Όποιος θεωρεί ότι θα γλυτώσει τα χειρότερα ακολουθώντας τακτική κατευνασμού και ενδοτικότητας, δεν έχει αντιληφθεί ότι η Ελλάδα βρίσκεται ήδη σε πόλεμο. Οι Τουρκικές ενέργειες με αποκορύφωμα τη σύλληψη και παράνομη κράτηση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών, δεν συνιστούν απλά πρόκληση, αλλά ανοιχτή εμπλοκή. Κι όποιος νομίζει ότι η Τουρκία θα σταματήσει εδώ, τότε δυστυχώς δεν ξέρει τι του γίνεται.
Η Τουρκία διενεργεί ανοιχτά επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας προκειμένου να δοκιμάσει την υποχωρητικότητα της πολιτικής ηγεσίας και την ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεων. Πρόκειται καθαρά για τακτική προπαρασκευής, προκειμένου η Τουρκία να προετοιμάσει το έδαφος για πολεμικό τετελεσμένο.
Η τακτική που ακολουθεί αυτή τη στιγμή η Τουρκία έχει την ιστορική της αναλογία με την προετοιμασία του πολέμου από την φασιστική Ιταλία το 1939-40. Και η πολιτική κατευνασμού της σημερινής κυβέρνησης Τσίπρας είναι ανάλογη με την αντίστοιχη του δικτάτορα Μεταξά.
Το καθεστώς της 4η Αυγούστου επέδειξε τέτοια υποχωρητικότητα έναντι των επιθετικών ενεργειών της φασιστικής Ιταλίας, γιατί έτρεμε τον πατριωτισμό και το αντιφασιστικό συναίσθημα του ελληνικού λαού. Η πολιτική κατευνασμού έφτασε στο σημείο ώστε να «θάψει» ακόμη και τον τορπιλισμό του εύδρομου «Έλλη» από ιταλικό υποβρύχιο εν καταδύσει μέσα στο λιμάνι της Τήνου ανήμερα του εορτασμού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου τον Δεκαπενταύγουστο του 1940.
Από τις 21 Αυγούστου το έγκλημα του τορπιλισμού πέρασε στις «μέσα σελίδες» των εφημερίδων και στα «ψιλά», προκειμένου να μην αναγκαστεί το καθεστώς Μεταξά να επιβεβαιώσει επίσημα αυτό που γνώριζε ή υποψιαζόταν όλος ο ελληνικός λαός: ότι το υποβρύχιο δεν ήταν «άγνωστης ταυτότητας», όπως έλεγε το καθεστώς, αλλά ιταλικό. Το καθεστώς Μεταξά δεν ήθελε την εγρήγορση και την εθνική ανάταση του ελληνικού λαού, ενώ στρατιωτικά προετοίμαζε έναν πόλεμο ολίγων ωρών με την φασιστική Ιταλία μόνο για το θεαθήναι, ή για την «τιμή των όπλων».
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Την ίδια τακτική ακολουθεί τόσο η Τουρκία – όπως τότε η φασιστική Ιταλία – όσο και η κυβέρνηση Τσίπρα, όπως τότε το καθεστώς Μεταξά. Και μπορεί να μην βιώσαμε ακόμη «τορπιλισμό της Έλλης», αλλά είναι νωρίς ακόμη. Ο κατευνασμός που ακολουθεί η κυβέρνηση ανοίγει το δρόμο για ανάλογο επεισόδιο. Ίσως και για πολύ χειρότερο.
Άλλωστε έχουμε μπροστά μας την επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας στις 25 Μαρτίου. Υπάρχει καλύτερη ευκαιρία για τον Ερντογάν προκειμένου να σηματοδοτήσει την «ολική επαναφορά» του νεοσουλτανισμού που ο ίδιος και το καθεστώς του επιδιώκουν;
Δεν γνωρίζω τι θα γίνει. Ούτε ισχυρίζομαι ότι θα το επιχειρήσει. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή. Τα πάντα εξαρτώνται αυτή τη στιγμή σχεδόν αποκλειστικά από τη στρατηγική του καθεστώτος Ερντογάν. Με την ελληνική πλευρά απλά να προετοιμάζεται να νομιμοποιήσει τα χειρότερα σε βάρος της πατρίδας και του λαού.
Για το μόνο που θα πρέπει να είμαστε όλοι απολύτως βέβαιοι, είναι ότι ένα ανάλογο επεισόδιο όπως ήταν ο τορπιλισμός του εύδρομου «Έλλη» το 1940, είναι μπροστά μας. Θα συμβεί οπωσδήποτε, γιατί η υπεύθυνη κυβέρνηση της χώρας, μαζί με τους φίλους, εταίρους και συμμάχους της, έχουν δώσει πλέον το πράσινο φως στην Τουρκία. Την έχουν νομιμοποιήσει εκ προοιμίου για ότι κι αν επιχειρήσει.
Το μόνο για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι είναι για το πότε θα συμβεί και για το αν θα συμβεί στον αέρα, τη θάλασσα, ή το έδαφος της Ελλάδας. Ούτε φυσικά γνωρίζουμε πόσους νεκρούς θα στοιχίσει στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και φυσικά στον ελληνικό λαό.
Όπως και να έχει η Τουρκία έχει ήδη στα κλισιοσκόπιά της τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Έχει εμφανώς την πρωτοβουλία των κινήσεων κατά μήκος του συνόλου της οριογραμμής με την Ελλάδα από Έβρο έως Καστελόριζο. Συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου.
Κυρίως έχει το ελεύθερο μιας και γνωρίζει πολύ καλά πώς ότι κι αν κάνει, όσες εκατόμβες κι αν στοιχίσει στην ελληνική πλευρά, δεν πρόκειται παρά να κερδίσει νέα τετελεσμένα υπέρ της. Αρκεί να το κατορθώσει με όρους blitzkrieg, με όρους «πολέμου αστραπής» των λίγων ωρών, προκειμένου να θέσει τους όρους της για το μοίρασμα του Χότζα υπό την επιδιαιτησία των Ευρωπαίων και των Αμερικανών και την Ελλάδα στην κλίνη του Προκρούστη.
Δεν υπάρχει πιο εκρηκτική συνταγή για πόλεμο απ’ αυτήν. Και ποτέ άλλοτε στην μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας, η χώρα και ο ελληνικός λαός δεν έχουν δεχθεί μια τόσο άμεση απειλή πολέμου εκ μέρους της Γείτονος. Μια απειλή που πλέον δεν αφορά λόγια, δηλώσεις, παραβιάσεις και προκλήσεις, αλλά κλιμακούμενες καθαρά επιθετικές ενέργειες προετοιμασίας πολεμικών τετελεσμένων.
Η Τουρκία διενεργεί ανοιχτά επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας προκειμένου να δοκιμάσει την υποχωρητικότητα της πολιτικής ηγεσίας και την ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεων. Πρόκειται καθαρά για τακτική προπαρασκευής, προκειμένου η Τουρκία να προετοιμάσει το έδαφος για πολεμικό τετελεσμένο.
Η τακτική που ακολουθεί αυτή τη στιγμή η Τουρκία έχει την ιστορική της αναλογία με την προετοιμασία του πολέμου από την φασιστική Ιταλία το 1939-40. Και η πολιτική κατευνασμού της σημερινής κυβέρνησης Τσίπρας είναι ανάλογη με την αντίστοιχη του δικτάτορα Μεταξά.
Το καθεστώς της 4η Αυγούστου επέδειξε τέτοια υποχωρητικότητα έναντι των επιθετικών ενεργειών της φασιστικής Ιταλίας, γιατί έτρεμε τον πατριωτισμό και το αντιφασιστικό συναίσθημα του ελληνικού λαού. Η πολιτική κατευνασμού έφτασε στο σημείο ώστε να «θάψει» ακόμη και τον τορπιλισμό του εύδρομου «Έλλη» από ιταλικό υποβρύχιο εν καταδύσει μέσα στο λιμάνι της Τήνου ανήμερα του εορτασμού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου τον Δεκαπενταύγουστο του 1940.
Από τις 21 Αυγούστου το έγκλημα του τορπιλισμού πέρασε στις «μέσα σελίδες» των εφημερίδων και στα «ψιλά», προκειμένου να μην αναγκαστεί το καθεστώς Μεταξά να επιβεβαιώσει επίσημα αυτό που γνώριζε ή υποψιαζόταν όλος ο ελληνικός λαός: ότι το υποβρύχιο δεν ήταν «άγνωστης ταυτότητας», όπως έλεγε το καθεστώς, αλλά ιταλικό. Το καθεστώς Μεταξά δεν ήθελε την εγρήγορση και την εθνική ανάταση του ελληνικού λαού, ενώ στρατιωτικά προετοίμαζε έναν πόλεμο ολίγων ωρών με την φασιστική Ιταλία μόνο για το θεαθήναι, ή για την «τιμή των όπλων».
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Την ίδια τακτική ακολουθεί τόσο η Τουρκία – όπως τότε η φασιστική Ιταλία – όσο και η κυβέρνηση Τσίπρα, όπως τότε το καθεστώς Μεταξά. Και μπορεί να μην βιώσαμε ακόμη «τορπιλισμό της Έλλης», αλλά είναι νωρίς ακόμη. Ο κατευνασμός που ακολουθεί η κυβέρνηση ανοίγει το δρόμο για ανάλογο επεισόδιο. Ίσως και για πολύ χειρότερο.
Άλλωστε έχουμε μπροστά μας την επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας στις 25 Μαρτίου. Υπάρχει καλύτερη ευκαιρία για τον Ερντογάν προκειμένου να σηματοδοτήσει την «ολική επαναφορά» του νεοσουλτανισμού που ο ίδιος και το καθεστώς του επιδιώκουν;
Δεν γνωρίζω τι θα γίνει. Ούτε ισχυρίζομαι ότι θα το επιχειρήσει. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή. Τα πάντα εξαρτώνται αυτή τη στιγμή σχεδόν αποκλειστικά από τη στρατηγική του καθεστώτος Ερντογάν. Με την ελληνική πλευρά απλά να προετοιμάζεται να νομιμοποιήσει τα χειρότερα σε βάρος της πατρίδας και του λαού.
Για το μόνο που θα πρέπει να είμαστε όλοι απολύτως βέβαιοι, είναι ότι ένα ανάλογο επεισόδιο όπως ήταν ο τορπιλισμός του εύδρομου «Έλλη» το 1940, είναι μπροστά μας. Θα συμβεί οπωσδήποτε, γιατί η υπεύθυνη κυβέρνηση της χώρας, μαζί με τους φίλους, εταίρους και συμμάχους της, έχουν δώσει πλέον το πράσινο φως στην Τουρκία. Την έχουν νομιμοποιήσει εκ προοιμίου για ότι κι αν επιχειρήσει.
Το μόνο για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι είναι για το πότε θα συμβεί και για το αν θα συμβεί στον αέρα, τη θάλασσα, ή το έδαφος της Ελλάδας. Ούτε φυσικά γνωρίζουμε πόσους νεκρούς θα στοιχίσει στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και φυσικά στον ελληνικό λαό.
Όπως και να έχει η Τουρκία έχει ήδη στα κλισιοσκόπιά της τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Έχει εμφανώς την πρωτοβουλία των κινήσεων κατά μήκος του συνόλου της οριογραμμής με την Ελλάδα από Έβρο έως Καστελόριζο. Συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου.
Κυρίως έχει το ελεύθερο μιας και γνωρίζει πολύ καλά πώς ότι κι αν κάνει, όσες εκατόμβες κι αν στοιχίσει στην ελληνική πλευρά, δεν πρόκειται παρά να κερδίσει νέα τετελεσμένα υπέρ της. Αρκεί να το κατορθώσει με όρους blitzkrieg, με όρους «πολέμου αστραπής» των λίγων ωρών, προκειμένου να θέσει τους όρους της για το μοίρασμα του Χότζα υπό την επιδιαιτησία των Ευρωπαίων και των Αμερικανών και την Ελλάδα στην κλίνη του Προκρούστη.
Δεν υπάρχει πιο εκρηκτική συνταγή για πόλεμο απ’ αυτήν. Και ποτέ άλλοτε στην μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας, η χώρα και ο ελληνικός λαός δεν έχουν δεχθεί μια τόσο άμεση απειλή πολέμου εκ μέρους της Γείτονος. Μια απειλή που πλέον δεν αφορά λόγια, δηλώσεις, παραβιάσεις και προκλήσεις, αλλά κλιμακούμενες καθαρά επιθετικές ενέργειες προετοιμασίας πολεμικών τετελεσμένων.