουλτς είναι ταγμένος υπέρ του μοντέλου των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης για την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.
Ωστόσο είναι λάθος νομίζω να δίνουμε υπερβάλλουσα σημασία στις τρέχουσες δημοσκοπήσεις. Μέρος της υποστήριξης στην Μέρκελ οφείλεται, όπως ανέφερα, στην επιθυμία της να σχηματίσει κάποια πλειοψηφούσα κυβέρνηση. ΄Ετσι, αν αποτύχει, επειδή η πλειοψηφία των απλών μελών του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος ψηφίσει εναντίον της συμφωνίας για την κυβέρνηση συνασπισμού, τότε μην περιμένετε πώς το ποσοστό υποστήριξης στο κόμμα της Μέρκελ θα διατηρηθεί στο 30-32%. Άλλες δημοσκοπήσεις έχουν δείξει πως περισσότεροι από τα δύο τρίτα των Γερμανών θέλουν την αποκαθήλωση της Μέρκελ.
Διαφωνώ με την πρόβλεψη ότι σε ενδεχόμενες νέες εκλογές το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Επειδή δεν πιστεύω ότι οι ισχυρές δυνάμεις των παρασκηνίων στην Ευρώπη θα επιτρέψουν στην Μέρκελ να αποσυρθεί. Θα συνεχίσουν να πλασάρουν απατηλές επιλογές στους Γερμανούς ψηφοφόρους, ελπίζοντας να πετύχουν ένα αποδεκτό αποτέλεσμα.
Αυτή ήταν η στρατηγική το 2017, να χρησιμοποιήσουν τον μισητό Σουλτς ως μειονεκτικό αντίπαλο της Μέρκελ και να την βοηθήσουν να πετύχει αρκετή υποστήριξη ώστε να παραμείνει Καγκελάριος. Και παρά λίγο να πετύχει. Το πρόβλημα ήταν ότι το AfD και άλλα μικρά κόμματα εισέπραξαν τις απώλειες του SPD και όχι το κόμμα της Μέρκελ.
Και αυτή η τάση συνεχίζεται σήμερα.
΄Ετσι, το πιθανότερο αποτέλεσμα είναι ότι η υποστήριξη στο AfD θα σημειώσει άλμα τουλάχιστον τριών έως τεσσάρων μονάδων (αν όχι περισσότερο) και η υποστήριξη στο κόμμα της Μέρκελ θα καταρρεύσει. Και αυτό θα είναι το ελάχιστο. Εάν δεν αποσυρθεί η Μέρκελ, η μετατόπιση θα είναι μεγαλύτερη, με το AfD να ανεβαίνει σταθερά επάνω από το ποσοστό του 20%, αφαιρώντας από τα ποσοστά του κόμματος της Μέρκελ.
΄Ενωση διχασμένη
Σε τέτοια περίπτωση ο αρχηγός του CSU (Χριστιανών-Κοινωνιστών) και κυβερνήτης της Βαυαρίας, Horst Seehofer, θα υποχρεωθεί να πάρει μια μεγάλη απόφαση. Μπορεί σ’ αυτή την καμπή να αποφασίσει να διασπάσει την ένωση με το CDU, οπότε θα επακολουθούσε μια μεγάλη ανακατάταξη δυνάμεων στην σκακιέρα.
Και στις εκλογές της Ιταλίας αρμενίζουμε προς ένα παγόβουνο, που θα έχει τρομώδη αντίκτυπο στην γερμανική πολιτική δυναμική. Οι Γερμανοί δεν θέλουν να «διασώσουν» από πτώχευση την Ιταλία ή οποιονδήποτε άλλον. Και ένα εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία, σε δυο εβδομάδες, μπορεί εύκολα να φέρει στην εξουσία έναν συνασπισμό αποφασισμένο να συγκρουστεί με την Γερμανία στο ανυπέρβλητο πρόβλημα του ιταλικού χρέους.
΄Ετσι, όπως έγραφα και προ μηνός, εάν δεν υπάρξει η πολιτική θέληση για την ενσωμάτωση του όλου ευρωπαϊκού χρέους κάτω από μια κοινή στέγη, αυτό το πρόβλημα οδηγείται κατ’ ευθείαν στα πόδια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Bundesbank (Ομοσπονδιακής Τράπεζας) και της φάρσας που αποκαλείται γερμανική πολιτική.
Αυτό αναθέτει την απόφαση στην Τρόικα – την Ε.Κ.Τ. το Δ.Ν.Τ. και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή- για να επωμισθούν αυτοί την «διάσωση», ή να πετάξουν την Ιταλία έξω από το Ευρώ. Και αυτό είναι έξυπνη πολιτική: Να ρίξεις την ευθύνη στις Βρυξέλλες. Και ο (αρχηγός της Λίγκα του Βορρά) Ματέο Σαλβίνι παίζει ήδη αυτήν την παρτιτούρα στην εντέλεια.
Αν ήσαν έξυπνοι παντού, θα είχαν και την Λίρα έτοιμη για κυκλοφορία, αν τα πράγματα δεν πάνε κατ’ ευχήν.
Έτσι, αυτό που αγωνίζονται να αποφύγουν οι Μέρκελ και Σούλτς , με αυτή την φάρσα του μεγάλου συνασπισμού, είναι ακριβώς ένας δεύτερος γύρος των εκλογών, που θα ενισχύσει την θέση των Γερμανών εθνικιστών. Και οι Γερμανοί ψηφοφόροι αρχίζουν να βλέπουν καθαρά αυτή την πραγματικότητα.
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
Την τελευταία φορά που ασχολήθηκα με το μίασμα* των γερμανικών διαπραγματεύσεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού, τα στοιχεία έδειχναν πως το ρεύμα στρεφόταν εναντίον του SPD, των σοσιαλδημοκρατών. Τώρα οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως όσο η Μέρκελ προσπαθεί να σχηματίσει ένα συνασπισμό με τον Μάρτιν Σούλτς και το SPD τόσο η υποστήριξη της κοινής γνώμης για τον συνασπισμό εξατμίζεται. Έγιναν δυο δημοσκοπήσεις τελευταία, η μια που προβλήθηκε στους τίτλους των εφημερίδων έδειχνε ότι το κόμμα των Ευρωσκεπτικιστών και ενάντιων στην μεταναστευτική εισροή, «Εναλλακτική για την Γερμανία» (AfD), έχει τώρα ξεπεράσει το SPD σε εθνική κλίμακα, με 16% έναντι 15,5% και η άλλη δείχνει το AfD να ανεβαίνει κατά δύο μονάδες, στο 14% και να υστερεί κατά 4 μονάδες του SPD.
Το συμπέρασμα από αυτές τις δημοσκοπήσεις δεν αφορά στο εάν το AfD είναι σήμερα πιο δημοφιλές από το SPD ή όχι. Από τον συσχετισμό αυτών των αποτελεσμάτων με την άνοδο-έκπληξη του κόμματος της Μέρκελ κατά δύο μονάδες και στις δύο δημοσκοπήσεις αναδύεται ένα σαφές μήνυμα του γερμανικού εκλογικού σώματος:
Επιθυμούν τον σχηματισμό κυβέρνησης, επειδή δεν έχουν συνηθίσει σε κατάσταση κενού κυβέρνησης, αλλά δεν θέλουν ένα νέο μεγάλο συνασπισμό της Μέρκελ με το SPD. Αυτό είναι η έκφραση μιας κοινής γνώμης ρευστής, αλλά αλλεργικής στο είδος κυβέρνησης το οποίο ο γερμανικός λαός είχε σιχαθεί. Το υπέστησαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια και το μόνο που τους εξασφάλισε ήταν περισσότερη υποτέλεια στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον.
Από την στιγμή που η Μέρκελ σταμάτησε την εισροή μεταναστών στην Γερμανία –για να εξασφαλίσει την επανεκλογή της- η ηγεσία της γίνεται προς το παρόν αποδεκτή για να εξασφαλισθεί η λειτουργία του κράτους. Αλλά αυτό που ο γερμανικός λαός λέει προς όλους είναι πως την θέλει να πάει μάλλον «δεξιότερα», παρά αριστερότερα για να ικανοποιήσει το SPD.
΄Ένα άρθρο του Doug Bandow στο American Conservative εξετάζει σε λεπτομέρειες στις δυναμικές σε εξέλιξη στο γερμανικό πολιτικό πεδίο. ΄Εχει δίκιο να υπογραμμίζει πως οι Γερμανοί έχουν απαυδήσει με την ισχύουσα κατάσταση πραγμάτων.
Ενώ κανείς δεν αμφισβητεί την ηγεσία της Μέρκελ, αυτή είναι προσηλωμένη στην ευθεία των επιθυμιών των Γερμανών. Απόδειξη εκ πρώτης όψεως αυτής της εξήγησης είναι η γερμανική απόρριψη της προτεραιότητας που δίνει ο Σούλτς στις Βρυξέλλες. Το να αποσπάσει ο Σουλτς ουσιαστικές παραχωρήσεις από την Μέρκελ, στις διαπραγματεύσεις για την κυβερνητική συνεργασία, μπορεί να ωφελεί τους πολιτικούς του SPD βραχυπρόθεσμα. Θα είναι σε θέση να διανείμουν δισεκατομμύρια σε νέα προγράμματα για να αγοράσουν ψηφοφόρους. Αλλά θα έχει το κόστος της παραχώρησης στις Βρυξέλλες μεγαλύτερου ελέγχου επάνω στο μέλλον της Γερμανίας, δοθέντος ότι ο Σουλτς είναι ταγμένος υπέρ του μοντέλου των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης για την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.
Ωστόσο είναι λάθος νομίζω να δίνουμε υπερβάλλουσα σημασία στις τρέχουσες δημοσκοπήσεις. Μέρος της υποστήριξης στην Μέρκελ οφείλεται, όπως ανέφερα, στην επιθυμία της να σχηματίσει κάποια πλειοψηφούσα κυβέρνηση. ΄Ετσι, αν αποτύχει, επειδή η πλειοψηφία των απλών μελών του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος ψηφίσει εναντίον της συμφωνίας για την κυβέρνηση συνασπισμού, τότε μην περιμένετε πώς το ποσοστό υποστήριξης στο κόμμα της Μέρκελ θα διατηρηθεί στο 30-32%. Άλλες δημοσκοπήσεις έχουν δείξει πως περισσότεροι από τα δύο τρίτα των Γερμανών θέλουν την αποκαθήλωση της Μέρκελ.
Διαφωνώ με την πρόβλεψη ότι σε ενδεχόμενες νέες εκλογές το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Επειδή δεν πιστεύω ότι οι ισχυρές δυνάμεις των παρασκηνίων στην Ευρώπη θα επιτρέψουν στην Μέρκελ να αποσυρθεί. Θα συνεχίσουν να πλασάρουν απατηλές επιλογές στους Γερμανούς ψηφοφόρους, ελπίζοντας να πετύχουν ένα αποδεκτό αποτέλεσμα.
Αυτή ήταν η στρατηγική το 2017, να χρησιμοποιήσουν τον μισητό Σουλτς ως μειονεκτικό αντίπαλο της Μέρκελ και να την βοηθήσουν να πετύχει αρκετή υποστήριξη ώστε να παραμείνει Καγκελάριος. Και παρά λίγο να πετύχει. Το πρόβλημα ήταν ότι το AfD και άλλα μικρά κόμματα εισέπραξαν τις απώλειες του SPD και όχι το κόμμα της Μέρκελ.
Και αυτή η τάση συνεχίζεται σήμερα.
΄Ετσι, το πιθανότερο αποτέλεσμα είναι ότι η υποστήριξη στο AfD θα σημειώσει άλμα τουλάχιστον τριών έως τεσσάρων μονάδων (αν όχι περισσότερο) και η υποστήριξη στο κόμμα της Μέρκελ θα καταρρεύσει. Και αυτό θα είναι το ελάχιστο. Εάν δεν αποσυρθεί η Μέρκελ, η μετατόπιση θα είναι μεγαλύτερη, με το AfD να ανεβαίνει σταθερά επάνω από το ποσοστό του 20%, αφαιρώντας από τα ποσοστά του κόμματος της Μέρκελ.
΄Ενωση διχασμένη
Σε τέτοια περίπτωση ο αρχηγός του CSU (Χριστιανών-Κοινωνιστών) και κυβερνήτης της Βαυαρίας, Horst Seehofer, θα υποχρεωθεί να πάρει μια μεγάλη απόφαση. Μπορεί σ’ αυτή την καμπή να αποφασίσει να διασπάσει την ένωση με το CDU, οπότε θα επακολουθούσε μια μεγάλη ανακατάταξη δυνάμεων στην σκακιέρα.
Και στις εκλογές της Ιταλίας αρμενίζουμε προς ένα παγόβουνο, που θα έχει τρομώδη αντίκτυπο στην γερμανική πολιτική δυναμική. Οι Γερμανοί δεν θέλουν να «διασώσουν» από πτώχευση την Ιταλία ή οποιονδήποτε άλλον. Και ένα εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία, σε δυο εβδομάδες, μπορεί εύκολα να φέρει στην εξουσία έναν συνασπισμό αποφασισμένο να συγκρουστεί με την Γερμανία στο ανυπέρβλητο πρόβλημα του ιταλικού χρέους.
΄Ετσι, όπως έγραφα και προ μηνός, εάν δεν υπάρξει η πολιτική θέληση για την ενσωμάτωση του όλου ευρωπαϊκού χρέους κάτω από μια κοινή στέγη, αυτό το πρόβλημα οδηγείται κατ’ ευθείαν στα πόδια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Bundesbank (Ομοσπονδιακής Τράπεζας) και της φάρσας που αποκαλείται γερμανική πολιτική.
Αυτό αναθέτει την απόφαση στην Τρόικα – την Ε.Κ.Τ. το Δ.Ν.Τ. και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή- για να επωμισθούν αυτοί την «διάσωση», ή να πετάξουν την Ιταλία έξω από το Ευρώ. Και αυτό είναι έξυπνη πολιτική: Να ρίξεις την ευθύνη στις Βρυξέλλες. Και ο (αρχηγός της Λίγκα του Βορρά) Ματέο Σαλβίνι παίζει ήδη αυτήν την παρτιτούρα στην εντέλεια.
Αν ήσαν έξυπνοι παντού, θα είχαν και την Λίρα έτοιμη για κυκλοφορία, αν τα πράγματα δεν πάνε κατ’ ευχήν.
Έτσι, αυτό που αγωνίζονται να αποφύγουν οι Μέρκελ και Σούλτς , με αυτή την φάρσα του μεγάλου συνασπισμού, είναι ακριβώς ένας δεύτερος γύρος των εκλογών, που θα ενισχύσει την θέση των Γερμανών εθνικιστών. Και οι Γερμανοί ψηφοφόροι αρχίζουν να βλέπουν καθαρά αυτή την πραγματικότητα.
*Σημ: Την ελληνική λέξη «Μίασμα» χρησιμοποιεί ο συντάκτης του άρθρου.