Του Στέλιου Συρμόγλου
Και πολλά προβλήματα να γεωμετρούν τα μάτια μας, μέσα στο πρόβλημα της εθνικής μας κατάντιας, όχι μόνο της οικονομικής, αλλά και της πολιτιστικής και της πνευματικής. Και ήχοι φαιδροί σκωπτικού θιάσου να συνοδεύουν την πολιτική γελοιότητα. Και πίσω από τις πόρτες της Ελλάδας να κρυφακούνε ακόμα προδότες και ρουφιάνοι. Ολοι αυτοί με μικρό παρελθόν, που είναι δίχως μέλλον...
Οι Ελληνες δεν είναι πια "οδοιπόροι" ανάμεσα στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο. Κοιτάζουν μακριά την "γραμμή των οριζόντων", αλλά χάνουν αυτό που μπορούν να βλέπουν με τα μάτια τους. Απομακρύνθηκαν και από τον τόπο των ιδεών και του πνεύματος. Και φαίνεται να αγνοούν επιδεικτικά ότι ο κόσμος που τους περιβάλλει ούτε ουσιώδης είναι, ούτε όλος. Είναι ένα θραύσμα του όλου.
Αδυνατούμε να συλλάβουμε το ελλείπον, να εκβάλλουμε μέσα στους κόλπους του. Αν και η συνείδησή μας είναι ελεύθερη και χρεωμένη να υπηρετεί διαιώνιες αξίες, δεν δίνουμε τη "μάχη" μας για την αναπόδραστη ανάγκη να έχει η Ηθική το προβάδισμα της πολιτικής.
Ετσι διαμορφώθηκε η "δασκαλεμένη", φαινομενικά πειθαρχημένη, ενίοτε φανατισμένη και πάντως άβουλη μάζα. Και βέβαια στη χώρα που θάλλει η μηλέα και η φαιδρά πορτοκαλέα, η αμετροέπεια του λαού, η αλαζονεία της εξουσίας και η νερώνεια αδιαφορία των πολιτικών, είναι αυτοφυή οπωρικά. Μια "ηδονική" εμμονή στο επίπλαστο, στο εύκολο και στο ανάλαφρο σε επίπεδο φτερού και φελλού, αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της λειτουργίας της κοινωνίας.
Από τότε μάλιστα που ανακαλύψαμε την αμφισβήτηση και την αλλοτρίωση, τα πράγματα οξύνθηκαν. Την αμφισβήτηση ως πρόσχημα διανοουμενίστικο, για να περάσουμε στην ισοπέδωση των κυρίαρχων αξιών. Την αλλοτρίωση ως αποτέλεσμα της διάβρωσης των ριζών μας, για να δικαιολογήσουμε την κατάντια μας.
και βραδυπορούντες, ενταγμένοι στη λογική του "δεν βαριέσαι και... άσε μωρέ", στη λογική του "μια ζωή την έχουμε...", με τα αξιολογικά μας κριτήρια σε ληθαργική κατάσταση, φτάσαμε ασφαλώς στο χρονικό όριο "μηδέν" για την κοινωνία. Μια κοινωνία στο μεγαλύτερο εύρος της σε εξαθλίωση, με την απόγνωση κατάσαρκα να γλείφει τα κόκκαλά της.
Και οι ντόπιοι Σκύθες της πολιτικής οσφυοκαμψίας να γλείφουν ακόμα και το αίμα των αρχαίων αγαλμάτων! Φτάσαμε οι Ελληνες να ακούμε τα βήματά μας μέσα στο χρόνο να χάνονται!
Και μόνο όσες φορές, έστω σπάνια, ο νους μας κάθεται σταυροπόδι στην καρδιά μας και την κοιτά στα μάτια, διαπιστώνουμε τα ολέθρια λάθη μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι ό,τι δεν μπορούμε να δούμε το κουβαλάμε στην πλάτη μας.