Του Θανάση Κ. (fb)
Υπάρχει ένα μοναδικό pattern, ένας σχεδόν απαράβατος κανόνας στην τουρκική συμπεριφορά έναντι της Ελλάδος, τις μεταπολεμικές δεκαετίες:
Η Τουρκία αποτολμά να ανατρέψει δεδομένα και να δημιουργήσει τετελεσμένα σε βάρος της Ελλάδος, όταν για διάφορους λόγους υπάρχει στην Ελλάδα εσωτερική ακυβερνησία.
Και το θράσος της Τουρκίας γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν σε περιόδους ακυβερνησίας μέσα στην Ελλάδα, συμπίπτει να υπάρχει ακυβερνησία και σε άλλα μεγάλα συμμαχικά κέντρα.
Πάρτε ένα προς ένα όλα τα ελληνοτουρκικά «επεισόδια»:
--Το Σεπτέμβριο του 1955 με τα γεγονότα κατά του Ελληνισμού στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν η εποχή που ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός της Ελλάδας Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος είχε ήδη αρρωστήσει σοβαρά και νοσηλευόταν επί μήνες σε νοσοκομείο. Λίγες βδομάδες αργότερα πέθανε. Το κενό εξουσίας που είχε δημιουργηθεί στο μεταξύ το εκμεταλλεύτηκε η Τουρκία και ανέτρεψε τα πληθυσμιακά δεδομένα της Συνθήκης της Λωζάννης σε βάρος του Ελληνισμού της Πόλης.
--Τον Ιανουάριο του 1964, είχαμε νέο κύμα διώξεων στην Πόλη, όπου τους επόμενους μήνες αφανίστηκαν κι όσοι Έλληνες είχαν απομείνει…
Την ίδια εποχή (αρχές του 1964), στην Αθήνα δεν υπήρχε ουσιαστικά κυβέρνηση. Το Δεκέμβριο του 1963 είχαν γίνει εκλογές όπου έχασε η ΕΡΕ, αλλά ο Γεώργιος Παπανδρέου της Ενώσεως Κέντρου δεν κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να κηρυχθούν επαναληπτικές εκλογές για το Φεβρουάριο του 1964…
Στο μεταξύ ξέσπασε η κρίση στην Κύπρο και το νέο κύμα των διωγμών στην Πόλη. Η κατάσταση έφτασε σε παροξυσμό τον Ιούνιο, όταν η νέα Κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είχε προλάβει να σταθεροποιηθεί ακόμα και οι Τούρκοι απείλησαν για πρώτη φορά με εισβολή στην Κύπρο.
Τους απέτρεψε με μια σκαιά απειλητική επιστολή ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζόνσον: Το περιβόητο τελεσίγραφο Τζόνσον προς Ινονού.
Και πάλι η κρίση ξεκίνησε σε περίοδο όπου στην Αθήνα υπήρχε ακυβερνησία ή κενό εξουσίας. Κατά σύμπτωση τότε και στην Ουάσιγκτων είχαμε «αδύναμη Προεδρία»: Ο Λίντον Τζόνσον μόλις είχε αναλάβει την Προεδρία (μετά τη δολοφονία του Κέννεντι, το Νοέμβριο το 1963) και ακόμα δεν είχε προλάβει να επανεκλεγεί ο ίδιος – αυτό έγινε το Νοέμβριο του 1964.
Το κρίσιμο εξάμηνο της Ελληνοτουρκικής όξυνσης Ιανουάριος-Ιούλιος του 1964 είχαμε «κενό εξουσίας» στην Ελλάδα και αδύναμη διακυβέρνηση στις ΗΠΑ!
-- Το Νοέμβριο του 1967 έγινε η επόμενη σοβαρή ελληνοτουρκική κρίση, με αντικείμενο αυτή τη φορά την παρουσία της Ελληνικής Μεραρχίας στην Κύπρο. Που την είχε αποστείλει μυστικά ο Γεώργιος Παπανδρέου και η παρουσία της στη μεγαλόνησο ανέτρεπε τα στρατιωτικά δεδομένα εκεί υπέρ της Ελλάδος και καθιστούσε αδιανόητη τουρκική απόβαση στην Κύπρο.
Η Τουρκία γνώριζε ότι το καθεστώς των συνταγματαρχών που επιβλήθηκε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1967 δεν είχε σταθεροποιηθεί ακόμα, καθώς ο Βασιλιάς που αναγκαστικά συνεργάστηκε μαζί τους στην αρχή, ετοίμαζε την ανατροπή τους.
Ξέροντας η Άγκυρα πως υπήρχαν δύο – από-νομιμοποιημένα και τα δύο – κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα (άρα ουσιαστικά κενό εξουσίας), ζήτησε με τελεσίγραφο να αποσυρθεί η ελληνική μεραρχία από την Κύπρο.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος έσπευσε τότε να αποδεχθεί το τουρκικό τελεσίγραφο, για να «κλείσει το εξωτερικό μέτωπο», αφού αντιμετώπιζε σοβαρό κίνδυνο εσωτερικής ανατροπής (από το Βασιλέα).
Κι έτσι η μεραρχία αποσύρθηκε από τον Κύπρο, ανοίγοντας το δρόμο για τον «Αττίλα» εξήμισι χρόνια αργότερα.
Δύο εβδομάδες μετά (13 Δεκεμβρίου 1967), ξέσπασε το βασιλικό αντι-πραξικόπημα κατά των συνταγματαρχών, το οποίο απέτυχε.
Ο Παπαδόπουλος κατάφερε να σταθεροποιήσει το καθεστώς του μέσα στη χώρα - με κόστος όμως, την αμυντική αποδυνάμωση της Κύπρου.
Την ίδια εποχή υπήρχε κενό εξουσίας και στην Ουάσιγκτων - ξανά! Αφού ο Λίντον Τζόνσον ανακοίνωνε ότι δεν επρόκειτο να ξαναβάλει υποψηφιότητα την επόμενη χρονιά. Και η Προεδρία του πλέον ήταν «παράλυτη» (lame-duck presidency).
Για μια ακόμα φορά η Τουρκία τότε εκμεταλλεύτηκε πλήρως κενό εξουσίας στην Ελλάδα και «αδύναμη διακυβέρνηση» στις ΗΠΑ…
--To επόμενο επεισόδιο Ελληνοτουρκικής κρίσης υπήρξε το πιο δραματικό. Και ταυτόχρονα η καλύτερη επιβεβαίωση του κανόνα ότι η Άγκυρα πάντα εκμεταλλεύεται κενά εξουσίας. Κατά προτίμηση πολλαπλά κενά εξουσίας.
Πρόκειται για την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, στις 20 Ιουλίου του 1974, πέντε μέρες μετά το αποτυχημένο αντί-μακαριακό πραξικόπημα (15/7/74)…
Σε μια στιγμή που ουσιαστικά δεν υπήρχε κυβέρνηση ούτε στην Αθήνα (το καθεστώς Ιωαννίδη είχε καταρρεύσει εσωτερικά και… έψαχναν να βρουν τους υπουργούς μετά το δραματικό διάγγελμα Μακαρίου), δεν υπήρχε κυβέρνηση ούτε στην Κύπρο (όπου το οπερετικό καθεστώς Σαμψών ποτέ δεν πρόλαβε να επιβληθεί), αλλά δεν υπήρχε κυβέρνηση πια ούτε στην Ουάσιγκτων, καθώς εκείνες τις μέρες παραιτούσαν τον Ρίτσαρντ Νίξον από την Προεδρία (λόγω του Γουότεργκεϊτ) και αναλάμβανε ο Τζέραλντ Φόρντ νέος Πρόεδρος. Σε συνθήκες αληθινά πρωτοφανούς μετάβασης για τις ΗΠΑ.
Η Τουρκία εκμεταλλεύτηκαν πλήρως τα πολιτικά κενά που βρήκε τότε παντού…
--Μετά έχουμε ασφαλώς την κρίση των Ιμίων, τον Ιανουάριο του 1996. Ο ως τότε Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, βρίσκεται δια-σωληνωμένος στο Ωνάσειο σε πολύ κακή κατάσταση υγείας (πέθανε πέντε μήνες αργότερα), τον πείθουν να παραιτηθεί, γίνονται εσωκομματικές εκλογές και εκλέγεται οριακά ο Κώστας Σημίτης (που δεν είχε την έγκριση του Ανδρέα), και πριν προλάβει να ψηφίσει η Βουλή της προγραμματικές δηλώσεις Σημίτη ξεσπάει η κρίση των Ιμίων. Πραγματικά με κενό εξουσίας στην Αθήνα. Και πάλι…
Συμπτωματικά, τότε, αρχές 1996 συνέπεσε να είναι και το πιο αδύναμο σημείο της Προεδρίας Κλίντον στις ΗΠΑ…
Στη συνέχεια, για κάμποσα χρόνια έχουμε σχετική πολιτική σταθεροποίηση στην Ελλάδα και προϊούσα αποσταθεροποίηση στην Τουρκία...
Ύστερα ξεκινάει η πορεία «ευρωπαϊκής ένταξης» της Τουρκίας, η οποία δεν επρόκειτο να ολοκληρωθεί ποτέ, αλλά στη διάρκεια της οποίας ο Ερντογάν ασχολείται κυρίως με την εκτοπισμό των στρατοκρατικού κεμαλικού κατεστημένου από τα κέντρα εξουσίας της χώρας του. Δηλαδή με την εσωτερική μεταπολίτευση στην Τουρκία. Κι έτσι δεν ασχολείται ιδιαίτερα με την Ελλάδα, η οποία περνάει ακόμα αρκετά χρόνια σχετικής σταθερότητας.
--Το πράγμα αλλάζει το 2012, όταν η Ελλάδα βρέθηκε ξανά σε περίοδο προσωρινής ακυβερνησίας και στα όρια του grexit. Τότε η διακυβέρνηση Ερντογάν επιχειρεί - τέλη Μαϊου της χρονιάς εκείνης (επί κυβέρνησης Πικραμένου στην Αθήνα, λίγο πριν τις δεύτερες εκλογές του Ιουνίου του 2012) - να βγάλει σε δημοπρασία θαλάσσια «οικόπεδα» της Ελληνικής ΑΟΖ νοτίως του Καστελόριζου! Τον Ιούλιο του 2012, ωστόσο, η κυβέρνηση Σαμαρά που μόλις είχε αναλάβει, ανακοινώνει διεθνώς ότι τα θαλάσσια «οικόπεδα» που δημοπρατεί διεθνώς η Άγκυρα είναι ελληνικά! Κι έτσι αποσύρεται η Exxon-Mobil που ως εκείνη τη στιγμή εξέφραζε «ζωηρό ενδιαφέρον»…
Να σημειωθεί, επίσης, ότι τότε την αντίδραση της Ελληνικής κυβέρνησης Σαμαρά προσπάθησε να την «εμποδίσει» τμήμα του ελληνικού κατεστημένου, που διέδιδε πως, αν εκδιδόταν ελληνική ανακοίνωση για την ΑΟΖ, αυτό θα ισοδυναμούσε με… «Ελληνοτουρκικό Πόλεμο»!
Κάτι που ούτε οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν είχαν διανοηθεί τότε να εκστομίσουν. Κι έτσι αποκαλύφθηκε και η ύπαρξη ενός lobby μέσα στη χώρα που λειτουργούσε ως… «Πέμπτη Φάλαγγα»!
Υπήρξαν τότε (Ιούλιος 2012) δημοσιεύματα στον Ελληνικό τύπο, όπου συνεργάτες του Σαμαρά καταγγέλλονταν ότι ήθελαν… «να σύρουν την Ελλάδα σε Πόλεμο με την Τουρκία»! Αξίζει να ερευνηθεί κάποτε ποιοι και πως τα διέρρεαν όλα αυτά. Και φυσικά τα ελληνικά δημοσιεύματα αναπαρήχθησαν τότε και από τον τουρκικό τύπο…
Αλλά η κυβέρνηση Σαμαρά δεν πτοήθηκε! Έκανε τη διεθνή ανακοίνωση, σταμάτησε-μαχαίρι τη δημοπράτηση οικοπέδων από την πλευρά της Τουρκίας και το επόμενο διάστημα συνέβη το ακριβώς αντίθετο:
Οι προκλήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο έπεσαν κατακόρυφα!
Στα δυόμιση χρόνια διακυβέρνησης Σαμαρά, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, είχαμε τέτοια ύφεση στα ελληνοτουρκικά…
--Τέλος, η Ελλάδα ξαναμπαίνει σε περίοδο αστάθειας το πρώτο εξάμηνο του 2015, με την εκλογή Τσίπρα και τη «διαπραγμάτευση Βαρουφάκη». Που οδήγησε στο «παρά ένα» του grexit!
Τότε η Άγκυρα, περιέργως, δεν έκανε τίποτε! Γιατί δεν χρειάστηκε να κάνει: Είχε φροντίσει για λογαριασμό της ο ίδιος ο Τσίπρας να ανοίξει τα σύνορα στο Αιγαίο! Κι άρχισαν να περνάνε μεγάλοι αριθμοί παρανόμων μεταναστών. Η «Κερκόπορτα» είχε ανοίξει…
Μετά την ψήφιση του επομένου μνημονίου (Αύγουστος 2015) και την επανεκλογή Τσίπρα (Σεπτέμβριος 2015), η Άγκυρα κάνει και την επόμενη αποφασιστική κίνηση: Ανοίγει την «κάνουλα» και σπρώχνει τεράστιο αριθμό παρανόμων μεταναστών, οι οποίοι αποσταθεροποίησαν και την ίδια την Ελλάδα, αλλά και τις Ευρωπαϊκές χώρες και το ίδιο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα…
Αφού λόγω των παρανόμων μεταναστών – που οι ελίτ της Ευρώπης τους υποτίμησαν αρχικά – όχι μόνο έγειρε η πλάστιγγα υπέρ του Brexit στη Βρετανία το 2016, αλλά ανατράπηκαν και οι εσωτερικοί συσχετισμοί σε όλες τις χώρες της Ένωσης, με αποτέλεσμα να ενισχύονται οι ακροδεξιοί και οι λαϊκιστές παντού.
--Τώρα ο Ερντογάν κάνει και το επόμενο βήμα: Εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχει ξανά πολιτική παράλυση, εσωτερική κρίση και προϊούσα ακυβερνησία, ενώ και σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει ουσιαστική ακυβερνησία ή εσωστρέφεια.
Χώρια που δεν υπάρχει πολιτική ηγεσία ούτε στην Ευρώπη ούτε στις ΗΠΑ ικανή να πάρει μεγάλες και δύσκολες αποφάσεις.
Ο Ερντογάν δεν έχει φραγμούς ούτε μέσα στη χώρα του (αφού έχει γκρεμίσει το πολιτειακό οικοδόμημα που προϋπήρχε και χτίζει δικό του προσωποπαγές καθεστώς), αλλά δεν έχει υπολογίσιμους φραγμούς ούτε στο εξωτερικό.
Γι’ αυτό και εκμεταλλεύεται κατά βούλησιν τα «κενά εξουσίας» στην Αθήνα και τα «κενά ηγεσίας» στις άλλες δυτικές πρωτεύουσες…
Η Τουρκία παγίως δεν «εξωτερικεύει» τα εσωτερικά της προβλήματα σε βάρος μας όπως συνήθως λέγεται.
Εκμεταλλεύεται κενά εξουσίας όποτε και όπου προκύψουν!
Και τα εκμεταλλεύεται πλήρως για να ανατρέψει το στάτους κβο και να αναδειχθεί σε περιφερειακή υπερδύναμη.
Ουσιαστικά για να «Φιλανδοποιήσει» την Ελλάδα!
Αυτό που δεν πέτυχε ούτε όταν η Ελλάδα ήταν η μισή από την σημερινή και η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν τετραπλάσια από τη σημερινή Τουρκία…
Δεν θα το καταφέρει ούτε αυτή τη φορά!
Αλλά κι εμείς πρέπει να καταλάβουμε, επί τέλους, πως:
Κανείς δεν θα σώσει, όποιον δεν θέλει να σωθεί!
Κανείς δεν πρόκειται να υπερασπιστεί ένα failed state, που δεν μπορεί να επιβάλει το νόμο και την τάξη στην ίδια την πρωτεύουσα του – και ύστερα θέλει να υπερασπιστεί τα σύνορά του!
--Πρώτο βήμα, λοιπόν, είναι να εξαφανίσουμε το κενό εξουσίας μέσα στη χώρα μας. Να εκλέξουμε νέα κυβέρνηση εθνικής ευθύνης.
--Δεύτερο βήμα να επιβάλουμε το νόμο και την τάξη μέσα στη χώρα μας πριν ζητήσουμε να εφαρμοστεί το «διεθνές δίκαιο» στα σύνορά μας και στην ΑΟΖ,
--Τρίτο βήμα να δείξουμε στην Τουρκία – με τον πιο πειστικό τρόπο - ότι αυτά που κάνει έχουν και κόστος και ρίσκο που η ίδια δεν το αντέχει.
--Και τέταρτο βήμα, να δείξουμε στους συμμάχους μας ότι υπάρχουμε - για να ποντάρουν σε μας! Γιατί μέχρι στιγμής τους δείχνουμε ότι δεν υπάρχουμε!
Κι ύστερα απορούμε γιατί μας έχουν «ξεγραμμένους»...
Όποιος δεν υπερασπίζεται τα «δίκαιά» του, δεν πρόκειται να βρει «προστάτες» πουθενά! Τόσο απλά. «Ρεαλισμό» το λένε αυτό στη διεθνή πολιτική…
Ο Μίκης Θεοδωράκης είπε κάτι σοφό πριν μηνός περίπου:
--Μας κυβερνούν εθνομηδενιστές!
Ε, πώς, να μην μας έχουν πάρει αμπάριζα οι Τούρκοι;
Πρώτο βήμα λοιπόν, να διώξουμε τους εθνομηδενιστές!
First we take Manhattan then we take Berlin!
Όπως έλεγαν οι αμερικανοί αντί-ναζί στις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου…