Αναδημοσίευση από: konstantakopoulos.gr
του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας έκανε μια δήλωση σχετικά με τις αμερικανικές βάσεις στη Συρία και το Ιράκ και την (όχι ασήμαντη) πιθανότητα παγκοσμίου πολέμου.
Μήπως πρέπει σε μερικά ζητήματα να μελετήσουμε καλύτερα τον τρόπο που ο κ. Ερντογάν αντιλαμβάνεται το διεθνές περιβάλλον και δρα για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, το καθεστώς του, τη χώρα του, όπως τα καταλαβαίνει ο ίδιος ασφαλώς;
Μήπως για παράδειγμα δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή, εν μέσω μιας ραγδαία επιδεινούμενης διεθνούς κατάστασης, προετοιμασίας πολύ μεγάλου πολέμου στη Μέση Ανατολή, που μπορεί να εξελιχθεί και σε σύγκρουση με τη Ρωσία, να φτιάξουμε μια νέα Σούδα στη Θράκη, κάνοντας την περιοχή στόχο εξαΰλωσης και βάζοντας τρίτη δύναμη στην πρώτη γραμμή και στην καρδιά της άμυνάς μας απέναντι στην Τουρκία;
Παραχωρώντας ταυτόχρονα ουσιαστικά στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ τον έλεγχο της γραμμής που αρχίζει από το Διδυμότειχο και φτάνει στο Καστελόριζο και τελικά στην Κύπρο;
Αφαιρώντας μια περιοχή που είναι το στρατηγικό φιλέτο του Ελληνισμού, η γραμμή που ενώνει τα Στενά με το Σουέζ και το μεγάλο χαρτί του, από την ελληνική κυριαρχία, όπως αφαιρέσαμε την ελληνική οικονομία από τον ελληνικό λαό, τους Έλληνες αστούς και το ελληνικό κράτος, με τα Μνημόνια και τις Δανειακές;
Που είναι η γεωπολιτική, αλλά και η πολιτιστική καρδιά της Ελλάδας, γιατί εδώ, στα Άβδηρα της Θράκης και στο Ιωνικό Δωδεκάπολο, έκανε ο Άνθρωπος τη μεγαλύτερη πνευματική επανάσταση στην ιστορία του Γένους του.
Και μάλιστα παραχωρούμε αυτή την έκταση στην ίδια ακριβώς δύναμη που οργάνωσε το πραξικόπημα και την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, το 1974;
Μήπως βάζουμε τον Λύκο να φυλάει τα πρόβατα;
Μήπως πρέπει να σταματήσει η ταχύτατη μετατροπή όλης της Ελλάδας και της Κύπρου σε προκεχωρημένο φυλάκιο, και άρα στόχο πρώτης γραμμής, σε περίπτωση σύγκρουσης των Δυτικών με το Ιράν, την Τουρκία ή τη Ρωσία;
Κι αν τα κάνουμε αυτά, τόσο επικίνδυνες παραχωρήσεις, υπάρχει μήπως κάποιο αντάλλαγμα για τη χώρα από αυτή την τυχοδιωκτική πολιτική στην υπηρεσία Ξένων; Σε μια Ελλάδα που τα δυο της βασικά κόμματα διαγκωνίζονται με δημόσιες ανακοινώσεις τους ποιό ορθά διερμηνεύει τις δηλώσεις του… εκτελούντος χρέη Πρωθυπουργού Πρέσβη Πάιατ.
Όπως μας θύμισε φίλος, δεν θυμάται άλλον Αμερικανό αξιωματούχο να πηγαίνει και να συζητά δυόμιση ώρες με τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ.
Τελευταία φορά που συνέβη αυτό ήταν με τον Μπονάνο. Ζήτησαν να τον δουν το 1974, παρακάμπτοντας την κυβέρνηση, και τελικά τους έστειλε τον Αραπάκη, γιατί δεν μιλούσε εγγλέζικα.
Σε καλό να μας βγει. Αλλά πως μπορεί να μας βγει σε καλό; Πότε μας βγήκε σε καλό;
Έχει άραγε κανείς στην Αθήνα καθίσει, στα διαλείμματα των ρουσφετιών και της ίντριγκας έστω, να σκεφτεί τι μπορεί να συμβεί στη χώρα αν γίνει “κράτος πρώτης γραμμής”, όπως τη λένε διάφοροι παριστάνοντες τους σπουδαιοφανείς “στρατηγιστές”;
Είναι εύκολο να δικαιολογείς την απόλυτη και συμφέρουσα για σένα εξάρτηση με δήθεν πατριωτισμό, δήθεν εθνικοφροσύνη και ανάγκη υπεράσπισης της χώρας από την Τουρκία, ανάγκη που ασφαλώς υπάρχει.
Αλλά πότε οι δυτικοί “εταίροι και σύμμαχοι”, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, το ΝΑΤΟ ή το Ισραήλ βοήθησαν την Ελλάδα; Δεν μας το λέτε και μας να το μάθουμε;
Η ανάγκη άμυνας απέναντι στην Τουρκία καθόλου δεν υπηρετείται από την παράδοσή μας σε άλλες δυνάμεις, που έχουν διαχρονικά αποδειχθεί, πολύ πιο επίφοβος Εχθρός του Ελληνισμού.
Να δεχτούμε έστω ότι πρέπει να κάνουμε μερικούς συμβιβασμούς, ότι δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε πλήρη ανεξαρτησία.
Αλλά σε τι εξυπηρετεί αυτή η μανία της υποτέλειας, ο ενθουσιασμός της παράδοσης σε “συμμάχους και εταίρους”;
Το δράμα των Κούρδων
Την ίδια ώρα οι Κούρδοι, που είναι, μαζί με τους Παλαιστίνιους, ο πιο βασανισμένος και καταπιεσμένος λαός διαχρονικά στη Μέση Ανατολή, και που ασφαλώς και αξίζουν την μεγαλύτερη συμπαράσταση κάθε αξιοπρεπούς ανθρώπου στον κόσμο, μοιάζουν να διέπραξαν μοιραίο λάθος, συμμαχώντας με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ που τους πούλησαν χωρίς τύψεις, αφού τους χρησιμοποίησαν.
Το ίδιο που θα κάνουν και με τους Έλληνες αν χρειαστεί.
Αυτοί όμως έκαναν το λάθος στην ανάγκη και στην απελπισία τους, στριμωγμένοι όπως είναι ανάμεσα σε εχθρούς και δυνάμεις που θέλουν τον αφανισμό τους.
Οι πολιτικοί της Ελλάδας και της Κύπρου το κάνουν μόνο και μόνο λόγω της ιδιοτέλειας και της εξάρτησής τους. Άντε, για να ‘μαστε και κάπως επιεικείς, και λόγω της σύγχυσης και επικίνδυνης άγνοιας που τους χαρακτηρίζει, μοιραία πρόσωπα σε μια κρίση, που, αν δεν βρούμε τρόπο να την ανακόψουμε, κινδυνεύει να είναι το ρέκβιεμ της περιπέτειας που ξεκίνησε, πριν διακόσια χρόνια, η Φιλική Εταιρεία.