Εκτός από τον Ευαγγελισμό (τα καλά νέα δηλαδή για τον ερχομό του Μεσσία) της Θεοτόκου εορτάζουμε και την επανάσταση του 1821. Ωστόσο όλα όσα ζούμε περισσότερο θυμίζουν ένα έθνος λίγο πριν την κατάρρευσή του παρά ενθουσιώδες για να δικαιώσει την ιστορία του.
Ζούμε ένα νέο 1453. Η χώρα περιβάλλεται από μη φιλικά κράτη τα οποία την επιβουλεύονται. Οι Τούρκοι προκαλούν και επιζητούν να αδράξουν την ευκαιρία. Προσπάθησαν ανεπιτυχώς δύο φορές να βυθίσουν πλοία μας, περικύκλωσαν τα Ιμια, απείλησαν να βουλιάξουν ένα γεωτρύπανο, έπιασαν δύο αιχμαλώτους.
Η ελληνική απάντηση ήταν ο εκτοξευτής αυστηρής προειδοποίησης, η στρατηγική ψυχραιμία και η επίκληση των ξένων, όπως τότε, μπας και γλυτώσουμε. 197 χρόνια μετά την κατ' ευφημισμό απελευθέρωση τμήματος της χώρας μας,
είμαστε από τα λίγα έθνη που βλέπουν την πραγματική τους πρωτεύουσα
ακόμη υποδουλωμένη.
Προ όλων αυτών, τότε και σήμερα, είχε προηγηθεί ένα διάστημα απαξίωσης του απλού λαού, φοροαφαίμαξής του και διαφθοράς. Ας μη μας διαφεύγει άλλωστε ότι τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα. Κερκόπορτες υπήρχαν πάντα. Υπήρχαν στο Μάντζικερτ, υπήρχαν στο Μυριοκέφαλο, υπήρχαν στη Μικρά Ασία, υπήρχαν στην Κύπρο, υπάρχουν και σήμερα.
Θα κλείσω με τα λόγια ενός φίλου και εκπαιδευτικού, του Γιάννη Λογοθέτη: Εορτάσαμε τα 100 χρόνια της Παλιγγενεσίας εκκενώνοντας το Αφιόν Καραχισάρ (Ακροϊνόν). Ας ελπίσουμε στα 200 να μην εκκενώνουμε πάλι καμιά πόλη... ελληνική αυτήν την φορά.
Θα κλείσω με τα λόγια ενός φίλου και εκπαιδευτικού, του Γιάννη Λογοθέτη: Εορτάσαμε τα 100 χρόνια της Παλιγγενεσίας εκκενώνοντας το Αφιόν Καραχισάρ (Ακροϊνόν). Ας ελπίσουμε στα 200 να μην εκκενώνουμε πάλι καμιά πόλη... ελληνική αυτήν την φορά.