Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού
Η Σοφία Καζεπίδου από νοικοκυρά γίνεται αντάρτισσα μετά το θάνατο του άνδρα της το 1917. Δημιουργεί τη δική της ομάδα από άνδρες και γυναίκες με στόχο την εκδίκηση και τα αντιποίνα στους Τούρκους. Όταν σκοτώθηκε από τους Τούρκους, είχε στην πλάτη το δίχρονο κοριτσάκι της που δεν μπορούσε να το αφήσει ουτε την ώρα της μάχης.
Η Πελάγια, σύζυγος του καπέτανιου Αντώνη Χατζηελευθερίου πολεμούσε δίπλα του σε όλες τις μάχες.
Η Ερμιόνη Ορφανοπούλου βγήκε στο βούνο για να εκδικηθεί το θάνατο του άνδρα της και των δυο παιδιών της σαν αυτοκτόνησαν για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων όταν τελείωσαν τα πυρομαχικά τους.
Τα ονόματα είναι ενδεικτικά. Δείχνουν όμως ότι οι Πόντιες γυναίκες δεν υπήρξαν μόνο θυμάτα αλλά ήταν ηρωιίδες που μέχρι την τελευταία στιγμή υπεράσπιζαν το δίκιο και τη γη τους.
Το ίδιο κάνουν και οι Κούρδισες στην Αφρίν απέναντι στον ίδιο εχθρό που είναι πάλι υπέρτερα οπλισμένος έχοντας ξανά τη βοήθεια και την ανοχή της Δύσης η οποία εκ νέου διαπράττει εγκλήματα σε βάρος αθώων. Θα έρθει όμως η ώρα της δικαίωσης για αυτούς που δεν το έβαλαν κάτω, για αυτούς που πάλαιψαν μέχρι την τελευταία στιγμή αλλα προδόθηκαν. Για τις Καπετάνισσες γυναίκες του Πόντου που πέθαναν αδικαίωτες, για τις Κόυρδισες που πολεμάνε ελπίζοντας σε διαφορετική κατάληξη, για ολους τους γηγενείς λαούς της Ανατολίας.