Και όλοι αυτοί οι πολιτικοί "σωτήρες" μας με τη λιπαρή συνείδηση, αρνούνται να αντιληφθούν ότι στην περιπέτεια των λαών έρχεται πάντοτε μια κορυφαία στιγμή, όπου τα έθνη - άτομα και ομάδες - πρέπει να αντιμετωπίζουν τη μοίρα τους με συνείδηση βαρύτερη από την πείρα που συγκόμισαν ανάμεσα από τα χρόνια της όποιας εθνικής δοκιμασίας.
Οπου το παρελθόν, το παρόν το μέλλον γίνονται ένας ζωντανός πηλός που δεν πρέπει να ραγίζει από τις χαρακιές του χτες, του σήμερα και του αύριο. Οπου η Ιστορία γίνεται σάρκες και αίμα, κι από χρονικό ή ανάμνηση γίνεται συνέχεια πράξης.
Το έθνος σήμερα βρίσκεται στην κορυφαία στιγμή του, όπου θα πρέπει να αποφασίσει συνειδητά για την υπόστασή του, για τη δικαίωσή του στο γεωγραφικό χώρο που του επικύρωσαν οι αιώνες. Τούτη την κρίσιμη ώρα, ο κάθε ταρτούφος της πολιτικής, που παριστάνει τον "διαπραγματευτή" της ίδιας της Ιστορίας μας, θα πρέπει να αισθάνεται την ευθύνη του όχι απέναντι της ιστορίας που θα έρθει, αλλά απέναντι της ιστορίας που γράφεται από στιγμή σε στιγμή.
Και τούτος ο λαός είναι καιρός να σκεφτεί με πληθωρική βουλητικότητα τη μοίρα του τόπου, ανάμεσα στις συμπληγάδες των τόσων προκλήσεων. Να σκεφτεί ότι επιτέλους χρειάζεται το ρωμαλέο χέρι για να χειραγωγήσει τη μοίρα του τόπου, χωρίς να γίνεται άθυρμα της πολιτικής αβελτηρίας και πονηρίας, που βρίσκεται στα όρια της εθνικής προδοσίας.
Είναι η εποχή που η Ελλάδα θα οδηγήσει τη μοίρα της!
Καταντήσαμε δούλοι των αριθμών και των προσδοκιών, δούλοι της αναγκαιότητας, όπως την παρουσιάζουν οι μεταπράτες των ελπίδων μας, λησμονώντας τα ορόσημα που έχουν χαράξει οι αγώνες των προγόνων μας, αδιαφορώντας για τους ίσκιους που προβάλλουν οι θυσίες τους.
Μέσα σε τούτες τις κρίσιμες ώρες θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορεί να γινόμαστε θύματα μιας προπαγάνδας που ξεφτίζει την ίδια την ιστορία μας. Η ίδια η Ιστορία έχει ξαπλωθεί στην επιθανάτια κλίνη της και περιμένει την νέα εθνική προδοσία για να της δώσει τη χαριστική βολή.
Τι δεν καταλαβαίνουμε επιτέλους; Σήμερα δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα, εκτός από την εφιαλτική βεβαιότητα μιας ακόμη εθνικής περιπέτειας, την οποία εμείς υφαίνουμε με την ανοχή μας και την ευπιστία μας στις παρυφές μάλιστα της βλακείας.
Διαπραγματευόμαστε την ίδια την Ιστορία μας με την αυταπάτη εθνικών λύσεων. Και κάποιοι που θυμούνται τη γυναίκα του Λωτ, δεν θέλουν να κοιτάζουν πίσω τους, αλλά με την απόγνωση που τους κατέχει δεν μπορούν ούτε μπροστά να κοιτάξουν!
Και οι περισσότεροι που δεν τολμούν καν να σκεφτούν την αντίδραση, μένουν με τη δουλεία τους, ενώ οι ολίγιστοι βλέπουν τα πρόσκαιρα πολιτικά σχήματα, που θεωρούνται πορθμεία για τη διαπεραίωση από τη μιαν όχθη στην άλλη, καθυστερούν τόσο από τη κατάσταση της μεταβατικότητας, που μεταβάλλουν τη μεταβατικότητα σε καθεστώς.